Różańce jak szańce?

 

Proszę mnie źle nie zrozumieć.Ja naprawdę lubię i cenię modlitwę różańcową.I chętnie ją odmawiam, zwłaszcza w wersji zaproponowanej przez ks.Franciszka Blachnickiego.

 

Polega ona na tym, że odmawia się każdą „zdrowaśkę” do słowa „Jezus”-a potem jest czas na własną modlitwę, na zastanowienie się, kim Jezus w tym momencie życia dla mnie jest-i o co chcę Go prosić.Dopiero na zakończenie każdej dziesiątki mówi się „Zdrowaś Mario” już w całości.

 

Zapobiega to, moim zdaniem, mechanicznemu „klepaniu paciorków”, które często zarzuca się tej modlitwie.

 

Z tego samego względu obce mi są też różnego rodzaju „akcje modlitewne” w stylu „1000 różańców za coś tam.” Uważam je za trochę „magiczne”-bo co, jak się ktoś zapomni i zamiast tysiąca odmówi tylko 998? Czy jego modlitwa wówczas nie zostanie wysłuchana?;)

 

Podobne obiekcje mam wobec szeroko ostatnio reklamowanej akcji „RÓŻANIEC DO GRANIC.” Po pierwsze, znów mamy tu do czynienia raczej z akcją masową (polski Kościół lubuje się w takich), niż z próbą jakiegokolwiek „pójścia w głąb.”

 

Po drugie zaś, i to jest chyba jeszcze groźniejsze, modlitwa jest tu traktowana jako ZAPORA przed złym światem.Np. przed falą imigrantów.Należy się jednak modlić DO Kogoś i za kogoś-ale NIGDY przeciwko komuś!!! Osobiście wolałabym, aby była to raczej jakaś forma modlitwy PONAD granicami…

 

A w ogóle znacznie bliższa jest mi ewangeliczna wizja modlitwy „w głębi” własnego serca i pokoju.Wszelka ostentacja jakoś mnie razi.Czy naprawdę, aby się modlić za pokój na świecie, trzeba koniecznie wychodzić z różańcem w dłoni na granice-niczym na barykady?

 

I jeszcze te wszystkie pełne pychy komentarze, że oto my-Polacy jesteśmy ach, jacy pobożni, a na przykład tacy Francuzi to nie zdołaliby otoczyć różańcami nie tylko swojego kraju, ale nawet miasta czy dzielnicy!

 

Jak gdyby poza nami nikt, nigdy, na świecie się nie modlił…

 

Po co to wszystko? Się pytam…

 

POSTSCRIPTUM: Ostatnio ktoś mi powiedział, że za uchodźców w żadnym razie nie należy się modlić, ponieważ-cytuję „mają to, czego chcieli.” Jezus wszakże kazał się modlić nawet za nieprzyjaciół…

Stos dla o. Gużyńskiego

Pod koniec sierpnia dominikanin, o. Paweł Gużyński (uchodzący w polskim Kościele za „liberała”) udzielił Gazecie Wyborczej wywiadu, w którym m.in. krytykował zaangażowanie Kościoła po stronie PiS (mówiąc bez ogródek, że po lipcowych protestach „biskupi obudzili się z ręką w nocniku.” ) Sprzeciwiał się także próbom zmiany obecnego prawa aborcyjnego bez szerokich konsultacji społecznych. Mówił:” „Jestem przeciwny jakimkolwiek zmianom w obecnym porządku prawnym. Uzgodnienie wzajemnych odniesień etyki, prawa, polityki i życia społecznego w kwestii aborcji nie powinno być przedmiotem niekończącego się targu pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami prawa do aborcji.”

Warto przy tym zauważyć, że o. Paweł NIE ZAKWESTIONOWAŁ w wywiadzie poglądu, że aborcja jest złem i grzechem – a w kwestiach politycznych powtórzył jedynie tradycyjne nauczanie o tym, że Kościół NIE MOŻE opowiadać się tak jawnie za żadną partią polityczną. Wyraził też obawę, że wprowadzanie na siłę legislacji w miejsce ewangelizacji może przynieść odwrotne skutki w przyszłości, gdy polityczne wiatry zmienią kierunek. Nic to. I tak w konserwatywnym skrzydle zawrzało. Z Gużyńskiego zrobiono natychmiast zwolennika mordowania nienarodzonych-co mu zapewne nawet w głowie nie postało!- i zażądano od jego przełożonego, by zakazał mu publicznych wypowiedzi. Na szczęście prowincjał, o. Paweł Kozacki, roztropnie wstrzymał się na razie z tą decyzją. Dominikanie słyną od wieków z wewnętrznej demokracji.I mam szczerą nadzieję, że nie zechcą sprzeniewierzyć się tej tradycji.  Dodać też należy, że w obronie wolności słowa dla zakonnika stanął nawet redaktor Terlikowski.

Ja też sądzę, że nie byłoby dobrze, gdybyśmy wszyscy w Kościele musieli we wszystkich sprawach nie tylko wierzyć, ale i myśleć i mówić unisono. Zawsze wielce sobie ceniłam pewną różnorodność, która możliwa jest w obrębie katolicyzmu. Jest to jeden z powodów, które pozwalają mi trwać – choćby na obrzeżach mojego Kościoła. Niestety, w Polsce A.D. 2017 – gdzie nawet papież Franciszek (ze swoim umiłowaniem ekologii i uchodźców) traktowany jest podejrzliwie – staje się to coraz trudniejsze…

A oto jest ten „wróg publiczny nr 1” i „heretyk, szkodzący Kościołowi”. Prawda, że niezwykle groźnie wygląda? 🙂

Wielki Czwartek Alby.


To od lat dla mnie bardzo szczególny dzień.Nigdy nie zapominam, że wzięłam sobie kapłana za męża. Nigdy.


Czasami w oczach mego męża

Widzę blask słońca w Galilei

Jak wtedy gdy jawnogrzesznicę

Przed sąd Rabbiego przyciągnęli.

Czasem na dobrych jego rękach

Choć je się bardzo zetrzeć stara

Dostrzegam ślady tego Chleba

Tego, co serca nam przepala.

 

I zawsze, co roku, zastanawiam się, czy on na pewno nadal wypełnia swoje powołanie, służąc mnie i dzieciom z tak wielką miłością?

 

Kapłaństwo służebne…Wczoraj przeczytałam u jednego znajomego pastora, że katolicy się mylą. Że Wielki Czwartek jest, owszem, dniem kiedy Jezus ustanowił sakrament Eucharystii, ale NIE kapłaństwa.

 

Dowodził, że skoro Jezus jest „Arcykapłanem Nowego Przymierza”, to nie istnieje coś takiego, jak chrześcijańscy kapłani, którzy mieliby być-rzekomo-„pośrednikami” pomiędzy Bogiem a ludźmi.

 

Sęk jednak w tym, że katoliccy księża (tak samo jak Maryja czy święci) wcale takimi pośrednikami nie są.Nigdy nie pojmowałam tego w ten sposób. A mój mąż z pewnością nigdy nie czuł się „pośrednikiem” pomiędzy ludźmi a ich Stwórcą.Księża to NIE szamani!

 

Patrząc podczas wczorajszej liturgii na kapłana, który pokornie przyklękał przed ludźmi, umywając im nogi, przypomniało mi się, że nawet ostatni papieże używają pięknego tytułu „SŁUGA SŁUG BOŻYCH”. W miejsce innych, moim zdaniem mniej adekwatnych, jak „wikariusz” czy też”zastępca Chrystusa na ziemi.” (Pojęcie „zastępcy” sugeruje, że jego Pan jest chwilowo nieobecny. A przecież Jezus obiecał, że będzie z nami „aż do skończenia świata”! ) Nawet oni są tylko sługami wspólnoty, nawet jeśli – jak mówił mój znajomy rektor seminarium-trudno to czasem wytłumaczyć klerykom, którzy przychodzą często już z gotową wizją swojej kościelnej „kariery.” I nawet jeśli niektórzy z nich łatwo potem zapominają, że powinni być tylko „służącymi.”

 

Jest to zresztą logiczne.Ustanawiając święte obrzędy,  Jezus jednocześnie ustanowił tych, którzy mieli je sprawować dla wspólnoty.Nigdy nie miałam z tym problemu.