Biblijna historia Tobiasza i Sary mogłaby posłużyć nie tylko za kanwę filmowego romansu, ale nawet całkiem niezłego… horroru.
Oto bowiem Sarę, ukochaną jedynaczkę swego ojca, nawiedza zły duch, który zabija kolejnych pretendentów do jej ręki. Ponieważ zaś rzecz dzieje się nocą, w jej weselnych komnatach, nieuniknione stają się wkrótce podejrzenia, że to opętana przez demona dziewczyna sama morduje swoich narzeczonych.
(I tak sobie myślę, kochanie…Czy ci wszyscy mężczyźni, ci, których poznawałam w Internecie…czyż oni nie krążyli wokół mnie jak złe duchy?)
Zrozpaczona Sara postanawia w końcu się powiesić – przez wzgląd jednak na kochających ją rodziców odstępuje od tego zamiaru i zaczyna błagać Boga o ratunek i pomoc.
(I ja się modliłam tamtej nocy, gdy się poznaliśmy…Mówiłam Bogu, że umrę, jeżeli nic się nie zmieni…)
Tobiasz natomiast, którego Bóg przeznaczył Sarze na męża, ma inną zgryzotę. Jego ojciec nagle stracił wzrok, a ciężar utrzymania domu spadł na barki matki – młody człowiek udaje się więc za granicę, aby odebrać pieniądze, zdeponowane niegdyś u przyjaciela rodziny i w ten sposób wspomóc rodziców.
„I tej godziny modlitwa obojga została wysłuchana wobec majestatu Boga. I został posłany [anioł] Rafał, aby uleczyć obydwoje: Tobiasza [starszego], aby mu zdjąć bielmo z oczu, aby oczyma swymi znowu oglądał światło Boże – i Sarę, córkę Raguela, aby ją dać Tobiaszowi, synowi Tobiasza, za żonę, i aby odpędzić od niej złego ducha Asmodeusza…”
Towarzyszący Tobiaszowi w podróży „dobry anioł” Rafał opowiada mu w drodze całą historię Sary – i natychmiast, jak mówi Pismo, „jego serce przylgnęło do niej.” Pokochał ją jeszcze zanim ją zobaczył…Tak, jak Ty mnie, kochanie.
Gdy przybywają na miejsce, ojciec Sary jest przerażony natychmiastową deklaracją Tobiasza – ba, jest tak święcie przekonany, że i ten zalotnik zginie nagłą śmiercią, że nakazuje służbie wykopać w ogrodzie grób, aby w razie czego można było pochować go po kryjomu. Brrr… (Kiedy zresztą okazało się, że narzeczeni „śpią spokojnie razem” i nic złego im się nie dzieje, przygotowana mogiła została równie dyskretnie zasypana jeszcze przed wschodem słońca…).
Młodzi jednak modlą się w tym czasie do Pana (pamiętasz, kochanie, jest to ten sam tekst, który czytaliśmy wspólnie podczas naszego pierwszego spotkania – bo zawsze chciałam, aby został przeczytany na moim ślubie, na tym ślubie, którego może nigdy miała nie będę…):
„Bądż błogosłowiony, Panie Boże ojców naszych,
i wszystkie Twoje dzieła niech Cię błogosławią na wieki!
Tyś stworzył Adama
i stworzyłeś dla niego pomocną ostoję – Ewę.
I z obojga powstał rodzaj ludzki.
A teraz nie dla rozpusty biorę tę siostrę moją za żonę
ale dla związku prawego.
Okaż mnie i jej miłosierdzie
i pozwól nam razem dożyć starości.”
I powiedzieli kolejno: „Amen. Amen.” A potem spali całą noc…
To miłość Tobiasza uleczyła Sarę (a także jego ojca) – a przez Ciebie, kochanie, „Pan nieba obdarzył mnie radością w miejsce mojego smutku.”
„Świt ocalił nas przed nocą –
słońce wschodzi nad polami!
Boso iść będziemy świtem –
w sobie zakochani…”
(Teatr „A”, musical Tobiasz)