Dlaczego Kościół nie może pogodzić się z gender?

Przy okazji niedawnego dnia Świętej Rodziny nasi biskupi wydali list (dość gruntownie zresztą, i słusznie, skrytykowany przez mojego ulubionego Szymona Hołownię), w którym wśród zagrożeń, czyhających na prawdziwie katolicką, polską rodzinę, obok rozwodów wymienili także, a jakże, znowu tajemniczą „ideologię gender”.

I chociaż naprawdę nie sądzę, by był to rzeczywiście problem spędzający sen z powiek przeciętnym Kowalskim (zdaje mi się raczej, że – w swoich najbardziej bzdurnych przejawach – jest to raczej rodzaj mody, która dotyka niewielkie grupy zaangażowanych wyznawców – i która przeminie prędzej czy później, jak wiele innych) – to jednak myślę, że jestem także w stanie zrozumieć głęboki powód tego sprzeciwu.

Od razu mówię, że nie wierzę, aby była nim zasadnicza niechęć katolicyzmu (czy też szerzej – chrześcijaństwa) do równości płci czy też nawet do pewnego stopnia – do wymienności ról społecznych pomiędzy płciami.

Mimo że (przypomnę) dla tradycyjnej teologii płci nie są całkowicie „zastępowalne” (żadna matka w pełni nie zastąpi ojca, ani też odwrotnie), lecz raczej  „komplementarne” (dopełniają się nawzajem), to jednak jestem głęboko przekonana, że nie musi to wcale oznaczać niesprawiedliwej „nierówności.”

Wierzę raczej w to, że między mężczyznami i kobietami – podobnie jak pomiędzy różnymi wyznaniami chrześcijańskimi – możliwa jest „jedność w różnorodności”, przy poszanowaniu odrębności i unikalnych cech  każdej ze stron.

Nikt rozsądny przecież nie zaprzeczy, że odkąd kobiety zaczęły w większym stopniu angażować się w różne aktywności poza domem, bardziej sprawiedliwy i „elastyczny” podział obowiązków wewnątrz rodziny stał się zwykłą koniecznością. I znakiem czasu.

Szczerze mówiąc, sama wychowywałam się w rodzinie, gdzie podział ról był dość, jak na owe czasy, niestandardowy: mój tata zrezygnował z własnego awansu, aby umożliwić mojej mamie karierę zawodową, w której się spełniała. Mając zatem ojca, który gotował kaszki i wycierał noski nigdy jakoś nie mogłam uwierzyć w to, co napisała sympatyczna skądinąd włoska autorka Constanza Miriano: że mianowicie zmienianie pieluszek własnym dzieciom pozbawia facetów jakiejś części ich męskości. Nie pozbawia.

Myślę jednak, że spór o gender jest o wiele głębszy – toczy się bowiem o samą naturę poznania. I człowieka.

Czy istnieje jakakolwiek obiektywna rzeczywistość (a więc PRAWDA obiektywna), czy też „prawdą” może być każde nasze subiektywne przekonanie – inaczej mówiąc, wszystko, cokolwiek nam się wydaje?

Często przytaczam w tym miejscu przykład z tym nieszczęśnikiem, który zapragnął być kotem – co więcej, udało mu się znaleźć usłużnych lekarzy, którzy dzięki całej serii zabiegów przeistaczają go coraz bardziej w stworzenie „kotopodobne.”

I teraz będzie pytanie kontrolne: czy po zakończeniu całej kontrowersyjnej kuracji człowiek ten rzeczywiście STANIE SIĘ kotem (zgodnie ze swoim najgłębszym pragnieniem)?

Większość z Was zapewne odpowie: nie. No, dobrze – ale właściwie DLACZEGO nie?

I myślę – a przynajmniej mam nadzieję – że większość z Was tym razem odpowie: „Bo człowiek NIE MOŻE być kotem. Z natury. Bo człowiek i kot należą do różnych gatunków.” – albo jakoś podobnie.

Otóż to. A główny filozoficzny problem z gender, tak jak ja je rozumiem (i jak zapewne rozumieją je księża biskupi) polega na tym, że zdaje się ono mówić: „Bzdura, żadna „natura ludzka” nie istnieje. Każdy człowiek może być tym, czym zechce. Kobietą, mężczyzną, kotem…Nie ma granic dla ludzkiej wolności. Nie istnieje też żadna „prawda obiektywna” – a jedynym wyznacznikiem tego, co prawdziwe, jest Twoje najgłębsze wewnętrzne przekonanie.”

W konsekwencji nie istnieje też żaden „Stwórca natury ludzkiej” – albo inaczej: każdy człowiek sam dla siebie jest „stwórcą.”

Oczywiste jest zatem, że z takim postawieniem sprawy chrześcijaństwo (i w ogóle żadna religia, która zakłada istnienie jakiegokolwiek Najwyższego Prawodawcy), które od zawsze – bez względu na to, co nim mówiono w różnych epokach! – było dosyć „realistyczne” (tzn. zakładało, że ISTNIEJE zarówno niezależna od nas rzeczywistość, jak i prawda obiektywna, którą człowiek może poznać i do niej dostosować swoje działanie) pogodzić się  nie może.

Z punktu widzenia zarówno religii jak i wielowiekowego doświadczenia (oraz nauki) wiemy, że istota ludzka NIE JEST nieskończenie plastyczna (zresztą, czyż genderyści naprawdę wierzą, że w przeciągu zaledwie kilku pokoleń poprzez odpowiedni „trening społeczny” da się wykorzenić wszystkie te unikalne cechy, którymi natura – nie bez powodu przecież – w ciągu milionów lat obdarzyła obydwie płci? Szczerze mówiąc, bardzo wątpię, by ktokolwiek mógł w to wierzyć…). A nasza wolność wyboru NIE JEST nieograniczona – ograniczają nas chociażby zwykłe prawa fizyki. Jeśli teraz stanę na parapecie okna i zacznę energicznie machać rękami, nie wzniosę się w powietrze, choćbym nawet bardzo głęboko wierzyła, że jestem ptakiem…

I dlatego właśnie, jak sądzę, Kościół nigdy nie będzie mógł pogodzić się z gender.

 

gender-4

 

 

Czy rzeczy naprawdę są tym, czym nam się wydają?;) Czy może tym, czym chcielibyśmy, aby były?  Czy też są po prostu tym… czym są? Oto jest pytanie!

Źródło obrazka: www.giznet.pl

Sympto-więcej niż „apka.”

Wraz z rozwojem nowoczesnych technologii namnożyło się także programów komputerowych i aplikacji mobilnych „do NPR”. Zarówno w systemie Android jak w Google Play (dla Windows Phone) znaleźć można od metra różnego typu „kalendarzyków intymnych”, popularnie nazywanych „apkami” do planowania ciąży lub do „wyliczania dni płodnych.”

Niektóre z nich są nawet darmowe, choć za bardziej zaawansowane wersje (‚pro”) na ogół trzeba już zapłacić.

Niestety – i piszę to z pełną odpowiedzialnością, jako że wypróbowałam wiele z nich – jakość, a co za tym idzie, skuteczność przeważającej ich części pozostawia wiele do życzenia.

Najczęściej opierają się one po prostu na przestarzałej metodzie Ogino-Knaussa (kalendarzykowej), tj. na teoretycznych, matematycznych wyliczeniach terminu możliwej owulacji, czego NIKT już dziś nie poleca i co nie ma NIC wspólnego z nowoczesnymi metodami NPR.

Dość powiedzieć, że – przy moich nieregularnych cyklach – jedna z takich aplikacji wyznaczyła mi, a jakże, „okres płodny”, trwający równiutko przez cały cykl, co, oczywiście, jest biologicznie niemożliwe.

Straciłam już zatem nadzieję, że znajdę w tym gąszczu bezużytecznych „kalendarzyków” cokolwiek, co choć trochę ułatwiłoby mi stosowanie PRAWDZIWEGO NPR – kiedy to, przy okazji zakupu nowego smartfona, przeglądając aplikacje w poszukiwaniu czegoś zupełnie innego, przypadkowo natrafiłam na coś, co niepozornie zatytułowano „sympto.”

I ze zdziwieniem zorientowałam się, że jest to coś więcej (coś innego) niż kolejny „kalendarzyk.” Pierwsza, zdaje się, rzetelna propozycja dla kobiet chcących stosować „ekologiczną” antykoncepcję – czy to w wersji gruntownie przejrzanej i ulepszonej (co należy rozumieć jako:uproszczonej) metody objawowo-termicznej (w języku aplikacji zwanej „symptotermią”) czy też korzystając z metody Billingsów.

Aplikacja jest zupełnie darmowa (bez żadnych opcji płatnych dodatkowo), a każda użytkowniczka posiada w systemie indywidualne konto zabezpieczone hasłem (ze zdziwieniem skonstatowałam, że dla niektórych jest to wada – dla mnie taka ochrona moich, bądź co bądź, intymnych, danych jest raczej zaletą…)  i na początek otrzymuje możliwość 15-dniowych bezpłatnych konsultacji z przeszkoloną ekspertką w zakresie metody. Później można, rzecz jasna, opłacić sobie dalsze konsultacje na miarę własnych potrzeb.

Nie jest to niestety tania przyjemność, bowiem sympto zostało opracowane przez specjalistów ze szwajcarskiej SymptoTherm Foundation (we współpracy z Instytutem Rötzera – twórcami metody naturalnej o najwyższej, jak dotąd, skuteczności)   – i wszystkie ceny podawane na stronie są skalkulowane we frankach szwajcarskich.

Jednakże, na szczęście, długotrwałe szkolenia mogą się okazać niepotrzebne, ponieważ aplikacja została stworzona tak, aby bez przeszkód mogły z niej korzystać zarówno kobiety mające już pewne doświadczenie w obserwacjach (tym zalecam wpisanie do sympto danych z uprzednio zanotowanych cykli – specjaliści z Fundacji za darmo zweryfikują ich poprawność) – jak i te, które dopiero chciałyby rozpocząć swoją przygodę z naturalną antykoncepcją.

Sympto specjalnie dla nich posiada tryb szkoleniowy (ustawiony jako domyślny), który dzięki systemowi odpowiednich wskazówek, komunikatów i ostrzeżeń (po polsku!) przeprowadzi je przez cały okres nauki. Zaleca się pozostanie w tym trybie przez co najmniej 6 miesięcy – jednakże użytkowniczka, która uzna, że jest już na to gotowa, może w każdej chwili zmienić tryb działania aplikacji na „zaawansowany” – i korzystać z niej w pełni samodzielnie.

Na stronie www.sympto.org jest ponadto dostępny darmowy podręcznik-przewodnik do metody w wersji elektronicznej, w którego powstawaniu (i mówię to z dumą) i ja miałam swój niewielki udział.

Istnieją również odmienne sposoby postępowania w zależności od wybranego przez kobietę CELU prowadzenia obserwacji – od tego, czy chce ona „tylko” poznać swój cykl, uniknąć ciąży czy też stara się właśnie o dziecko.

Aplikacja posiada także dwa odrębne tryby dla kobiet karmiących piersią (karmienie pełne bądź mieszane) oraz dla kobiet w wieku okołomenopauzalnym. Przy okazji, dopiero z sympto dowiedziałam się, że opisywana przeze mnie w innym miejscu metoda LAM („antykoncepcyjne karmienie piersią”) zachowuje swoją blisko 100% skuteczność jedynie przez 84 dni od chwili porodu (a nie, jak podaje wiele źródeł, przez pierwsze 6 miesięcy  życia dziecka, „o ile wcześniej nie wystąpiła miesiączka”), nawet, jeśli niemowlę cały czas karmione jest w sposób pełny.

Ufam w tej sprawie ekspertom z sympto, ponieważ ich przysłowiowa „szwajcarska dokładność” nigdy dotąd mnie nie zawiodła.

Działanie aplikacji jest niezwykle proste – interpretuje ona cykl w oparciu o kilka podstawowych informacji wpisywanych przez użytkowniczkę, takich jak temperatura ciała po przebudzeniu (z tolerancją do 0,5 godziny w każdą stronę, co jest niezwykle wygodne – temperatura nie musi być wcale mierzona „co do sekundy!”- i nie musi być nawet mierzona przez cały cykl – założeniem twórców aplikacji jest „tylko minimum niezbędnych danych”) i obserwacje śluzu szyjkowego. I tu kolejne ułatwienie: nie trzeba już zastanawiać się dokładnie nad każdą cechą tego śluzu (w aplikacji eufemistycznie nazywanego „eliksirem”, co jest zapewne mniej odstręczające dla niektórych osób) – wystarczy umieć określić (przy pomocy odpowiednich ikon) czy wydaje się on nam „bardziej” czy „mniej” płodny – czy też może nie ma go chwilowo wcale. Z tej ostatniej opcji mogą z powodzeniem korzystać także te kobiety, które – tak jak ja – mają jakiś rodzaj wydzieliny występującej nieprzerwanie przez cały cykl. Wówczas używa się ikon oznaczających śluz szyjkowy jedynie w dniach występowania wyraźnie płodnego „eliksiru.”

Sprawdziłam na sobie, że nie ma to najmniejszego wpływu na skuteczność antykoncepcyjną sympto – po wpisaniu do aplikacji zachowanych danych z mojego cyklu ciążowego wyszło jak byk, że dzień, który (z powodu braku wyraźnych objawów płodności, co w sympto oznaczyłam „kreską”) sama uznałam za „jeszcze niepłodny” – był już jednak dniem z niewielką szansą na poczęcie… Szansa ta, jak wiadomo, zmaterializowała się w postaci naszego najmłodszego syna.

Istnieje też możliwość zapisywania obserwacji zmian w szyjce macicy, nie jest to jednak konieczne.

Poszczególne fazy cyklu aplikacja oznacza przejrzystymi kolorami i symbolami graficznymi (to dla osób dotkniętych daltonizmem:)) – różowym ze słoneczkiem (faza niepłodności przed owulacją), niebieskim (okres płodny), błękitnym (dni najwyższej płodności w okolicach owulacji) oraz żółtym ze słoneczkiem. (Okres absolutnej niepłodności poowulacyjnej).

Sympto należy do grupy tzw. metod FAM – co oznacza, że twórcy aplikacji pozostawiają użytkowniczkom decyzję o sposobie przeżywania czasu płodności – dopuszczają w tym czasie stosowanie przez partnerów barierowych metod antykoncepcyjnych (takich jak prezerwatywy czy błony dopochwowe) – zastrzegając jedynie, że nawet „zabezpieczone”  współżycie  w dniach najwyższej płodności może wiązać się z ryzykiem poczęcia.

Dlatego też w czasie płodnym na ekranie powitalnym aplikacji można zobaczyć (według własnego wyboru) – albo buźkę dziecka na niebieskim/błękitnym tle, albo też symbol prezerwatywy. Z kolei ta sama buzia dziecka na żółtym tle będzie wskazywać na to, że użytkowniczka najprawdopodobniej zaszła w ciążę. (W tym wypadku sympto wyświetli również informację o przybliżonej dacie porodu – i będzie to przybliżenie dokładniejsze, niż standardowo stosowane przez lekarzy, ponieważ wyliczone na podstawie ostatniej owulacji, a nie pierwszego dnia ostatniej miesiączki.)

Chyba każda z kobiet, która kiedykolwiek próbowała stosować metody oparte na samoobserwacji, odczuwała czasami potrzebę, aby ktoś jej powiedział z niewzruszoną pewnością:” Tak, teraz już jesteś niepłodna!” I  jestem głęboko przekonana, że sympto daje właśnie taką możliwość.

Jego twórcy deklarują skuteczność na poziomie pigułki antykoncepcyjnej – i jak twierdzą, dotąd nie było przypadku, by jakaś kobieta procesowała się z Fundacją z powodu ciąży wynikającej z nieprawidłowych wskazań programu.:)

symptofree

 

Źródło obrazka: www.sympto.org