Szlag mnie trafia, kiedy słyszę to powtarzane do znudzenia i prawie zawsze wypowiadane tonem nie znoszącym sprzeciwu stwierdzenie, że „płód ludzki to jeszcze nie człowiek!” – a inaczej mogą sądzić, co najwyżej, „moherowe berety.”
Tymczasem warto zdać sobie sprawę z faktu, że – choć ubiera się w szatki naukowości – taki pogląd ma wszelkie cechy WIARY, a mówiąc ściślej – pobożnego życzenia. Bardzo łatwo wówczas sprowadzić całą sprawę niemalże do czegoś w rodzaju wycięcia uciążliwej kurzajki(„bo przecież to tylko zlepek komórek!”). Oczywiście, jestem w stanie zrozumieć, że takie podejście w doskonały sposób uspokaja sumienie…
Ale dla mnie, jak tu już kiedyś pisałam, ta sprawa jest nie tyle kwestią wiary, co raczej czysto naukowego poznania. A nauka mówi mi, że jeżeli jakaś istota żywa ma własny, ludzki genotyp to JEST człowiekiem, niezależnie od stopnia swego rozwoju. A ci, którzy sądzą przeciwnie, niech mi to najpierw udowodnią.
Gdybyśmy bowiem przyjęli pogląd przeciwny, musiałoby to nas w końcu prowadzić do niebezpiecznych dywagacji w rodzaju: „Kto jest „bardziej” człowiekiem – małe dziecko, czy starzec stuletni?” (Tym bardziej, że rozwój człowieka, w różnych aspektach, może trwać właściwie przez całe życie – jak zatem ustalić, czy i kiedy osiągnęliśmy już ten ogólnie akceptowany poziom „pełnego człowieczeństwa”?)
Ponieważ zaś, jak sądzę, nie da się naukowo udowodnić, że embrion NIE JEST człowiekiem (bo w tym celu musielibyśmy najpierw mieć jasną definicję tego, „co to jest człowiek?”) wolę w tym przypadku zastosować starą, rzymską zasadę dubio pro reo (co znaczy, że wszelkie wątpliwości należy interpretować na korzyść oskarżonego).
Dlatego też myślę, że nigdy nie zabiłabym płodu – no, chyba że w obronie własnego życia lub zdrowia (a i to nie na pewno).
Wielokrotnie się też słyszy, że „aborcja istniała od zawsze – i nigdy nie robiono z tego problemu!” Jest to jednak argument o tyle fałszywy, że, o ile mi wiadomo, mordercy i pedofile też byli „od zawsze.” Podobnie jak i problem moralny z aborcją…
W czasach starożytnych działalność tego typu często stawiano na równi z trucicielstwem, ponieważ przy ówczesnym poziomie wiedzy medycznej zabiegi takie nierzadko kończyły się śmiercią pacjentki.
I prawdopodobnie dlatego Hipokrates, którego nikt rozsądny przecież nie posądza o związki z chrześcijaństwem (żył prawdopodobnie ok. 600 lat przed Chrystusem!), nakazał swoim uczniom przysięgać między innymi – o czym się dziś już nie pamięta – że „nigdy nie podadzą żadnej kobiecie środka sprowadzającego poronienie.”
A ja sama zastanawiam się ostatnio, czy i ten nieprzejednany sprzeciw Kościoła wobec aborcji i antykoncepcji nie ma także (częściowo) swoich źródeł w ich śmiercionośnych „początkach”?
Jestem przekonana, że zaraz podniosą się tutaj głosy o „wolności wyboru” – a ja przecież tylko chciałabym wiedzieć, czy aby na pewno każda kobieta, która dokonuje takiego zabiegu, jest w pełni świadoma tego, na czym ów wybór tak naprawdę polega? Bo bardzo wątpię…