Ostatnia, zupełnie nieoczekiwana, „burza”, która się tu rozpętała, dała mi powody do myślenia, że pora kończyć to, co kiedyś tutaj zaczęłam – choć i tak czuję się teraz tak, jakby ktoś zdemolował mi mieszkanie (w dodatku tłumacząc, że przecież i tak nigdy nie miałam do niego żadnych praw, bo było… komunalne).
W toku tych przemyśleń doszłam do wniosku, że jedyna sensowna rzecz, jaką mogę zrobić w obronie swej niezależności i godności (aby udowodnić, także samej sobie, że nie jestem, i nigdy nie byłam, sterowaną przez nikogo marionetką) to po prostu usunąć tego bloga z Sieci.
Ale przekonałam się także, iż rację miał mój stary Przyjaciel, Nitager, gdy powiedział, że pisanie bloga przypomina narkotyk – nie tak łatwo się od tego odzwyczaić z dnia na dzień, zwłaszcza po siedmiu latach trwania w nałogu.:)
Wobec powyższego P. poddał mi inny pomysł – przeniesiemy stąd wszystkie treści (niestety – bez Waszych komentarzy…) na nową, autorską stronę.
Liczę, że może to być jakiś nowy, lepszy początek – po tym wszystkim, co się tutaj ostatnio zdarzyło. Przynajmniej uniknę już może zarzutów, że jakaś tajemnicza „Redakcja” kieruje mną z tylnego siedzenia…
Tak więc – do zobaczenia za czas jakiś, już w innym miejscu Sieci!
