Nie ukrywam, że do napisania tego krótkiego posta skłoniła mnie rosnąca irytacja wywołana powtarzaną bez umiaru w dyskusjach o in vitro kwestią, iż „Kościół powinien kochać dzieci z zapłodnienia pozaustrojowego – bardziej niż inne – ponieważ są one (sic!) niepokalanie poczęte.”
Trudno o większą bzdurę. Po pierwsze dlatego, że – wbrew temu, o czym wszyscy myślą! – termin „niepokalane poczęcie” NIE DOTYCZY Jezusa i tego, że począł się On bez udziału mężczyzny – tylko Jego Matki i tego, że miała Ona być OD POCZĄTKU swego życia („od poczęcia”) bez grzechu.
Co ciekawe, Kościół katolicki długo zwlekał z ogłoszeniem tego dogmatu, co do którego pewne wątpliwości teologiczne zgłaszali np. św. Bernard z Claviraux (notabene, wielki czciciel Maryi) i św. Tomasz z Akwinu. („Za” był za to św. Augustyn:)). Ostatecznie, po zasięgnięciu opinii 604 biskupów z całego świata (z których tylko 4 lub 5 wyraziło sprzeciw, a dwudziestu paru poleciło wstrzymać się z dogmatyzacją tej sprawy) – papież Pius IX ogłosił go dopiero w roku 1854 – mimo istniejącej już od Średniowiecza tradycji obchodzenia „święta Niepokalanej.”
Po drugie – seks (w małżeństwie) nie jest czymś, co „kala”, brudzi człowieka – i żaden z głównych Kościołów chrześcijańskich nigdy nie nauczał inaczej. Matka Jezusa jest – zarówno przez Rzym, jak i liczne wyznania prawosławne – uważana za „najczystszą” – a przecież (o ile mi wiadomo) przyszła na świat w wyniku normalnego zbliżenia swoich rodziców.
Po trzecie wreszcie – NAWET GDYBY przyjąć to błędne w swej istocie rozumowanie, że „bez seksu”=”bez grzechu”, to NIE SPOTKAŁAM się dotąd z in vitro, które mogłoby dokonać się bez udziału „pierwiastka męskiego” (przeciwnie, panowie są tu zmuszeni do oddawania swego nasienia w dość zawstydzającej procedurze) – być może jest to dopiero kwestia przyszłości – toteż ani dzieci z in vitro (niczego im nie ujmując!) nie mogą być uznawane za „niepokalanie poczęte” jak Jezus (jak z rozbrajającą ignorancją wyznała pewna poczęta pozaustrojowo panienka) – ani też Jezusa nie sposób uznać za pierwsze w dziejach „dziecko z próbówki.”
Nie łudzę się wprawdzie, że mój skromny tekst powstrzyma wszystkich samozwańczych „ekspertów od teologii” od używania takich nieprawdziwych (i w istocie niepotrzebnych) argumentów w dyskusji – ale może chociaż nie będą ich używać moi Czytelnicy?:)