No, i stało się. Drożdżówka, ta nieodłączna towarzyszka mojego dzieciństwa, ma raz na zawsze zniknąć ze szkolnych sklepików, uznana (na równi z chipsami, hamburgerami i colą…) za symbol niezdrowego, śmieciowego jedzenia.
„Kochane dzieci – przemówiła pani premier głosem słodkim jak miód (skądinąd nie jestem pewna, czy miód, jako słodycz, też nie został aby zakazany?) – Robimy to wszystko tylko dla Waszego dobra, żebyście na starość nie były grubaskami!”
Tak, tak -zadźwięczał mi znowu w uszach głos mojego mądrego spowiednika – „Pamiętaj, że nigdy ludzie nie czynią innym tyle zła, co wtedy, gdy sądzą, że czynią to w imię jakiegoś dobra.”
I proszę mnie źle nie zrozumieć – moje dzieci nie mają nadwagi, staram się też nie dawać im do zjedzenia różnych świństw (gdzieś kiedyś przeczytałam: „nigdy nie jedz niczego, czego Twoja prababka nie mogłaby zidentyfikować jako jedzenie!” – i tego się staram trzymać…), lubią owoce i zupy jarzynowe… Dostrzegam także rosnący problem otyłości wśród młodych (i nie tylko) Europejczyków.
Niemniej cała ta akcja jakoś brzydko mi się kojarzy z takim ideałem „państwa opiekuńczego”, w którym to RZĄD wie lepiej, co jest dobre dla obywateli (oraz ich dzieci) – i jest zdecydowany chronić obywateli nawet przed nimi samymi. Pamiętam, jak kiedyś dziwiłam się Norwegom, że mają zapisane w ichniej konstytucji, iż dzieci są ich „dobrem narodowym” – jak gaz ziemny i ropa naftowa.
Otóż taki model relacji państwa z obywatelami (gdzie rząd, jak dobra matka, prowadzi swoich poddanych, na równi dzieci i rodziców, za rączkę, i mówi im, co mają robić nawet we własnej kuchni), zawsze był mi jakoś dogłębnie obcy.
Zakażmy palenia papierosów (każde dziecko wie, że wywołują raka), wstępu do solarium (jak wyżej), niezdrowej żywności (epidemia otyłości…) – tak dalej, i tak dalej…
Nie za bardzo wiem, jak to pogodzić z równolegle lansowanym modelem państwa liberalnego, gdzie każdy (rzekomo) powinien mieć „wolność szkodzenia samemu sobie” (np. przez używanie narkotyków, okaleczanie własnego ciała czy też popełnienie samobójstwa, jeśli tylko tego pragnie). Jednocześnie przypomina mi się niedawna batalia feministek o to, by pigułki „po” były dostępne bez recepty także dla osób poniżej 15. roku życia. Rozumiem zatem, że pigułki te są MNIEJ szkodliwe dla młodocianych organizmów, niż dropsy?
Inna sprawa, że czytałam kiedyś wywiad z pewnym profesorem, który dowodził, że gdyby wziąć pod uwagę ilość wywoływanych zaburzeń (takich, jak np. cukrzyca) a nawet zgonów, to cukier powinien być na całym świecie tak samo zakazany, jak heroina. I jak by się Wam podobał taki nowy, wspaniały świat, drodzy Czytelnicy?
Albo rybki, albo akwarium, jak mawiała moja Babcia świętej pamięci. Jest w końcu ta wolność (osobista, gospodarcza, do wychowywania dzieci po swojemu – i jaka tam jeszcze…) albo jej ni ma. Tertium non datur, niestety.
I w związku z tym chciałabym zapytać, czy po oczyszczeniu szkół z tego, co może zaszkodzić, troskliwa pani doktor (notabene-pediatra!) Ewa Kopacz zacznie zaglądać z kolei do talerzy dorosłym Polakom?
Żarty na temat rewizji menu w bufecie sejmowym już się pojawiły. Ja jednak pytam z powodów czysto osobistych.
Bo przecież nie od dziś wiadomo, że czym skorupka w domu nasiąknie…. A ryba psuje się od głowy. Głowy rodziny, zdaje się. (Co mnie dziś tak naszło na te przysłowia?)).
I co? Czy będziemy w związku z tym karać upomnieniem za niezdrowe nawyki żywieniowe, mandatem za schabowego z kapustą, podwyższeniem składki zdrowotnej za golonkę w piwie – a w przypadku „długotrwałej recydywy” kierować delikwenta na przymusową reedukację?
Pytam, bo zdarzało mi się w życiu z niejednego pieca chleb jeść – i nie zawsze był to chleb jedynie razowy. A (wyznaję to ze wstydem i szczerą skruchą), kilka razy nawet jadłam chipsy, choć nie przepadam…
Mówiąc zupełnie poważnie: nie wróżę tej akcji szczególnego powodzenia, nie wierzę, że na skutek odgórnego rozporządzenia dzieciaki zaczną się nagle masowo zajadać topinamburem czy kiełkami sojowymi (aczkolwiek osobiście bardzo lubię jedno i drugie:)). Ludzi – ze szczególnym uwzględnieniem moich niepokornych rodaków – zawsze lepiej przekonywać, niż przymuszać.
Przewiduję raczej wysyp małych sklepików z „zakazaną” żywnością w pobliżu szkół. Będą dalsze obostrzenia?
Szanownych Konsumentów uprasza się o czytanie tego tekstu z niewielkim przymrużeniem oka. Autorka nie rości sobie żadnych pretensji do nieomylności..
POSTSCRIPTUM: Podobno drożdżówki dostały amnestię i mogą wrócić do szkół! Coraz częściej odnoszę wrażenie, że współczesne rządy są najlepsze w bohaterskim rozwiązywaniu problemów, które same tworzą…
Żródło obrazka:www.hipokrates2012.wordpress.com.
