Wolność w zawieszeniu.

Dawno, dawno temu wszystko było względnie proste. Zło było immanentną częścią świata, już to obecną w nim od samego początku (jak w taoizmie czy zaratustrianizmie), już to zesłaną przez bogów (jak w wierzeniach starożytnych Greków), już to sprowadzoną na świat poprzez wolną decyzję człowieka – jak chcą tego wielkie religie monoteistyczne.

W każdym razie zło było faktem realnie istniejącym, zarówno wewnątrz świata, jak i każdego człowieka – i zadaniem tego ostatniego jako istoty wolnej było sobie jakoś z tym fantem radzić przy pomocy indywidualnego sumienia i zewnętrznych nakazów (czy to prawa, czy religii).

Zakładało to, oczywiście, wiarę w jakiś rozumny porządek natury, który człowiek może swoim umysłem rozeznać i do niego się stosować.

Kiedyś gdzieś przeczytałam, że to nie to wielu ludzi drażni w chrześcijaństwie, że daje im ono (jak sami twierdzą)  „za mało” wolności, tylko, że przyznaje im jej aż tak dużo – a potem skrupulatnie rozlicza ich z jej wykorzystania.

Ten szacunek dla racjonalności natury rozciągano niekiedy na całe stworzenie, jak w średniowieczu, kiedy to urządzano nawet procesy zwierząt, które dopuściły się zbrodni – jak gdyby zakładając, że i one są w stanie odpowiadać za swoje czyny.

Potem jednak, co najmniej od XVIII wieku (a nie dałabym głowy, że nie wcześniej, już wraz z niektórymi protestanckimi teoriami predestynacji – no, bo skoro Bóg niektórych ludzi przeznaczył już z góry na potępienie, to jaki wpływ oni jeszcze mogą mieć na to, co czynią na tej ziemi – i jaki sens mają ich wszelkie moralne starania?) stopniowo „zdetronizowano” Boga jako Stwórcę praw natury, stawiając na piedestale człowieka wraz z jego umysłem.

I od tego momentu, paradoksalnie, zaczął się powolny demontaż pojęcia wolności, opartego na idei indywidualnej odpowiedzialności.

Oto bowiem najpierw Darwin zaczął głosić, że jesteśmy tylko produktem bezrozumnej naturalnej selekcji, dziełem przypadkowych mutacji genów, odziedziczonych nieraz po bardzo odległych przodkach – powiedzcie sami, czy takie „coś” może choćby zamarzyć o tym, by być wolne? Nic więc dziwnego, że niektórym darwinistom „wolność” jawi się tylko jako pewien dziwaczny produkt uboczny naszej ewolucji, jedna z wielu mrzonek „nagiej małpy”, na równi z pięknem, dobrem, sprawiedliwością czy też samym pojęciem Boga.

Zawtórował im wkrótce Freud, dorzucając, że jesteśmy w istocie nie mniej od „nierozumnych” zwierząt niewolnikami własnych nieuświadomionych instynktów (przede wszystkim natury seksualnej), co więcej, że trzymanie tychże na uwięzi przez kulturę i wychowanie rodzi głęboką frustrację a nawet choroby psychiczne. Jedynie ich uwolnienie, a co za tym idzie, akceptacja naszej fundamentalnej „zwierzęcości” (na którą, oczywiście, nic nie możemy poradzić) – miało być drogą do szczęścia i wyzwolenia, choć o „wolności” w sensie ścisłym trudno w tym wypadku mówić. Freud również zastąpił pojęcie rzeczywistej „winy” człowieka (a więc i kary, która mu się należy) bardziej subiektywnym i mglistym „poczuciem winy”, które może być (i zazwyczaj bywa) w nas wmówione przez opresyjne społeczeństwo.

A w końcu Karol Marks (i podobni mu utopiści) uznał, że człowiek jest z natury istotą dobrą, złym czynią go warunki, w jakich żyje. – To nie człowiek jest grzeszny, tylko ten świat jest źle urządzony! – zakrzyknęli jego uczniowie – Zmienimy go, a wtedy również tzw. „grzech” zniknie w tego łez padołu jak sen jaki złoty.

Nawiasem mówiąc, takie same tony pobrzmiewają wciąż np. w osławionej Konwencji o Przeciwdziałaniu Przemocy wobec Kobiet i Przemocy Domowej: winą za gehennę maltretowanych nie obarcza się tam w żadnym wypadku problemów konkretnych ludzi, lecz zawsze pewne STRUKTURY – rodzinę, tradycję czy religię. Znieśmy owe struktury, a wszystko będzie cacy.  No, tak. Przecież zło jest czymś na zewnątrz, a nie wewnątrz człowieka.

W teorii brzmi to nawet całkiem logicznie: z jakiego powodu na świecie miałaby istnieć np. kradzież, jeśli nie będzie już własności prywatnej? Albo zazdrość i zdrada, jeśli nareszcie zniesiemy monogamiczne małżeństwo? Pamiętam, jak w młodości czytałam pewną radziecką książkę, w której rozmarzony pionier tłumaczył koledze, że w idealnym ustroju komunistycznym nie będzie już przestępców, lecz, co najwyżej, ludzie chorzy, których będzie się leczyć, a nie karać… No, po prostu raj na Ziemi!:)

A stąd już tylko krok do „antypedagogiki”, rezygnacji z wychowywania dzieci. No, bo któż mógłby czegoś jeszcze nauczyć istoty, które przecież są z zasady dobre – i same najlepiej wiedzą, co jest słuszne?

W literaturze ten nurt reprezentuje np. Pippi Langstrump – gdzie „naturalnie dobra”, szczęśliwa dziewczynka, „wychowująca się” sama, bez rodziny, zostaje wyraźnie przeciwstawiona skrępowanym konwenansami kolegom, którzy muszą – o zgrozo! – chodzić do szkoły i słuchać rodziców…Przeraziłam się, gdy przeczytałam pewien feministyczny esej, w którym dowodzono, że bohaterka trylogii Millenium Stiega Larssona – która bez najmniejszych skrupułów brutalnie morduje wszystkich, którzy kiedyś ją skrzywdzili – to po prostu typ „nowej kobiety”, dorosłej Pippi, nareszcie w pełni wyzwolonej ze społecznych ograniczeń. Jeśli takie właśnie wspaniałe  rezultaty miałoby dawać „antywychowanie” – to ja serdecznie za nie dziękuję!

A i dawny pomysł „leczenia a nie karania” przestępców odżywa właśnie na naszych oczach – np. pod postacią niektórych teorii neuropsychiatrycznych. No, bo jeśli za całość tego, co określamy jako nasze „człowieczeństwo” odpowiada nasz mózg – i jeśli jesteśmy z natury dobrymi, moralnymi istotami, to jeśli już zdarzy się tak, że ktoś jawnie łamie zasady (a nie da się go wytłumaczyć winą innych – toksycznych rodziców czy też opresyjnego systemu) – to znaczy, że z jego mózgiem musi być coś nie tak. Musi być po prostu chory – bo jakże to możliwe, by zdrowy i normalny człowiek mógł świadomie wybrać zło? Taka perspektywa byłaby dla nas zbyt przerażająca. Tak więc, nawet jeżeli w mózgu tego czy owego złoczyńcy nie możemy dotąd odkryć żadnych widocznych zmian – tłumaczą niektórzy guru tego nurtu – to tylko oznacza, że nie dość dokładnie szukaliśmy! Bo przecież zdrowy człowiek z natury jest dobry – i basta!

Wszystko to bardzo piękne, tylko, że oznacza to w praktyce, że nikt z nas, tak naprawdę, za nic nie odpowiada.

„A zatem uważasz, że Cię molestowałem? No, wiesz, moja droga, znasz moje rozbuchane libido, u mnie te rzeczy są po prostu nie do opanowania! A poza wszystkim, jestem facetem, i niestety. nasza patriarchalna kultura tak właśnie mnie ukształtowała. Przykro mi, że to padło akurat na ciebie, ale w tej sytuacji sama chyba rozumiesz, że trudno mnie nawet za to winić? Zamordowałam własnych rodziców? No, cóż, to prawda, ale to po części także ich wina, bo byli wobec mnie represyjni, oprócz tego mam nie najlepsze geny – no, i w moim mózgu musi być „coś”, co sprawiło, że musiałam, no, po prostu musiałam, to zrobić!” (Celowo trochę przejaskrawiam, ale naprawdę tylko trochę: czytałam o nastolatce, która oskarżyła ojczyma o napastowanie, ponieważ nie chciał jej kupić kotka – i o innej, która zaatakowała rodziców, gdy dostała nie ten model smartfona, o jakim marzyła. No, cóż, rodzicielska opresja niejedno dzisiaj ma imię…)

Ma to zresztą i ten niespodziewany skutek uboczny, że – wyklęta już dawno jako barbarzyńska – kara śmierci, która była wyrazem, może i prymitywnego, ale jednak poczucia sprawiedliwości, wraca dziś po cichutku tylnymi drzwiami w przebraniu ni mniej ni więcej, tylko eutanazji dla najgroźniejszych przestępców, która to  z kolei ma być przejawem naszego współczucia dla tych biednych chorych.

Tak więc zrozumiałą dolegliwość kary pozbawienia wolności dla takiego, powiedzmy, Andersa Breivika, która byłaby dawniej pojmowana jako naturalna konsekwencja jego własnego postępowania, zrównaliśmy z cierpieniem nieuleczalnie chorych, którzy przecież nie są mu winni w żaden sposób.

Ale czy tam, gdzie nie ma już żadnej osobistej odpowiedzialności, możliwa jest jeszcze jakaś sprawiedliwość?

O czymś trochę podobnym pisze ks. Stefan Moszoro-Dąbrowski: „Są już aplikacje, w których użytkownik może wprowadzić swoje postanowienia (np. ile razy w tygodniu pójdzie na siłownię). Jeśli nie zrealizuje zakładanego celu, to aplikacja naliczy mu grzywnę, a ta zostanie podzielona pomiędzy innych użytkowników aplikacji, którzy wypełnili swój plan. Albo małe bransoletki rażące prądem elektrycznym za każdym razem, gdy się łamie postanowienie, takie jak na przykład nieobgryzanie paznokci.  Na razie urządzenia te są przedstawiane jako pomoc. Mają kształtować lepsze zachowania (…): „Jeśli palenie powoduje raka, my pomożemy ci nie palić, wymierzając karę.”

W głębi serca czujemy, że taki „udoskonalony” świat jest na granicy koszmaru. Miłość, wdzięczność, odpowiedzialność nie są atrybutami maszyn. Chyba że nie wierzymy w duchowość duszy ludzkiej. Wtedy nie jesteśmy niczym więcej, niż kodem programowym. A przecież dobry człowiek jest czymś więcej, niż wytresowanym zwierzęciem.”

(„Duchowość czy kod?”, w: „Idziemy” nr 15 (498) z dnia 12.04 2015 r.)

Źródło obrazka: Interia.pl

Co naprawdę myślę o… GENDER?

Przede wszystkim, chciałabym zauważyć, że z „gender” jest trochę tak, jak z katolicyzmem. :) Wszyscy o tym dyskutują, ale niewielu się tak naprawdę na tym zna.

Powiedziałabym nawet, że ilość wygłaszanych na ten temat bzdur jest wprost proporcjonalna do stopnia niewiedzy.

Toteż ja sama chciałam zaczekać z napisaniem tego posta, aż się trochę „oczytam.” Tymczasem jednak, chwilowo, nie stać mnie na wykupienie książek z interesującej mnie dziedziny. ;(

Gdyby ktoś z Państwa zechciał zasponsorować mi kilka pozycji, byłabym niezwykle zobowiązana…:)

Ale, pomyślałam sobie, skoro już tylu samozwańczych „ekspertów” wypowiada się na ten temat bez żadnej znajomości rzeczy, to mogę i ja – zastrzegając jednakże, że wiem o tym znacznie mniej, niżbym sobie życzyła.

Ostatnio zresztą znowu zrobiło się na ten temat głośno, za sprawą listu biskupów, którzy dostrzegli w gender zgoła największe zagrożenie dla świętej rodziny polskiej.

List ów krytykują nad podziw zgodnie i publicyści „Tygodnika Powszechnego” (jak Błażej Strzelczyk) i feministki (niezrównana Eliza Michalik rzuciła błyskotliwie, że wszystkim krytykom gender chodzi ni mniej więcej tylko o obronę „władzy facetów”, którzy pragną nadal żyć „z wykorzystywania pracy innych” – tj., w domyśle, swoich matek, żon i córek. Słowem: klasyczny wyzysk człowieka przez człowieka, jak by powiedział towarzysz Marks. Zabawne jest to o tyle, że akurat „faceci” w sutannach, którzy ten list napisali, na ogół nie żyją z kobietami. Rozumiem zatem, że „żyją z pracy” swoich gospodyń i innych zakonnic?:)).

Szczerze mówiąc, zawsze mnie trochę śmieszy, kiedy różni komentatorzy (często wojujący ateiści) zaczynają dyktować hierarchom Kościoła, czym „powinni” się zajmować, a czym już zupełnie nie powinni.

Wydaje mi się, że dopóki to nie narusza zasad porządku publicznego, każdy duchowny może we wnętrzu własnej świątyni nauczać czegokolwiek zechce. Nawet, jeśli wola – że Ziemia jest płaska. I nikomu nic do tego.

Mimo wszystko, nie kwestionując faktu szkodliwości tej nowej utopii (o czym dalej), zastanawiam się jednak, dla JAKIEGO PROCENTA ludzi, którzy co tydzień grzecznie zapełniają kościoły, ma ona jakiekolwiek realne znaczenie?

Sądzę raczej, że zjawisko to na szczęście jeszcze dosyć niszowe – i że wielu spośród słuchających mogło nie mieć zielonego pojęcia, o co właściwie ekscelencjom chodzi…

Chciałabym także kiedyś usłyszeć w kościele list biskupów (napisany prostym, ludzkim, zrozumiałym językiem – bez teologicznego zadęcia!) pochylających się z równą troską nad problemem przemocy w rodzinach czy też nad zagrożeniami, jakie powodują pijani kierowcy.

W tym punkcie przychylam się do zdania o. Pawła Gużyńskiego, że nie jest dobrze, jeśli bita kobieta w kościele usłyszy tylko, że „ten gender jest zły!”

Przepraszam, ale nigdy jakoś nie mogłam pojąć dlaczego to, że ktoś bije  i gwałci po pijanemu swoją żonę, to tylko jego grzech prywatny, nadający się co najwyżej do wyznania w konfesjonale – ale to, że niektóre (katolickie!) pary myślą np. o in vitro, to już „problem społeczny”, wymagający napiętnowania z każdej ambony w tym kraju. Podobnie z gender.

Do napisania tych paru słów zupełnie na gorąco sprowokowała mnie jednak najpierw niezawodna prof. Środa, gdy w wywiadzie dla „Faktu” stwierdziła autorytatywnie, że „gender to nie żadna ideologia, to NAUKA.”

Przykro mi, pani profesor, ale po raz kolejny ośmielę się z panią nie zgodzić.

Sam fakt, że się WYKŁADA coś na uczelni nie świadczy jeszcze o „naukowości” tego czegoś. Przypomnę, że podobnie niegdyś wykładano na uniwersytetach „marksizm-leninizm” lub „ekonomię polityczną socjalizmu.” Czytałam nawet o uczelniach, które mają katedry parapsychologii. Czy to oznacza, że irydologia, różdżkarstwo lub chiromancja są dyscyplinami naukowymi?:)

Z dziedziny gender tworzy się zresztą szereg równie „wiekopomnych” prac, zrozumiałych i ważnych głównie dla ich autorów i promotorów, jak te, które w minionym okresie z całą powagą „udowadniały” wyższość gospodarki socjalistycznej nad kapitalistyczną.

Mała próbka: „Rola Internetu w negocjowaniu nieheteronormatywnej tożsamości płciowej…”  I na coś takiego idą ciężkie granty unijne…

Zdaję sobie przy tym sprawę, że podobny zarzut (nienaukowości) ateiści mogą zechcieć postawić np. teologii. Ale jeśli teologia nie jest – załóżmy – dyscypliną naukową, to tym mniej „badania nad społeczną i kulturową tożsamością płci.”

O naukowości (tak mnie uczono na zajęciach z metodologii badań historycznych) przesądzają bowiem dwie rzeczy:

1) (po pierwsze): właściwa metodologia. Mówiąc najprościej, żadna nauka nie TWORZY samodzielnie alternatywnej rzeczywistości, ona ją tylko ODKRYWA i OPISUJE.Tym się różni m.in. od „sztuki”, która może kreować własne światy, jak tylko chce.

2) (Po drugie):Sprawdzalność w praktyce (empiryczna). W odniesieniu do nauk historycznych jest to np. zgodność z materiałem źródłowym, odkryciami archeologicznymi itd. A szerzej w humanistyce także z odkryciami innych nauk o człowieku, jak medycyna, psychologia czy etnografia.

OBYDWU tych rzeczy często brakuje badaniom gender (podobnie jak brakowało ekonomii politycznej socjalizmu).

Po pierwsze na siłę tworzy się najpierw WNIOSKI (choćby to, jakoby kobiety ZAWSZE i wszędzie były „klasą uciskaną”), a dopiero następnie nagina do nich rzeczywistość. Kiedyś w zakłopotanie wprawił takich uczonych pewien cmentarz słowiański ze średniowiecza, na którym nie znaleziono ANI JEDNEGO szkieletu kobiety, który by nosił ślady świadczące o tym, że jego posiadaczka była za życia maltretowana. Ale pani Środa i tak będzie twierdzić, że w dawnych wiekach to nic tylko „samcy męczyli kobiety.” Tak po prostu było i już. :)

Po drugie – to już mogę powiedzieć z całym przekonaniem – w gender nie chodzi wcale o „równość płci” (mój tata gotował kaszki i ocierał noski, a moja mama robiła karierę w biznesie BEZ konieczności przebierania się w cudze szmatki, co „nowe wychowanie” uważa za pożądane, a nawet niezbędne) tylko raczej o ich LIKWIDACJĘ.

Nie chodzi zatem o to, że chciałabym „zapędzić kobiety do garów”, jak się to często i zbyt łatwo spłyca.  Tym bardziej, że sama nie umiem gotować.:)

Uważam, że nie ma nic złego w większej „wymienności” ról społecznych – wszak i Joanna d’Arc nosiła zbroję, co nie przeszkodziło wcale w ogłoszeniu jej świętą patronką Europy. Hildergarda z Bingen, ogłoszona Doktorem Kościoła przez „konserwatywnego” papieża Benedykta, była lekarką i kompozytorką. I tak dalej, i tak dalej.

Uwaga do niektórych księży, którzy (niestety) wypowiadają się na ten temat: nawet jeżeli na obrazkach Świętej Rodziny święty Józef jest tym, który pracuje „w pocie czoła” w warsztacie, a Maryja jest tą, która nosi wodę czy piecze podpłomyki, to jeszcze wcale nie znaczy, że „Tylko tak powinna wyglądać PRAWDZIWA rodzina. Tak chciał Bóg! Na wieki wieków amen.” A wszystko inne jest już poważnym wykroczeniem przeciwko „odwiecznemu prawu Bożemu.” Nie.

Znacznie większy problem moim zdaniem polega na tym, że gender nie postrzega odmienności płci jako WARTOŚCI, tylko jako pewne OGRANICZENIE, które trzeba koniecznie zniwelować.

Jak to napisała prekursorka takiego myślenia, Simone de Beauvoir w „Drugiej płci”: „Nie urodziłyśmy się kobietami – zrobiono z nas kobiety!” Nie wiem, jak ta pani – ale ja jestem kobietą od samego początku: i nawet sobie to chwalę…

W rzeczywistości, jak sądzę, wątpliwości dotyczące własnej tożsamości płciowej przejawia znikoma część ludzkości – a jednak specjaliści (specjalistki) od gender starają się usilnie wytworzyć w nas wrażenie, że taka „płynność i niepewność” jest nieomal najważniejszym problemem, dręczącym homo sapiens.

Nawiasem mówiąc, w moim odczuciu nawet najsłynniejsza polska transseksualistka, Anna Grodzka, przeczy pewnymi swymi zachowaniami niektórym genderowym dogmatom.

Nigdy na przykład nie widziałam tej pani w spodniach – które w XXI wieku przecież chętnie noszą kobiety, określane w genderowym slangu jako cis-gender (w przeciwieństwie do tych „trans”). Te wszystkie kwieciste sukieneczki, widoczna biżuteria i wysokie obcasy… Czy to jednak nie jest próba jak najlepszego wpasowania się w „opresywny społeczny wzorzec kobiecości”? :)

Kwestionuje się zatem znaczenie (pozytywne) samych różnic płciowych jako takich. Gender głosi, mówiąc w uproszczeniu, że „NIE MA już mężczyzny ani niewiasty lecz jest CZŁOWIEK.” (notabene, coś takiego jak „człowiek” realnie nie istnieje – jest to pojęcie abstrakcyjne, ponieważ każdy, chce tego czy nie, RODZI SIĘ już z jakąś płcią). 

Odrzuca się BIOLOGICZNE (mimo wszystko!) podstawy pewnych różnic kulturowych – podczas gdy mnie się wydaje, że tak, jak teologia mówi, że „łaska buduje na naturze” (mówiąc w uproszczeniu: to, do czego człowiek ma nadprzyrodzone „powołanie” to na ogół to samo, do czego przejawia pewne naturalne skłonności. Ktoś, kto nie ma słuchu muzycznego, raczej nie zostanie śpiewakiem operowym, a ten, co mdleje na widok krwi, nie będzie dobrym lekarzem.) – tak też można powiedzieć, że cała ludzka KULTURA „nadbudowana” jest na NATURZE.

Nie bez przyczyny – a już na pewno nie z powodu jakiegoś odgórnego „narzucania” czy „opresji” – ludzie zamieszkujący okolice podbiegunowe jedzą co innego i inaczej się ubierają, niż ci, którzy mieszkają na równiku… Tak samo można by chyba powiedzieć, że nie tyle „kultura stwarza płeć” co „płeć tworzy kulturę.”

Czyżby określenia typu: „literatura kobieca”, „kobieca wrażliwość” czy też „męska rzecz” – były tylko figurami językowymi, pozbawionymi realnego znaczenia? Nie wydaje mi się.

 Różnice płciowe są zatem przez gender postrzegane nie jako wartość, którą należałoby doceniać,  lecz wprost jako zagrożenie dla ludzkiej wolności („jeśli mogę sobie wybrać zawód, światopogląd, partnera, kolor włosów, a nawet godzinę śmierci (eutanazja) – to czemuż by nie PŁEĆ? To takie niesprawiedliwe!”)

Przyznam się, że jako chrześcijanka nie bardzo wiem (redaktorze Strzelczyk!), jak pogodzić taką postawę ze stwierdzeniem, że „WSZYSTKO, co Bóg stworzył było dobre”? Jeśli „wszystko” to także różnice, dzielące kobiety i mężczyzn. (Ostatnio zresztą neurologia odkryła kilka nowych, fascynujących różnic w funkcjonowaniu naszych mózgów – ja bym się raczej zachwycała, jakim cudem różniąc się tak bardzo, jesteśmy w stanie współpracować ze sobą, ubogacać się wzajemnie, porozumiewać się, a nawet, czasami, kochać:))

Tymczasem gender głosi, że „tylko to, co IDENTYCZNE może być naprawdę RÓWNE.”

Nawiasem mówiąc, to też oczywista prawda, iż nie jesteśmy wszyscy, jako ludzie, identyczni. Ostatnio w ulotce pewnego lekarstwa przeczytałam, że nie jest ono wskazane dla ludzi rasy czarnej, ponieważ mogłoby ich zabić. Czy takie „nierównościowe” stwierdzenie, to już rasizm?:) Nie. To tylko stwierdzenie naukowego faktu.

Po trzecie wreszcie – wnioskom (powziętym a priori) „naukowców” (a częściej „naukowczyń”) spod znaku gender często przeczą ustalenia innych nauk szczegółowych – historii, archeologii, językoznawstwa, antropologii, etnologii.

Podam tylko jeden przykład. Kiedyś ekipa etnologów dotarła do pewnego plemienia, które nigdy jeszcze nie widziało kredek. Nikt więc nie instruował dzieci, co „powinny” rysować dziewczynki, a co chłopcy – bo te dzieci nigdy jeszcze nie rysowały niczego. I okazało się, że kiedy naukowcy rozdali im kartki i kredki – dziewczynki zaczęły rysować kwiatki i motyle, a chłopcy – jakieś studnie i żurawie (czyli ichniejsze „urządzenia techniczne.”).

Takich ustaleń genderowcy albo nie przyjmują do wiadomości (słyszałam o tym że na pewnej uczelni w USA feministki doprowadziły do zwolnienia pewnego neurobiologa, który „zgrzeszył” tym, że odkrył, że kobiety i mężczyźni wykorzystują INNE części mózgu przy rozwiązywaniu zadań matematycznych. Tak mocno wierzą w dogmat, że „równy znaczy IDENTYCZNY” że mu tego nie darowały…) – albo próbują stworzyć z gender jakąś jedną wielką „supernaukę” – narzędzie do całościowego wyjaśniania rzeczywistości. A to już jest jedna z głównych cech IDEOLOGII. Każdej.

Jedna wspólna odpowiedź na wszelkie pytania, jakie możemy sobie postawić w zderzeniu z otaczającym światem prawie na pewno jest fałszywa – i nieważne, czy będzie to odpowiedź „fundamentalnie” pojmowanej religii („Bo tak mówi Biblia!”; „Bo Bóg tak chce!”) – czy też udających naukę ideologii.

A gdyby wyznawcy ideologii gender byli zupełnie konsekwentni w swoich zapatrywaniach, powinni też przebudować całą ideę zawodów sportowych.

Bo jak na razie to występuje tam ohydna „segregacja ze względu na płeć” i ordynarne wypominanie kobietom, że jednak nie są „równie dobre” jak mężczyźni. Bo skoczkowie o tyczce skaczą 6 metrów, a skoczkinie – tylko 5. Proponuję, żeby robić zawody koedukacyjne i przyznawać mężczyznom „punkty karne” za „nieodpowiednią” płeć.

I jeszcze coś: jeśli PRAWDZIWA jest ideologia gender („jesteś tym, kim się CZUJESZ, a nie na co WYGLĄDASZ„) to nie rozumiem, czemu IAAF odebrała pośmiertnie medale Stanisławie Walasiewiczównie, która, jak się okazało, miała męski genotyp? Całe życie myślała, że jest kobietą – tak wyglądała i tak się czuła – a jednak nie słyszałam, żeby się za nią wstawił jakiś komitet ONZ-owski. A więc jednak GENY mają jakieś znaczenie?:)

http://www.youtube.com/watch?v=5oGL7njQwrg

Po obejrzeniu tego filmu mój przyjaciel, o poglądach dalekich od konserwatywnych, stwierdził: „Już chyba tylko głupiec mógłby wierzyć, że chodzi im [wyznawcom gender] o jakąś równość płci.”

Odparłam na to, że mnie się wydawało, że takie pomysły zostały już dostatecznie zdyskredytowane przez eksperymenty z ubiegłego wieku, dokonywane np. w izraelskich kibucach, gdzie także próbowano wychowywać dzieci „bez płci” (chłopcom dając do zabawy lalki, a dziewczynkom – zabawki militarne – skutek tego był taki, że dziewczynki próbowały w tajemnicy tulić czołgi, a chłopcy urządzali bitwy lalek:)), a nawet bez rodziny.

Dopiero po latach wychodzą na jaw traumatyczne wspomnienia tak „wzorcowo” wychowywanych ludzi, jako żywo przypominające te z niektórych irlandzkich internatów…

Wygląda jednak na to, że ludzkość jest skłonna do znudzenia powtarzać swoje dawne błędy…

I jeszcze jedno: chociaż nie narzucam swoim dzieciom w żaden sposób, czym „powinny” się bawić – mała Aniela na przykład zauważalnie woli samochody od lalek – to jednak stoję całym sercem po stronie tych rodziców, których dzieci relegowano z przedszkola za odmowę udziału w „równościowych” przebierankach. I po stronie tych biednych, kilkuletnich, upokorzonych chłopców, którzy podobno zamykali się w łazience, byle tylko nie kazano im się przebierać w „dziewczyńskie” ciuszki…

Ktoś, kto coś takiego wymyślił, nie tylko nie ma bladego pojęcia o psychice przedszkolaka, ale nawet nie rozumie różnicy, jaka zachodzi pomiędzy „daniem wyboru” dziecku, a NARZUCENIEM mu określonego zachowania w imię z góry przyjętej ideologii…

Gender-1

Seks-1Gender-3

 

 

 

 

 

 

Postscriptum: Miałam już przestać pisać na temat, który wydaje mi się – mimo wszystko – dosyć jałowym przedmiotem rozważań, ale niestety niezawodna redaktor Michalik (z właściwą sobie „subtelnością” i szacunkiem dla ludzi o innych przekonaniach:))  znowu walnęła mnie  swoim intelektem między oczy, niczym obuchem, odwracając tok mego myślenia o 180 stopni.

Otóż stwierdziła ona, że bardzo mylą się ci, którzy (jak ja) sądzą, że „gender” dąży do zniesienia różnic płciowych: „Chciałabym oświadczyć – powiedziała – że gender właśnie zauważa te różnice i to do nich dostosowuje praktyczne rozwiązania społeczne i prawne. „

Jako przykład przytoczyła jakąś miejscowość w „równościowej” Skandynawii, gdzie tamtejszy „pełnomocnik do spraw gender” (jeśli „gender” jest rzeczywiście TYLKO nauką, jak inne, rozumiem, że tamtejsi mieszkańcy posiadają również  specjalnych „pełnomocników” do spraw innych dziedzin wiedzy?:)) odkrył z przerażeniem, że kobiety nie chcą jakoś korzystać z nocnych autobusów. To zupełnie zrozumiałe, że PARYTETY muszą być zachowane – nawet w autobusach nocnych!

Zatroskany urzędnik rozpisał przeto ankietę, z której naukowej analizy wynikało, że (o, dziwo!) „kobiety się po prostu boją.”  

Natychmiast wdrożono specjalną dyrektywę, w myśl której, „na żądanie KOBIETY” kierowcy autobusów nocnych mają obowiązek zatrzymywać się niemal pod samymi drzwiami domu pasażerki – co więcej, grzecznie zaczekać, aż  zamknie ona za sobą owe drzwi.

Rozumiem zatem, że prawdopodobieństwo, że to wracający do domu wieczorową porą MĘŻCZYZNA (nawet starszy czy niepełnosprawny) zostanie napadnięty w ciemnej uliczce, bliskie jest ZERU?

No, tak, zapomniałabym – wedle tradycyjnej wykładni feminizmu to KOBIETA zawsze jest OFIARĄ, mężczyzna może być jedynie agresorem… (Czyżby więc „gender” było po prostu jeszcze jedną odsłoną feminizmu?)

Kobieta – choćby miała trzy fakultety i czarny pas w karate :) – pozostaje zawsze słabą, bezbronną istotką, wymagającą troskliwej opieki, ponieważ nie jest w stanie sama o siebie zadbać – i w tym celu należy użyć wszelkich możliwych środków, jakimi dysponuje państwo i prawo…

Oczywiście, można ją postrzegać i tak – i wielokrotnie w historii, na przykład w wieku XIX, tak właśnie ją postrzegano. Odprowadzanie damy do domu (szczególnie w nocy) to całkiem miły, dżentelmeński obyczaj. Osobiście nie miałabym nic przeciwko temu. Tylko nie rozumiem, dlaczego teraz ma się to nazywać „gender”?

***

Informacja z TVN24: ” Picie jest ‚demokratyczne.’ Dotyczy wszystkich grup wiekowych, zawodowych i społecznych. Jednakże wiadomo, że wśród mężczyzn najwięcej piją ci najmniej wykształceni, z małych miejscowości. Wśród kobiet natomiast tendencja jest dokładnie odwrotna…”

No, cóż, wygląda na to, że ten „sukces”, za którym tak tęskniła Simone de Beauvoir i jej koleżanki, ma jednak dla kobiet bardzo wysoką cenę…

„Naturalne”=DOBRE?

Czyli etyka według Zbigniewa Hołdysa.:) I nie tylko.

W jednym z ostatnich „Newsweeków” obok zgranych już do granic możliwości tematów (jako to: pedofilia w Kościele i zawsze szczęśliwe związki partnerskie) zaciekawił mnie szczególnie felieton byłego rockmana, w którym to, naśmiewając się ze „wstecznych” poglądów Niesiołowskiego, udowadnia on, że instytucja małżeństwa jest wysoce „nienaturalna.”

Oczywiście, że tak. Wypadałoby zatem przede wszystkim zapytać znakomitego autora, czemuż to pragnie takową niewolą uszczęśliwić coraz to większe grupy ludzi, miast dążyć w ogóle do jej zniesienia?

Nie dosyć na tym. Rousseau, któremu również marzył się powrót do „natury” (tak, jak on sobie ją wyobrażał), twierdził, że pierwotni ludzie nie tylko „parzyli się” ze sobą bez głębszych uczuć i na drodze czystego przypadku (stąd też rozstawali się ze sobą, bez żalu, gdy tylko kopulacja została dopełniona), ale i porzucali własne potomstwo, gdy tylko się dało. Pomijając bezsens takiego założenia (ludzkie dziecko, nawet kilkuletnie, nie przeżyłoby bez pomocy dorosłych) filozof (którego idee legły u podstaw myśli XIX- i XX- wiecznej lewicy) sam zechciał wcielić je w życie, oddając kilkoro swoich pociech do cieszącego się złą sławą przytułku, gdzie najprawdopodobniej umarły. (Przyznawał wprawdzie, że jego konkubina, a matka owych dzieci, trochę się opierała, ale na szczęście zdołał ją przekonać do owego jakże „zgodnego z prawem natury” rozwiązania…).

Nawet zakładając, że można to uznać za „naturalne” (choć sądzę, że dałoby się z tym polemizować), niewielu chyba znalazłoby się takich, którzy by stwierdzili, że to, co zrobił „Ojciec Oświecenia”, było również DOBRE z moralnego punktu widzenia?

Pojęciem tego, co „naturalne” i „nienaturalne” szermują zresztą bez opamiętania wszystkie strony współczesnych światopoglądowych sporów (od pani Pawłowicz po panią Środę) – co wydaje mi się czasem pozbawione sensu.

Oto pewien profesor, badający zwyczaje organizmów jednokomórkowych, na łamach „Polityki” z kolei twierdzi, że powinniśmy w ogóle dać sobie spokój z definicjami płci, małżeństwa, etc., ponieważ „u niektórych gatunków” (przy czym uczony nigdzie nie twierdzi, że ten „naturalny” stan miałby dotyczyć również gatunku LUDZKIEGO!) istnieje nawet 100 różnych płci, a badane przez niego żyjątka radośnie kopulują w tworzonych a priori… trójkątach.

Otóż, moi Państwo, problem z „naturą” jest przede wszystkim taki, że jest ona niesłychanie… różnorodna. Dla przykładu można znaleźć gatunki roślinożerne, mięsożerne, mono-i poligamiczne, tworzące stada i preferujące (poza okresem rui) samotniczy tryb życia. Na której więc z propozycji „wszystkowiedzącej Matki Natury” powinniśmy, jako ludzie, oprzeć nasze życie indywidualne i społeczne?

Przyroda bywa też czasem niezwykle – z naszego punktu widzenia – okrutna. Wilk przypuszczalnie nie zastanawia się ani sekundy, zagryzając łanię, która właśnie ma młode (mimo że bez niej zginą), na porządku dziennym jest defekowanie, gdzie popadnie; porzucanie, a nawet pożeranie własnego potomstwa czy partnera, seksizm, gwałty (molestowanie seksualne to częsty sposób wymuszania posłuszeństwa w stadzie), a nawet kanibalizm. Wystarczy również przyjrzeć się np. wiewiórkom, by wiedzieć, że siódme przykazanie nie ma dla zwierząt jakiejkolwiek wartości – zwierzątka te, zapomniawszy, gdzie ukryły własne zapasy, bez żadnych skrupułów sięgają po to, co zgromadziły inne osobniki.

Wszystko to jest jak najbardziej „naturalne” (występuje wszak w naturze!), a jednak szczerze wątpię, by komukolwiek marzyła się LUDZKA społeczność zorganizowana na takich zasadach. Wielokrotnie już tu pisałam o tym, że naśladowanie zwierząt nie wydaje mi się – wbrew pozorom – najlepszym sposobem, by stać się CZŁOWIEKIEM (jak o tym świadczą choćby smutne historie dzieci, wychowanych przez przedstawicieli innych gatunków).

Już nawet nie wspominając o tym, że TOLERANCJA – która powoli wyrasta na wartość najwyższą w naszych (naturalnie!:)) zróżnicowanych społeczeństwach -zdaje się być czymś „w naturze” nieomal nieznanym (a więc „nienaturalnym”, jak najbardziej!), jak o tym może się przekonać choćby każdy hodowca drobiu, któremu wśród kilkudziesięciu żółciutkich kurczaczków wykluł się choć raz jeden czarny.

Sama byłam w dzieciństwie świadkiem takiego wydarzenia i wiem, że gdybyśmy wówczas nie zaingerowali w „stan natury” owe słodkie, żółciutkie kuleczki byłyby niechybnie  zadziobały na śmierć czarnego braciszka… W tym ujęciu „naturalna” wydaje się więc raczej… nietolerancja! Tolerancja jest „nienaturalna”, podobnie jak małżeństwo i jeszcze parę innych rzeczy, które odróżniają Homo sapiens od zwierząt.

No, to co, panie Hołdys? Schowamy ten transparencik?:)