Opublikowane w

„O prawo głosu dla ks. Lemańskiego.”

Z głębokim smutkiem przyjęłam decyzję abp. Henryka Hosera o zakazie publicznych wypowiedzi dla ks. Wojciecha Lemańskiego (ur. 1960), proboszcza parafii w Jasienicy, działacza na rzecz pojednania polsko-żydowskiego.

Można się oczywiście zastanawiać, co ta cała sprawa ma wspólnego z tym, że ks. Wojciech kiedyś wziął w obronę ks. Bonieckiego w podobnej sytuacji, w sporze z biskupem Wiesławem Meringiem – albo z tym, że ostatnio nie dość „bezwzględnie” wypowiadał się w kwestii in vitro.

Zasłynął m.in. wzruszającym listem do Agnieszki Ziółkowskiej, pierwszej Polki urodzonej dzięki tej metodzie, w którym błagał ją, by mimo wszystko nie odchodziła z Kościoła katolickiego (niestety, w tej sprawie nie odniósł sukcesu – i tak podpisała akt apostazji…).

Niedawno zresztą sam arcybiskup Hoser potwierdził, że rozbieżności pomiędzy nim a jego podwładnym w tej kwestii są jedną z przyczyn kłopotów księdza…

Zasmucające jest także, że podobno pryncypał ukarał ks. Lemańskiego „na usilne prośby wielu kapłanów”, domagających się, by biskup wreszcie coś zrobił „z tym Lemańskim” (osobiście podejrzewam, że gros wśród tych proszących stanowili księża związani z Radiem Maryja – czyżby cały Kościół w Polsce zaczął już „myśleć o. Rydzykiem”?). Nie stawia to zresztą całej czcigodnej instytucji – w której, jak się okazuje, „bracia w kapłaństwie” nader chętnie na siebie…donoszą – w korzystnym świetle.

Ciekawe, że z podobnie szybką reakcją nie spotykają się głosy duchownych i wiernych dotyczące zakonnika z Torunia…

Jeśli o mnie chodzi, to zawsze wierzyłam, i wciąż wierzę, że w moim Kościele, w Kościele, który znam i kocham, jest możliwa wolność myśli i wypowiedzi, w granicach wyznaczanych tylko przez prawdy wiary. Ale wygląda na to, że naszym hierarchom (wśród których coraz wyraźniej odczuwa się brak wielkich osobowości, na miarę kardynałów Wyszyńskiego, Macharskiego czy Wojtyły…) łatwiej jest „zamknąć usta” niepokornym kapłanom, nakazać im milczenie, niż z nimi rozmawiać, dyskutować, przekonywać… Niestety, postępując w ten sposób można się „dorobić” tylko kolejnych Kotlińskich i Bartosiów.

Warto też pamiętać, że Jezus „zamykał usta” tylko DEMONOM (Mk 1,25; Łk 4,35; por. Mt 16,23) nigdy zaś LUDZIOM, którzy się z Nim nie zgadzali. Nawet wtedy, gdy uczniowie stanowczo się tego domagali (Łk 9, 54, Mk 9,38-40). A ks. Lemański na pewno „demonem” nie jest, przeciwnie – jest bardzo dobrym kapłanem, jak można sądzić choćby z opinii jego parafian z Jasienicy.

A z przemyśleniami tego kapłana na różne tematy można się zapoznać tu:http://wojciechlemanski.natemat.pl/

„Grupa wsparcia” księdza na Facebooku: https://www.facebook.com/pages/O-prawo-do-g%C5%82osu-ks-Lema%C5%84skiego/470329296380288?hc_location=stream

Oraz strona oficjalna ks. abp. Hosera, gdzie również można wpisywać (i czytać) opinie, związane ze sprawą: https://www.facebook.com/abp.hoser Zapraszam.

Postscriptum: Ale ostatnio cały ten bezprecedensowy w naszym kraju spór „szeregowego księdza” z jego (arcy)biskupem zaczyna przybierać formy wręcz żenujące – gdy arcybiskup stawia pod znakiem zapytania stan zdrowia psychicznego swego kapłana, ten zaś oskarża go (nie wprost, ale na zasadzie: „coś wiem, ale nie powiem!”) o jakieś nieokreślone występki na tle seksualnym (?) – i o to, że (rzekomo) nakazał dziekanowi szukać na siebie „haków.”

Dalsze przedłużanie tego spektaklu Z PEWNOŚCIĄ nie służy wiarygodności Kościoła – i kto wie, czy najbardziej „ewangelicznym” rozwiązaniem tego problemu nie byłoby jednak obustronne „przepraszam”? Na to jednak, przynajmniej na razie, się nie zanosi. Niestety.

Opublikowane w

„Tylko mu nie mów!”

(Czyli o granicach szczerości w związku).

Powinnam wprawdzie teraz pracowicie  ”wklepywać” do komputera fiszki dotyczące prof. Testarta i in vitro (z dawien dawna obiecywałam Wam już ten post) – ale tymczasem zainspirował mnie temat na blogu redakcyjnym, dotyczący „dziwnych” pytań na randkach.

Otóż opisano tam wstrząsający przypadek pewnej Ani, którą niejaki Marek „miał czelność” zapytać o liczbę partnerów seksualnych i to, o zgrozo, na pierwszej randce.

Naturalnie to straszliwe i niewybaczalne faux pas natychmiast zakończyło tak miło zapowiadającą się znajomość…

I, proszę mi wybaczyć, przyszło mi na myśl, że ten nasz „nowy, wspaniały świat”, który powstał po tzw. rewolucji seksualnej, jest doprawdy bardzo dziwny.

I kobietom, i mężczyznom „wolno” już dziś robić praktycznie WSZYSTKO w sferze seksu, tylko – jak mówią różne psychologiczne i seksuologiczne autorytety – pod żadnym pozorem NIE WOLNO o to pytać, ani szczerze o tym rozmawiać.

Jakby z każdym kolejnym związkiem życie zaczynało się od nowa, nie było żadnej przeszłości, tabula rasa, nic.

Tymczasem przecież WIADOMO, że idąc z kimś do łóżka zabieramy tam ze sobą wszystkich jej (jego) poprzednich partnerów.

Tego typu „niestosowne” pytanie (no, może nie na pierwszej randce; ale, z drugiej strony, skoro coraz częściej nie mamy nic przeciwko SEKSOWI na pierwszej randce, to czemu nie?) – może więc ocalić nam zdrowie i życie.

Coś mi się jednak wydaje, że zmierzamy szybkim krokiem do świata, gdzie najpiękniejszym „dowodem miłości” będzie wspólny test na AIDS. Skoro już nikomu nie można ufać…

Swoją drogą, jak tak czytam, czego absolutnie nie wolno mówić (i robić) na randce, to dziwię się doprawdy, jakim cudem jesteśmy z P. tak szczęśliwym małżeństwem. W toku naszej znajomości złamaliśmy chyba wszystkie takie zasady :)

Czyżby dzisiejsze „związki” opierały się na wzajemnej nieszczerości, udawaniu, grze? (Czytałam o kobietach, które nie tylko bały się iść do toalety podczas randki – rozumiem zatem, że wybranek nie musi oddawać moczu?:) – ale nawet nigdy nie pokazywały się ukochanemu bez makijażu…).

Co o mnie, to zawsze uważałam, że lepiej, żeby pomiędzy kochającymi się ludźmi nie było żadnych wielkich „tajemnic” – z kimś na tym świecie, do choroby, człowiek musi być szczery! A z kim, jeśli nie z tym, kogo, podobno, „kocha”?

I jakie to szczęście żyć bez lęku, że coś się kiedyś „wyda”…

A może to jednak my się mylimy?

Postscriptum: A w związku z powyższym przypomniała mi się jeszcze niedawna rozmowa z pewną zagorzałą (by nie rzec – fanatyczną) przeciwniczką NPR.

„Ja nie będę opowiadać mężowi, jaki mam śluz! – krzyczała ona z oburzeniem – Taka informacja nie jest ROMANTYCZNA!”

No, cóż – gdybym była tak złośliwa, jak nie jestem, powiedziałabym, że nie widzę też nic szczególnie „romantycznego” w codziennym łykaniu pigułek, zakładaniu prezerwatywy, myciu zębów czy obieraniu ziemniaków.

Życie, jak sądzę, składa się z szeregu zupełnie „nieromantycznych” konieczności – choć nie wydaje mi się również, aby nasz związek miał się rozpaść przez to, że – jak się teraz mówi – P. „posiadł wiedzę” o tym, kiedy mam płodne dni. :)(Przypuszczam raczej, że taka wiedza mogłaby zaoszczędzić wielu panom niepewności co do własnego ojcostwa…).

Mniejsza jednak o to –  jednakże jeśli zaczniemy podporządkowywać wspólne życieTYLKO temu, co miłe, przyjemne i „romantyczne” – wtedy rzeczywiście liczba tematów tabu wzrośnie nam w sposób zastraszający…

Opublikowane w

Cały świat panny Anieli…

Świat naszej córeczki, która niebawem ukończy 8. miesiąc życia, rozszerza się bardzo szybko.

Także dosłownie, za sprawą tego, że zaczęła właśnie pełzać i skwapliwie korzysta z tej możliwości.

Niedawno dotarła aż do swojego łóżeczka i „odkryła” swoje buty, schowane pod nim w wiklinowym koszyku (Aniela, w przeciwieństwie do mnie, ma wiele par bucików w różnych kolorach i fasonach – od baletek po sportowe „Nike”. Wszystko to w spadku po licznych siostrach i kuzynkach.:)). Oglądała je przez kilka godzin, z  iście kobiecą fascynacją.

No, cóż – mam córkę, która będzie mogła chodzić w szpilkach!!!

Będzie mogła w ogóle zrobić wszystko, cokolwiek zechce… Zrealizować wszystkie swoje marzenia… albo moje. Jeśli zechce.

Na razie nauczyła się np. korzystać z włącznika prądu – i z tego też entuzjastycznie korzysta. W ogóle jest nieodrodną córką swego ojca, bo najbardziej interesują ją urządzenia elektroniczne. Aby ją uspokoić, najlepiej dać jej do rączek pilota (najchętniej oczywiście takiego, który naprawdę działa:)).

Upodobała też sobie wszelkie książki (co widać na załączonym obrazku!) – w trosce o moją bibliotekę uczymy ją więc, jak je poprawnie trzymać, żeby nie drzeć. Możecie mi wierzyć, lub nie, ale mój starszy syn nigdy nie zniszczył mi żadnej książki – mam nadzieję, że tak będzie i tym  razem.

Wyraźnie woli potrawy (i lekarstwa!) słone lub kwaśne, niż słodkie – preferuje mięso (wegetarianką to ona raczej nie będzie!:)) ponad owoce. Przypuszczam, że to dlatego, że mając w ciąży cukrzycę rygorystycznie przestrzegałam diety – i po prostu  nie miała kiedy przywyknąć do słodkiego smaku.

Jest niezwykle (i z wzajemnością!) związana ze swoim bratem. Reaguje żywiołowo nawet na najdziksze jego pomysły – i widzę po oczach, że z chęcią by współuczestniczyła w szaleństwach, gdyby tylko mogła. Oj, będzie się działo!:)

No, a poza tym jest tak cichutka, przylepna i słodka (absolutne przeciwieństwo „wrzeszczącego bachora”:)), że czasami mówimy sobie z P., że kiedy ludzie twierdzą, że „chcieliby mieć dziecko” – to tak naprawdę mają na myśli kogoś takiego, jak ona.