Alba patrzy na protesty…

Jako osoba niepełnosprawna (i nie planująca już więcej dzieci) mam poniekąd ten luksus, że mogę jedynie patrzeć na przetaczające się przez Polskę protesty kobiet. Patrzę, słucham,  czytam, obserwuję. Wywołują one we mnie tyle różnych refleksji, że zapragnęłam je zapisać na później, aby mi nie umknęły.

Przede wszystkim muszę powiedzieć, że ja wiedziałam, że tak będzie. Że naruszenie kruchego „kompromisu aborcyjnego” z roku 1993 wywoła konsekwencje społeczne trudne do wyobrażenia.  Mimo że ten kompromis – jak to kompromis – nie zadowalał w pełni nikogo.

Bo o czym właściwie mówił ten „kompromis”? O tym, że choć zasadniczo, jako społeczeństwo, uznajemy aborcję za rzecz niepożądaną (tak, tak, właściwie to ona jest w Polsce ZAKAZANA!) – to jednak dostrzegamy także, że są sytuacje, kiedy należy na nią przyzwolić. Te trzy wyjątki aborcyjne to zagrożenie zdrowia i życia matki, gwałt oraz wysokie prawdopodobieństwo śmiertelnej bądź nieuleczalnej wady płodu.

Wszystko to są sytuacje tzw. wyboru heroicznego, do którego państwo, moim zdaniem, nie ma prawa zmuszać obywateli. Czyż nie dlatego czcimy w Kościele bohaterskie matki, które zdecydowały się oddać życie za swoje nienarodzone dzieci, że wybrały życie, choć MOGŁY wybrać inaczej? Żeby wybrać dobrze, też trzeba być wolnym. Zaryzykowałabym twierdzenie, że świętość jest w ogóle niemożliwa bez wolności wyboru. Nikt przecież nie zostanie kanonizowany np. za niebicie żony, ponieważ jest to coś, czego prawo wyraźnie zabrania. HEROIZM to jest WIĘCEJ, niż prawo może wymagać od wszystkich.

Kiedyś ktoś mnie w związku z tym zapytał, czy chciałabym,  żeby prawo dawało także mężowi prawo opuszczenia chorej małżonki, lub dzieciom- matki staruszki?  Bo nie da się ukryć że opieka nad takimi osobami również czasami może wymagać heroizmu. Oczywiście takie sytuacje są moralnie naganne, pragnę jednak zauważyć, że nikt ich nie penalizuje.  Bo do miłości nikogo przymusić nie można.  A jako żona i matka zdana na pomoc ze strony swoich najbliższych dodam jeszcze, że nie chciałabym, aby mój mąż MUSIAŁ (pod rygorem kary) się mną opiekować.   Wolałabym, żeby sam chciał…

Kiedyś czytałam książkę węgierskiej autorki Magdy Szabo pod znamiennym tytułem „Tylko sam siebie możesz ofiarować.” Ano, właśnie. I to właśnie o tę wolność wyboru w sytuacjach ekstremalnych (a wcale nie o prawo do niczym nieograniczonej aborcji, jak się wydaje naszym hierarchom i Marcie Lempart, do której jeszcze później wrócę) walczą dziś w większości kobiety na ulicach.

W zdecydowanej większości zresztą są to katoliczki, podobnie jak ja przeciwne aborcji. A jednak protestują, ponieważ czują, że tym razem sprzymierzona z Kościołem władza przekroczyła jakąś bardzo istotną granicę: że chce je pozbawić autonomii sumienia. A przecież wierzymy, że wolną wolę dał nam sam Bóg. Tak więc występowanie w jej obronie NIE JEST „grzechem”, którym próbują straszyć protestujących niektórzy duchowni. Ci ludzie nie występują (w większości) przeciw Bogu ani nawet przeciwko nauczaniu Kościoła w sprawie aborcji. A tylko przeciwko zastępowaniu przez prawo ludzkich sumień. (Na co zresztą zwracają uwagę i co mądrzejsi duchowni: Kościół abdykował z misji kształtowania wrażliwości moralnej narodu, wyręczając się w tym państwem i prawem)

Jako (wciąż jeszcze) katoliczka mam za złe mojemu  Kościołowi,  że nie chce widzieć w tych kobietach swoich „owieczek” (niechby i nawet „zagubionych”) do których trzeba wyjść. Nawet narażając się na „męczeństwo.” Widzi w nich tylko swoich wrogów, jakieś „szatańskie siły”, przed którymi trzeba bronić kościołów.  To tchórzostwo i niestety kolejna próba zastąpienia rzetelnej ewangelizacji bezduszną legislacją.  Tak! Bo prawo, które nie dopuszcza żadnych wyjątków od ogólnych zasad, łatwo staje się bezduszne i nieludzkie.

Ja jestem naprawdę BARDZO pro-life (jako osoba niepełnosprawna nie mogę inaczej), ale takie historie jak z Irlandii, gdzie lekarzom nie wolno było interweniować nawet w trakcie trwającego poronienia (i w efekcie kobiety umierały wraz ze swoimi nienarodzonymi dziećmi) rozdzierają moje serce.

I niech mi ktoś wyjaśni, dlaczego te kobiety zamiast ’Won od naszych kościołów, wiedźmy!” nie usłyszą z ust swoich pasterzy raczej czegoś w rodzaju: „Drogie siostry,  wspólnota Kościoła rozumie Wasz strach i ból. Obiecujemy, że wszyscy, duchowni i świeccy, będziemy Was  solidarnie wspierać w trudnym macierzyństwie. Przyrzekamy, że żadna z Was nigdy nie zostanie z tym sama.’? Dlaczego nigdy nie słyszałam w kościołach podobnie brzmiącego listu biskupów do rodziców dzieci niepełnosprawnych? Dlaczego Kościół nie poparł zdecydowanie strajku tych rodziców w Sejmie? (Ba, słyszałam  nawet duchownych, którzy w ostrych słowach ten protest krytykowali). Dlaczego to wszystko budowane jest od komina? Dlaczego w Polsce nie mamy odpowiedniej liczby hospicjów perinatalnych, opieki wytchnieniowej, dostępu do leczenia i rehabilitacji – ale za to mamy faktyczny zakaz aborcji?  Cieszmy się, hosanna! Dlaczego,  dopóki się chore dziecko nie urodzi,  jego życie jest sprawą wszystkich – rządu, państwa, Kościoła, Trybunału Konstytucyjnego i pani Wiesi  z kółka różańcowego? Po narodzinach natomiast to już tylko sprawa jego rodziców (a najczęściej samej kobiety, bo 80% ojców „daje nogę” w takiej sytuacji). Jako osoba niepełnosprawna i mama naprawdę wolałabym, żeby było odwrotnie.

Ale nie, drodzy Państwo – nic z tych rzeczy.  Kościół nie chce być czułą i troskliwą matką, pochylającą się nad swoimi dziećmi i gotową przynajmniej ich wysłuchać. Nie. Kościół wymaga, żąda i straszy (grzechem). Czytam, że „rolą rodzica jest prowadzić dziecko, a nie podążać za nim.” No, tak – a zatem traktuje się kobiety jak wieczne dzieci, niezdolne podjąć samodzielnej decyzji w sumieniu.  A przecież podobno (tak mnie uczył mój ostatni spowiednik, filozof i etyk) w Kościele po to się  'wychowuje” ludzi, żeby w pewnym momencie można już było przestać ich prowadzić?

I przecież, na Boga, jeśli w 38-milionowym kraju było tylko około 1000 aborcji ze względu na ciężkie uszkodzenie płodu rocznie, to chyba znaczy, że nikt nie wykonywał ich pochopnie – i że Polki są świadome tego, jak poważna i trudna jest to decyzja? Więcej zaufania do kobiet, proszę! I nie, wcale nie chodziło tu głównie o te urocze dzieci z Zespołem Downa (o których  wyłącznie mówi Kaja Godek -mimo że zawsze jej broniłam , to jej upubliczniona w mediach rozmowa z synem nieco mnie przeraziła:  KTO mówi dziecku z trisomią „mamusia załatwiła, że już nie można zabijać takich jak ty”?) Chciałabym zauważyć, że, w przeciwieństwie do niektórych krajów świata, takich jak Dania i Islandia, te dzieci  jednak w większości się u nas rodzą.  Chodzi raczej o naprawdę dramatyczny wybór: nie między życiem a śmiercią, tylko między śmiercią a śmiercią. Kiedy dziecko umrze tak czy inaczej… Któż mógłby zmusić matkę (rodziców) do dokonania takiego wyboru?

Ale biskupi zachowują się wypisz- wymaluj tak, jak nowotestamentowi 'uczeni w Piśmie i faryzeusze: nakładają na innych ciężary nie do uniesienia, a sami jednym palcem ruszyć ich nie chcą.  Nie dziwię się zatem, że coraz więcej ludzi deklaruje chęć opuszczenia TAKIEGO Kościoła.  Bo nie znajdują w nim wsparcia, a TYLKO wygłaszane ex cathedra nakazy i zakazy. Jeżeli już nie tylko osoby, które nigdy Panu Bogu zbytnio się nie naprzykrzały, ale nawet bardzo niegdyś zaangażowane, jak dawna 'hipsterkatoliczka’  Jola Szymańska ogłaszają publicznie, że nie chcą być dłużej kojarzone z Kościołem katolickim, to, cytując klasyka, „wiedz, że coś się dzieje”.

Jeżeli o mnie chodzi, nie zamierzam nigdzie odchodzić. Dobrze mi tu, gdzie jestem.  Choć pewnie jest mi dziś dużo łatwiej, niż innym, bo nigdy nie byłam przesadnie ortodoksyjna. Zawsze byłam w wierze trochę jak kot chodzący własnymi drogami. Chociaż muszę przyznać, że i we mnie coś się gotuje, gdy słyszę np. biskupa Deca, który mówi, że „przyjęcie każdego życia to jest coś, na co powinno być NAS stać.” Mam wtedy szczerą ochotę zapytać, ile śmiertelnie chorych dzieci ksiądz biskup urodził? Na śmierć ilu z nich patrzył?

Mam wrażenie, że biskupi są świetnymi specjalistami w zarządzaniu heroizmem INNYCH LUDZI (zwłaszcza kobiet). A sami nawet jednym palcem ruszyć nie chcą.  Bohatersko cierpią na pluszowym krzyżu. A przecież gdyby teraz ogłosili, że sprzedadzą swoje prywatne rezydencje i limuzyny, by wspomóc ośrodki dla osób niepełnosprawnych lub dobrowolnie się opodatkują do końca życia na pomoc matkom z takimi dziećmi – mogłoby być całkiem inaczej… Gdyby biskupi dali cokolwiek od siebie, zyskaliby moralne prawo, aby się wypowiadać. Nie wcześniej.

***

Czy zatem wszystko, co napisałam powyżej, oznacza, że w pełni popieram postulaty Strajku Kobiet? Ależ skądże znowu!

Ja jestem tylko za niezmuszaniem prawem do heroizmu. Za autonomią sumienia w najtrudniejszych przypadkach.  Bo już słyszę, że Kaja Godek szykuje się do obalenia kompromisu także w kwestii  ciąż z gwałtu.  Teraz zresztą powinno pójść jej łatwiej: skoro nawet śmiertelnie chorych dzieci w Polsce nie zabijamy, dlaczego mielibyśmy zabijać te z gwałtu, które przecież mogą urodzić  się zdrowe i normalne, powiedzą. Już mówią.  Tylko że jeśli prawne zmuszenie kobiety do urodzenia dziecka, którego ona wcale nie chciała mieć, nie jest zaprzeczeniem jej podmiotowości i człowieczeństwa, to ja już nie wiem, co nim jest. No, tak. Wystarczyło wyjąć tylko jedną cegiełkę z misternie wyważonej budowli, by całość zaczęła się sypać jak domek z kart. Ale i w tym wypadku, powtarzam, jestem raczej za świadomym moralnym wyborem, niż „za aborcją.”

I czego się boję, i ja i wielu innych komentatorów, to, że wahadło, zbyt teraz przegięte w prawą stronę, odbije z całą siłą w stronę przeciwną. I będziemy tu mieli prawdziwą aborcyjną „wolną amerykankę”, czego zalążki już niestety widzę na ulicach. Z każdym dnie obie strony coraz bardziej się radykalizują (już nawet rozsądne kiedyś osoby przysyłają mi różne przedziwne teorie spiskowe…) Nie podoba mi się to. Musimy jak najszybciej przywrócić poprzedni stan prawny, bo  będzie tylko gorzej.

A jeśli pani Marta Lempart sądzi, że marzeniem  wszystkich kobiet, które biorą udział w tych protestach jest rzeczywiście to, by aborcja była dostępna na każdym  rogu jak świeże bułeczki, to też się grubo myli.  Nie podoba mi  się jej tendencja do wykluczania wszystkich, którzy choć trochę się z nią nie zgadzają. Oczywiście wszystko w imię nowej, lepszej Polski, otwartej dla wszystkich? Ostatnio kazała wyp… Szymonowi Hołowni. Nie w moim imieniu!

Kto pani Marcie dał prawo do wypowiadania się w imieniu wszystkich uczestniczek protestu? Te kobiety mają bardzo RÓŻNE poglądy! I kto wybrał tę Radę Konsultacyjną strajku w takim składzie? Bo przecież nie została ona wyłoniona demokratycznie?

Nie podobają mi się wszechobecne podczas tych protestów wulgaryzmy. Nie podoba mi się, że słuchają ich dzieci. Swojego dziecka bym nigdy na taką demonstrację nie zabrała. Na marsz Niepodległości czy na manifestację pro-life, gdzie są zdjęcia porozrywanych płodów też zresztą nie.  A już wciskanie 2-3-letnim dziewczynkom do rączek transparentów w rodzaju – 'Mój brzuch, moja sprawa!” uważam za wyjątkowo perfidny rodzaj manipulacji. Ta sprawa jeszcze nie powinna ich dotyczyć! Błagam, nie wciągajmy dzieci w światopoglądowe wojny dorosłych!

Inną obok dzieci grupą instrumentalnie wykorzystywaną przez obydwie strony sporu są oczywiście osoby niepełnosprawne, co nie ukrywam, boli mnie najbardziej.  Mam wrażenie, że każda ze stron ma wręcz „własnych” niepełnosprawnych, którzy mówią  dokładnie to, co dana grupa właśnie chciałaby usłyszeć. Trochę podobnie, jak podczas niedawnych protestów LGBT – nagle się okazało, że prawie każdy ma jakiegoś „znajomego geja”. Albo lesbijkę.

Od dawna też nie nasłuchałam się tylu przykrych słów na temat „roślinek z porażeniem mózgowym” , co w ciągu kilku ostatnich dni. I proszę mi znów nie tłumaczyć, że to nie o mnie chodziło. Bo to mniej więcej tak, jakby osobie homoseksualnej tłumaczyć, by „nie brała do siebie” słów o tęczowej zarazie. W każdym razie BLIŻEJ mi do tych, których nazywacie „roślinkami” niż do tych niby zdrowych i normalnych.  Jestem jedną z nich. A skoro oni nie mogą mówić, ja będę mówiła za nich…

W dodatku mam wrażenie graniczące z pewnością, że niezależnie od tego, kto wygra w tej wojnie, sytuacja osób niepełnosprawnych wcale się nie poprawi. Bo ich los tak naprawdę NIKOGO nie interesuje. Oni są tylko… my jesteśmy tylko…mięsem armatnim, przy użyciu którego można grać na emocjach i nawalać w przeciwnika. Przykre, ale prawdziwe. Bo czy ktoś mógłby mi wyjaśnić, co realnie zakaz aborcji – lub nieograniczony dostęp do niej – zmieni w moim życiu tu i teraz?

Być może się zdziwicie, ale już narodzone dzieci niepełnosprawne nie potrzebują takiego czy innego prawa aborcyjnego, tylko realnej POMOCY. Od miesięcy nie mogę na przykład (nawet za opłatą) znaleźć  nikogo, kto by mi zrobił prasowanie dwa razy w tygodniu. A to przecież w sumie jest drobiazg, prawda?

Nie podobają mi się wulgarne napisy na murach zabytkowych świątyń. I nie wiem, czym komu zawiniły siostry klauzurowe, że pomazano im klasztor? One się nie mieszają w politykę – one się tylko modlą…

Na szczęście w tym wszystkim zdarzają się i zabawne momenty – jak wtedy, gdy wokół tarnobrzeskiego kościoła oo. dominikanów zebrała się grupka rosłych młodzieńców z tzw. Straży Narodowej, gotowych „bronić” klasztoru, którego nikt nie atakował. Przeor zadzwonił na policję, żeby sobie zabrała tych samozwańczych „obrońców”, bo on żadnej ochrony nie potrzebuje. Taka mała rzecz, a cieszy…

Kompromis aborcyjny- droga pomiędzy skrajnościami.

Pisałam już kiedyś o tym (zob. „Wokół całkowitego zakazu aborcji” na starym blogu), ale powtórzę, bo i blog mam nowy, i sprawa, jak się okazuje, znów aktualna.

Jestem PRZECIW aborcji. I to chyba tym bardziej, że sama kiedyś o mały włos nie dopuściłam się takiego zła. Ale jestem także przeciw zmianom w obecnej ustawie. Do dobra trzeba ludzi przekonywać, a nie przymuszać. Naiwnie wierzę zresztą w „postęp moralny” ludzkości. Z czasem ludzie sami zrozumieją, że aborcja nie jest dobrym rozwiązaniem (tak, jak to było np.z torturami, niewolnictwem i karą śmierci-dawniej tak powszechnymi).

Ewangeliczna pokusa „wyrwania kąkolu” jednym ruchem ręki oczywiście stale nam zagraża – ale wątpię, by jakiekolwiek zło dało się całkowicie wyeliminować ze świata jakąś ustawą. Jezus powiedział, że dobro i zło będą egzystować obok siebie „aż do żniwa.”

Wobec upadku tradycyjnej etyki lekarskiej (Hipokrates wszak zabraniał i aborcji i eutanazji) pilnie potrzebujemy chrześcijan w tym zawodzie – już teraz wielu z nich z poświęceniem prowadzi np. hospicja, jak niedawno zmarły ks.Jan Kaczkowski. Rolą Kościoła jest, by wychowywać takich ludzi. Ludzi sumienia. Ale PRAWO nie jest najlepszym instrumentem do kształtowania sumienia. (Może demoralizować ludzi zarówno wtedy, gdy jest zbyt liberalne, jak i wtedy, gdy jest nazbyt surowe.) A już na pewno nie jest jedynym środkiem, jakim dysponujemy.

Szczerze mówiąc, męczy mnie już odpowiadanie przy tej okazji wciąż na te same pytania – dlatego właśnie postanowiłam napisać ten post – żeby ostatecznie zebrać w jednym miejscu różne myśli, które mi się w związku z tym nasuwają. Wybaczcie, jeśli z tej racji zabrzmi to nieco chaotycznie.

Szczerze mówiąc, śmieszy mnie trochę zwyczajowe w takich razach „wymachiwanie macicami” przez feministki. W sprawie aborcji nie o macice, d..y, czy jak tam jeszcze ktoś zechce to nazwać, chodzi. Z pewnością także ludzki płód nie jest czymś zbliżonym do „nowotworu” czy też pasożyta, bo i takie opinie ostatnio słyszałam.(Od rozwiązania  problemu „dysponowania własnym ciałem” jest antykoncepcja, względnie sterylizacja. ). Chodzi tu o życie innego organizmu. Należącego bezsprzecznie do gatunku H. sapiens. (I tak – „żołądź JEST dębem.” 🙂 Zarodkowym stadium dębu.) Nigdy nie słyszano, by mężczyzna i kobieta zrodzili coś innego, niż ludzkie dziecko.

Istota ta, podkreślmy raz jeszcze (bo słyszałam już brednie, jakobym mordowała jedno swoje dziecko przy każdej menstruacji, a także, jakoby podczas męskiej masturbacji ginęły wręcz miliony ludzkich istnień…:)) jest czymś diametralnie różnym od rodzicielskich gamet, z których powstała. Ma swoje własne, unikalne DNA (nawet bliźnięta jednojajowe, czy też sztucznie wyhodowane „klony” posiadają pewne własne, niepowtarzalne cechy). Uważam także, że nie ma w tym miejscu potrzeby zajmowania się dywagacjami, „od kiedy płód posiada duszę?” Embriologia nie jest nauką o duszy.

Z powodów definicyjnych nie ma też potrzeby zajmować się tutaj dość rzadkimi anomaliami genetycznymi, takimi jak chociażby Zespół Downa (ludzie ci posiadają dodatkowy chromosom w 21 parze) czy Zespół Turnera (brak jednego chromosomu X u dziewczynek). Zakładam, że wszyscy zgadzamy się co do tego, że pies z trzema nogami to nadal jest PIES (a nie na przykład kaczka), mimo że czworonożność przynależy do zwykłej definicji tego zwierzęcia. Inaczej musielibyśmy również uznać, że osoby nie posiadające np. kończyn (jak Nick Vujicić) także nie są  istotami ludzkimi – ponieważ posiadanie rąk i nóg normalnie przynależy do opisu człowieka…

Istnieje dosyć znany eksperyment, w którym naukowcy badali, czy możliwe jest stworzenie nowego gatunku drogą przypadkowych mutacji (takich właśnie, jak opisane powyżej zespoły). W tym celu wykorzystano muszki owocówki, stanowiące wdzięczny obiekt do badań ze względu na szybkie następstwo pokoleń. Poddawano je – czy też ich jaja, już nie pamiętam – działaniu różnych czynników, o których wiemy, że mogą takie mutacje wywoływać, między innymi naświetlano promieniami rentgenowskimi. W następstwie tego oczywiście przychodziły na świat osobniki poważnie zdeformowane, np. mające dwie pary skrzydeł, nieprawidłową liczbę odnóży, a nawet dwie głowy. W żadnym przypadku nie udało się jednak stwierdzić, byśmy mieli do czynienia z osobnikiem innego gatunku, niż muszka owocówka. Cielę z dwoma głowami to wciąż cielę, ok?

Często używane w takich dyskusjach kryterium „osoby ludzkiej” (w zdaniu:”Płód ludzki jest może człowiekiem, ale nie jest osobą!”) pochodzi z nauk filozoficznych, a nie przyrodniczych i jako takie jest znacznie bardziej podatne na manipulacje. Dla nazistów Żydzi, a dla członków Ku-Klux-Klanu Afroamerykanie nie byli „osobami ludzkimi.” Także obecnie istnieje grupa etyków (z najsłynniejszym  z nich Peterem Singerem na czele), którzy nie przyznają statusu „osoby” nawet noworodkom. I usprawiedliwiają dzieciobójstwo. Jak Hillary Clinton, która ostatnio stwierdziła, że „dziecko w kilka godzin po urodzeniu nie posiada jeszcze żadnych praw konstytucyjnych.”(sic!)  Dlatego ja wolę pozostać przy mniej podatnej na ideologię definicji biologicznej: „człowiekiem jest każdy, kto należy do gatunku H. sapiens.”

Zdaję sobie przy tym sprawę, że jeśli się odrzuci dwa bezsporne momenty, czyli zapłodnienie i narodziny, określenie statusu płodu może być niezwykle trudne. Prawodawstwa różnych krajów są w tej sprawie niezwykle arbitralne: w niektórych krajach za granicę dopuszczalności aborcji uważa się dwunasty, a gdzie indziej dopiero 24. tydzień ciąży. Nie ma to, moim zdaniem, absolutnie żadnych podstaw „naukowych.”   Ale gdybym musiała mimo wszystko wskazać jakiś moment o absolutnie przełomowym znaczeniu, byłby to z pewnością szósty tydzień ciąży, kiedy to u małego człowieka można już zarejestrować aktywność mózgu. Chciałabym także zauważyć, że zdecydowaną większość zabiegów przerywania ciąży na świecie wykonuje się dużo, dużo później.

Podobnie możemy raczej pominąć (jako należącą jeszcze do sfery przyszłości) kwestię ludzkiego statusu klonów (czyli dzieci posiadających tylko jednego biologicznego rodzica), jak również hybryd ludzko-zwierzęcych („Jaki procent ludzkiego DNA trzeba posiadać, aby zostać uznanym za człowieka?”). Choć przypuszczam, że w przyszłości obydwie te kwestie będą musiały się stać przedmiotem poważnej bioetycznej refleksji.

A ponieważ jesteśmy z natury stworzeniami rozdzielnopłciowymi, nie wydaje mi się też właściwe szermowanie argumentem, jakoby „aborcja była wyłącznie sporawą kobiet.” Podejście tego typu uważam za niebezpieczne nie tylko w perspektywie zdejmowania z mężczyzn wszelkiej odpowiedzialności za niepożądaną ciążę („to nie moja sprawa! Niech ONA się tym zajmie!”), ale i za niesprawiedliwe w kontekście tak hołubionej przez nas „równości.”

Czytałam o przypadku młodego mężczyzny z Anglii, który w wyniku chemioterapii całkowicie utracił swoją płodność. Dowiedział się jednak, że jego „ex” jest w ciąży- z nim.Prosił i błagał przed ichniejszym sądem o życie dla swego dziecka – jedynego, które mógł mieć. Deklarował, że sam je wychowa, że poniesie wszelkie koszty, związane z trudami ciąży i porodu, jakie tylko jego była naznaczy. Wszystko na próżno. Sąd uznał, że „święte prawo kobiety do decydowania o SWOIM ciele” jest ważniejsze, niż prawo mężczyzny do posiadania dziecka. Hosanna… :(((

Niesprawiedliwość takich rozwiązań można by opisać per analogiam. Załóżmy, że mężczyzna i kobieta wspólnie znaleźli cenny skarb, ale że tylko kobieta posiadała właściwe warunki do przechowywania go, postanowili tymczasowo zdeponować go u niej. (W związku z tym, oczywiście, to kobieta ponosiła większe ryzyko – mogła np. zostać napadnięta, a nawet zastrzelona, ale zakładamy, że mężczyzna ze swej strony starał się jej zapewnić wszelkie możliwe środki bezpieczeństwa, jakich by zażądała, minimalizując w ten sposób zagrożenie. Na tym polega współodpowiedzialność). A mimo to, gdy mężczyzna zgłosiłby się po odbiór depozytu, usłyszałby, że kobieta go roztrwoniła. Co więcej, że miała do tego pełne prawo: „Mój sejf, to i wszystko MOJE – a ty się wynoś!” Nikt mi nie powie, że to jest tak całkiem fair.

TAK, uważam, że również mężczyźni powinni mieć prawo do współdecydowania o losach swego nienarodzonego dziecka, przy czym sądzę, że w przypadku rozbieżności pomiędzy rodzicami w tej sprawie należałoby zawsze zadecydować na korzyść „oskarżonego”, to znaczy za pozostawieniem go przy życiu. Zasada ta w oczywisty sposób nie powinna dotyczyć jedynie gwałcicieli. Ci nie powinni mieć prawa do decydowania o niczym.

Kryteria, jakie rzekomo należy spełnić, by móc się w ogóle wypowiadać w tym temacie, są zresztą bardziej wyśrubowane, niż samo tylko „posiadanie macicy” (a ja, głupia, ciemna, nieoświecona parafianka, zawsze myślałam, że do dyskusji na jakikolwiek temat jest konieczny raczej mózg, niż macica! No, proszę, jak to się można pomylić…:)) . Nie wystarczy bowiem do tego być kobietą, nie wystarczy być „w wieku prokreacyjnym”, ba, nie wystarczy nawet być matką. Trzeba jeszcze być matką dziecka niepełnosprawnego (choć i wśród nich znalazłoby się wiele przeciwniczek aborcji – przykładem może być Kaja Godek…) albo przynajmniej takowe adoptować.

Rozumiem zatem, że powinniśmy również odebrać mężczyznom-ginekologom prawo do wykonywania zawodu. Żaden z nich wszak nigdy nie był w ciąży.:) A morderców niechaj sądzą jedynie ci, którzy sami kogoś zabili. Nikt z nas nigdy nie był w  podobnej  sytuacji – jakież więc mamy „moralne prawo” by się wypowiadać?

Idąc tym torem, powinniśmy założyć, że o aborcji mają prawo wypowiadać się jedynie te kobiety, które same przeszły choć jedną. (I znowu: skąd pewność, że wszystkie byłyby „za”?) Zachodzę przy tym w głowę, ile też takowych zabiegów przeszła np. Kazimiera Szczuka, że daje jej to prawo do wypowiadania się na ten temat niemal bezustannie?

Bo, rzecz ciekawa, w przypadku ZWOLENNIKÓW prawa do aborcji wszystkie powyższe kryteria jakoś nie obowiązują…

Jestem niepełnosprawna, a jednak, rzecz dziwna, udało mi się „przeżyć koszmar porodu” – i to aż trzy razy. Miałam najwyraźniej szczęście, bo zdaniem niektórych spośród moich dyskutantów ciąża i poród są ZAWSZE bezpośrednim zagrożeniem dla życia i zdrowia kobiety. W XXI wieku, w Europie. W opozycji do tego, aborcja to podobno niezwykle bezpieczny zabieg (no, to czemu feministki straszą nas ciągle wizją tysięcy, jeśli nie milionów kobiet, które będą umierać w męczarniach po nieumiejętnie przeprowadzonym zabiegu? Nie wierzę zarówno w mit o „bezbolesnej aborcji”, jak i to, że we współczesnej Polsce „nielegalna aborcja” nazywa się pani Stasia i przyjmuje w brudnej szopie z zakrzywionym drutem w ręku…), który zarówno dla płodu, jak i dla jego matki jest wręcz dobroczynny.

Aborcja definitywnie „leczy” wszystkie choroby, ze szczególnym uwzględnieniem tych nieuleczalnych. Rozwiązuje wszelkie problemy, od traumy gwałtu (kobieta, która na skutek gwałtu NIE zaszła w ciążę – a takich jest większość, ponieważ silny stres może blokować owulację lub spowodować samoistne poronienie – powinna chyba wobec tego uznać, że „właściwie nic takiego się nie stało”, ponieważ „ominęło ją to, co najgorsze”?) po Zespół Downa.

W wielu krajach nawet dosłownie, ponieważ dzieci z trisomią już się tam prawie nie rodzą. Bo aborcja to nie tylko kwestia zewnętrznych warunków (ekonomicznych czy prawnych – chociaż one też są ważne), ale także, a może nawet przede wszystkim, kwestia mentalności – indywidualnej i społecznej. Mentalności, która mówi: „Jesteś okrutny nie wtedy, gdy uśmiercasz swoje chore dziecko, lecz wtedy, kiedy pozwalasz mu żyć!”  Będzie o tym jeszcze mowa nieco dalej.

Gdzieś na Zachodzie był naukowiec, który badał w tym wypadku możliwość „wyciszenia” wadliwego chromosomu. Nie otrzymał jednak funduszy na dalsze badania. Wyjaśniono mu uprzejmie, że są one niepotrzebne, ponieważ…legalna aborcja w pełni rozwiązuje ten problem… I niech nam żyje „możliwość wyboru”, hip, hip, hurra….

W Norwegii pewna Polka, która odmówiła abortowania dziecka z rozszczepem kręgosłupa, stała się ogólnokrajową sensacją- w TV ją pokazywali. Tamtejsi lekarze uważali aborcję za jedyną możliwą formę „terapii” w takich przypadkach. A ona wróciła do rodzinnego kraju, poddała dziecko operacji prenatalnej – i jej syn będzie chodził….

Jestem niepełnosprawna, a mimo to urodziłam szczęśliwie troje zdrowych dzieci. Lecz gdyby były „takie jak ja”, kochalibyśmy je z P. tak samo.

Często mnie pytają: „czy byłabyś w stanie patrzeć na śmierć i cierpienie swoich dzieci?” (Z którego to cierpienia aborcja, względnie eutanazja, mogłaby je raz na zawsze wyzwolić…)

Odpowiadam zawsze, że pojmuję rolę rodzica jako TOWARZYSZENIE dziecku we wszystkim, jeśli trzeba, także w chorobie i umieraniu. I jednocześnie zrobiłabym wszystko, co tylko leży w ludzkiej mocy, żeby zmniejszyć cierpienie mojego dziecka. Wszystko, z wyjątkiem bezpośredniego pozbawienia go życia. Bo niewielu wie, że nie jest eutanazją w sensie ścisłym podanie choremu środka przeciwbólowego nawet w dawce letalnej (tzn. takiej, o której wiemy, że może go zabić – jeśli zwykłe dawki nie działają) o ile tylko naszym głównym celem nie było zabicie go, a tylko złagodzenie cierpienia.

Jednocześnie, jako osoba niepełnosprawna głęboko wierzę, że każde dziecko, nawet bardzo cierpiące, może być na swój sposób szczęśliwe, jeśli tylko jest kochane i otaczane czułą opieką i troską. Nigdy też, spędzając nieraz długie lata w szpitalach, nie spotkałam żadnego dziecka, które by samo chciało umrzeć. Nie cierpieć-owszem. Ale nie umrzeć. Wola przetrwania u człowieka jest przeogromna. Czytałam o przypadku z mojej okolicy, gdzie dziecko urodziło się żywe mimo dwukrotnego wyłyżeczkowania macicy (błędnie uznano ciążę za obumarłą).

Uważam też za głęboko nieuczciwe epatowanie przy tej okazji zdjęciami ciężko chorych dzieci, jak gdyby były one tylko „straszydełkami”, których widok ma wywołać pożądany efekt – poparcie dla aborcji. W rzeczywistości zaś żywe urodzenia dzieci z takimi wadami, jakie są uwiecznione na tych fotografiach, są niezwykle rzadkie (w większości wypadków dochodzi wtedy do samoistnego poronienia) – a zdecydowaną większość aborcji eugenicznych na świecie stanowią  dzieci z Zespołem Downa.

Gdyby więc moje dziecko (co zawsze przecież zdarzyć się może) miało niebawem umrzeć, chciałabym, żeby umarło w moich ramionach. I gdyby zostało mi dane tylko na kilka chwil, także nie chciałabym mu żadnej z tych chwil odebrać. Chyba nie brzmi to jak jakiś straszny „fanatyzm”?

Rzecz ciekawa, jak niektórzy „obrońcy praw kobiet” pogardzają tymi spośród nich, które zdecydowały się urodzić śmiertelnie chore dziecko, nazywając je np. „żywymi trumnami.” Jacek Żakowski kiedyś wręcz stwierdził, że rodzicom, którzy wiedzieli, że urodzi im się chore dziecko, a mimo to pozwolili mu przyjść na świat, nie powinna przysługiwać żadna pomoc państwa. No, jasne, bo oni przecież zrobili to „specjalnie”.

A mnie się przypomina w tym momencie piękne zdanie jednej z takich kobiet:”Kiedy byłam w ciąży, nie czułam się wcale jak „chodząca trumna”. Przeciwnie, miałam bardzo głęboką świadomość, że moje ciało jest jedynym środowiskiem, w którym moje dziecko może żyć…”

Co mnie oburza w tym kontekście to, że w Polsce są jak na razie DWA (słownie dwa) hospicja perinatalne – w Warszawie i w Łodzi (chyba że jeszcze o czymś nie wiem). Ale to, jak się zdaje, nie interesuje  żadnej ze stron tego sporu.

Dla jednych bowiem aborcja wydaje się uniwersalnym i ostatecznym rozwiązaniem „problemu cierpienia”, drugim zaś zdaje się wystarcza sama moralna satysfakcja, że kobieta nie usunęła ciąży. Reszta ich nie obchodzi.

I to jest właśnie pierwszy powód, dla którego jestem przeciwna obecnym zmianom. Taki zakaz „aborcji eugenicznych” jaki się proponuje, można byłoby wprowadzić, ale… dopiero na końcu. Po zbudowaniu całej niezbędnej infrastruktury medycznej, a także (co nie mniej ważne!) klimatu społecznego, sprzyjającego rodzicom dzieci niepełnosprawnych. Bo nawet w krajach, takich jak jak Norwegia czy Francja, gdzie warunki życia osób niepełnosprawnych są znacznie lepsze, niż w Polsce, liczba takich aborcji jest bardzo duża – po prostu dlatego, że przekonano większość ludzi, że jeśli tylko można (poprzez aborcję) „oszczędzić takiemu dziecku cierpienia” (czyli po prostu życia), to tak właśnie NALEŻY postąpić.

Dlatego ja niezmiennie  wierzę w moc perswazji. Stanowczo wolę ludzi do czegoś przekonywać, niż przymuszać. Inaczej będzie to tylko „budowanie domu od komina.”

Poza tym, decyzja o przyjęciu (często na całe życie) chorego dziecka może być niekiedy wręcz heroiczna – a prawo nie może wymagać heroizmu.

Podobnie, jak w przypadku najbardziej oczywistym z możliwych: zagrożenia życia i zdrowia matki. Proszę mnie dobrze zrozumieć: oddanie własnego życia, aby ratować dziecko, uważam za rzecz wielką, piękną, godną najwyższego uznania, a wręcz aureoli. Ale do takiego stopnia świętości dorasta się stopniowo – i byłoby szaleństwem wymagać go od WSZYSTKICH kobiet. Poświęcenie, żeby było cenne, musi być dobrowolne („radosnego dawcę miłuje Bóg”).

W tym miejscu chciałabym dodać, że problem ciąży pozamacicznej, który tak rozpala emocje niektórych, dla mnie (i dla wielu bioetyków) w ogóle nie jest problemem etycznym. W zdecydowanej większości przypadków nie mamy tutaj absolutnie żadnych szans, aby ocalić życie dziecka (nawet za cenę życia matki!), tak więc właściwe jest ratowanie tego życia, które da się uratować. Wychodzę z założenia, że jedna żywa osoba jest większym dobrem, niż dwie martwe.

Podsumowując ten wątek, chciałabym stwierdzić, że gdybyśmy uchylili ten wyjątek, oznaczałoby to, ni mniej ni więcej, tylko, że życie dziecka jest dla nas więcej warte, niż życie jego matki – ona zaś sama jest tylko „opakowaniem” dla rozwijającego się dziecka. A na to, jako kobieta i jako matka, zgodzić się po prostu nie mogę.

I wreszcie sytuacja ostatnia – przypadek gwałtu. Gwałt jest jedyną sytuacją, kiedy można rzeczywiście mówić o tym, że kobieta została przymuszona do bycia w ciąży, i choć brzmi to tragicznie (jak by nie patrzeć, karę za winy gwałciciela ponosi inna istota ludzka – życie zaś owego przestępcy prawo chroni, jako – rzekomo – człowieka) należy pozostawić jej możliwość obrony przed nasieniem gwałciciela w imię jej podmiotowości. Gwałt to nie jest żadna „wola Boża”, a gwałciciel nie jest jej wykonawcą!

Wolałabym jednak, by pomoc dla kobiet zgwałconych w moim kraju obejmowała więcej, niż tylko możliwość aborcji. Pomoc psychologiczną, medyczną, wsparcie społeczne i duszpasterskie, a także pigułkę „po” – nie wczesnoporonną (na przykład czysty progesteron, zastosowany odpowiednio szybko może uchronić kobietę przed zajściem w ciążę z gwałtu). Jakże często mamy tendencję do stygmatyzowania kobiet zgwałconych i ich dzieci (czytałam o dwóch „pobożnych” sąsiadkach, które wykrzyczały w twarz zgwałconej 17-latce, że „na takie dzieci Pan Jezus nie dał zgody!”), z drugiej zaś strony, do bagatelizowania długofalowych skutków gwałtu, jeżeli tylko nie doszło do ciąży.

Na zakończenie jednak chciałabym powiedzieć zajadłym krytykom tego projektu ustawy, że jest to dopiero projekt, w dodatku obywatelski, który żeby w ogóle wejść pod obrady Sejmu, musi najpierw zebrać wymaganą liczbę podpisów. W moim przekonaniu szanse na to są niewielkie (nawet chrześcijanie są podzieleni w kwestii oceny tych konkretnych propozycji – a nawet to, po czym niektóre feministki tak demonstracyjnie „wychodziły” z kościołów – do których normalnie nie chodzą:) – to nie był jeszcze nawet list CAŁEGO EPISKOPATU, a jedynie „stanowisko” pewnej jego części).

Wyjaśniam: katolik nie może popierać aborcji, ale nie musi się to wiązać koniecznie z poparciem dla konkretnych rozwiązań prawnych.

Całą tę aborcyjną i antykatolicką  histerię (całe to straszenie nas „drugim Salwadorem” itd., co miało już zresztą miejsce w latach dziewięćdziesiątych – i okazało się nieprawdą) uważam zatem w najlepszym razie za mocno przedwczesną i przesadzoną.

 

skrajnośći (1)skrajności (2)skrajności (3)

Ile kosztuje MIŁOŚĆ?

W nowoczesnych społeczeństwach (także w naszym) posiadanie niepełnosprawnego dziecka jawi się jako kwestia dobrowolnego „wyboru” (rozumiem zatem, że rodzice, którzy się na „coś” takiego decydują, to – w najlepszym razie – nieszkodliwi masochiści, a w najgorszym – motywowani najczęściej religijnie okrutni fanatycy, którzy nie marzyli o niczym innym, jak tylko o tym, by skazać swoje dzieci na niekończące się cierpienia).

Ponieważ, jako się rzekło, posiadanie „takiego” dziecka jest w świadomości powszechnej sprawą suwerennej decyzji rodziców (choć Kaja Godek, znana przeciwniczka rozwiązywania problemu niepełnosprawnych dzieci poprzez niedopuszczanie do ich narodzin, roztropnie argumentuje, że urodziła swego syna nie dlatego, że ogromnie pragnęła mieć właśnie „takie” dziecko – szczerze mówiąc, nie znam nikogo przy zdrowych zmysłach, kto by o tym marzył – tylko po prostu dlatego, że była w planowanej ciąży) – to i nader chętnie stosuje się do nich starą, rzymską zasadę, że „chcącemu nie dzieje się krzywda.”

Chciałaś, urodziłaś, masz – to był Twój (Wasz) wybór, czego chcesz od nas w zamian, jako od społeczeństwa?

W takim ujęciu posiadanie niepełnosprawnego dziecka jawi się wręcz jako pewien „luksus”, niezrozumiała fanaberia, której kosztami, nie wiedzieć czemu, rodzice i opiekunowie takich osób chcieliby obciążyć „zdrową tkankę narodu”.

Muszę przyznać, że już nawet bez specjalnego zdziwienia słuchałam w „Szkle kontaktowym” utyskiwań pewnej paniusi na rzekomo „roszczeniową postawę” tych rodziców, którzy poświęcili całe życie (również, rzecz jasna, zawodowe) opiece nad ciężko chorymi dziećmi.

Pani owa w żaden sposób nie mogła pojąć,o co właściwie chodzi tym ludziom –„Przecież i tak już dostali podwyżki świadczeń – z sześciuset złotych na osiemset!” – grzmiała.

No, jasne – osiemset złotych!!! Rozumiem, że jest to kwota, która zapewnia niepełnosprawnym i ich bliskim coroczne wyjazdy na wczasy rehabilitacyjne co najmniej na Teneryfę! Czegóż można chcieć więcej?!

Kiedy miałam 14 lat, mój Tata zrezygnował z pracy (przechodząc na wcześniejszą emeryturę), żeby zająć się wyłącznie moją rehabilitacją. Prawdopodobnie dzięki temu jego poświęceniu dziś w ogóle chodzę. Jednak, jak słyszę, dzisiejsi rodzice niepełnosprawnych dzieci nie mają już takiej możliwości.

I słusznie. Miłość nie powinna nic kosztować – szczególnie Skarbu Państwa…

Dziś jestem mamą dwójki małych dzieci – i nie ukrywam, że stała pomoc P. w domu niezmiernie by mi się przydała. Obawiam się jednak, że gdyby się zaczął domagać uznania jej za swoją główną pracę, mógłby usłyszeć od urzędników państwowych coś podobnego, jak inny mąż, opiekujący się nieuleczalnie chorą małżonką – że jak mu się nie podoba takie życie, jakie ma, zawsze może zmienić sobie żonę…

 

Ile-kosztuje-miłość2

Ten mężczyzna, którego historię znalazłam w „Gazecie Krakowskiej”, codziennie znosi swoją niepełnosprawną żonę po schodach z mieszkania na czwartym piętrze. Sądzicie, że to odosobniony przypadek?