Opublikowane w

Dlaczego aborcja NIE jest OK?

Naprawdę miałam nadzieję, że aborcyjna nawalanka, która jakiś czas temu znów przetoczyła się przez Polskę, już trochę przycichła. Ale nie. Oświecone panie redaktorki z Wysokich Obcasów uznały, że pora znowu zamieszać w tym kociołku.

Otóż postanowiły nam uświadomić, że wszyscy, którzy uważają, że aborcja powinna być „rzadka” – jak np. Hillary Clinton – są w wielkim błędzie. Bo najnowsza feministyczna narracja jest taka, że aborcja to normalna sprawa. A aborcyjny „dream team” – uśmiechniętych, atrakcyjnych dziewczyn – zamierza sprzedawać pigułki poronne, jakby to były cukierki.  Zero pytań, zero problemu.

Dramatyczne decyzje? Niełatwe wybory? A skąd! Narracja płaska jak naleśnik, żadnych trudnych dylematów, wątpliwostki nawet tyciej. Pigułeczka dla szanownej pani? Uśmiech, proszę! Uśmiech! Uśmiech!Uśmiech!

W takiej radosnej tonacji nie mieszczą się wypowiedzi wielu kobiet – i to z forów bynajmniej nie katolickich!- które mówią przy tej okazji o fizycznym bólu (tak, tak – nawet „bezpieczna aborcja farmakologiczna” BOLI, i to czasami bardzo: „myślałam, że umieram” – bardzo często się w tych historiach powtarza), smutku, samotności, poczuciu, że nie było innego wyjścia… Najgorszym – a nie najwspanialszym dniu w życiu. I że wprawdzie wtedy myślałam, że to najlepsze rozwiązanie, ale teraz już tak nie uważam. Co tam, opowieści tych kobiet nie pasują do kolorowego obrazka, więc się je usunie poza margines „powszechnego kobiecego doświadczenia.” Najwyżej, w razie czego, powie się im, że to był przecież ich własny, świadomy wybór – a my umywamy rączki.

Cóż jeszcze – nie tylko „aborcja jest OK!” A  kto śmie twierdzić inaczej, ten z pewnością „stygmatyzuje kobiety, które aborcji dokonały!” Słyszałam już taką argumentację, choć jest kompletnie od czapy.  Z faktu, że uważam np. palenie papierosów za rzecz złą, nie wynika wcale, że chciałabym karać czy też przymusowo reedukować palaczy. Mogę uważać, że ktoś dokonał w swoim życiu złego wyboru – nie każdy wybór jest automatycznie dobry przez sam fakt, że był mój własny – a jednocześnie spróbować go zrozumieć i nie potępiać. Z mojego osobistego doświadczenia wynika zresztą, że „stygmatyzowane” ze wszystkich stron to są raczej kobiety, które choćby myślą o oddaniu dziecka do adopcji. „Masz prawo” usunąć ciążę – ale NIE MASZ PRAWA powiedzieć: nie dam rady/nie chcę wychowywać tego dziecka. Sądzę, że wiele aborcji ma swoje źródło w takim właśnie powszechnym podejściu do adopcji… Więcej: „dokonanie aborcji czyni Cię wyjątkową!”

No, cóż – prof. Dębski kiedyś opowiadał o przypadku pewnej polskiej feministki (niewymienionej z nazwiska) która stwierdziła, że „dopiero gdy dokonała aborcji, poczuła się w pełni kobietą.” Profesor, którego trudno chyba uznać za skrajnego pro-lifera, skwitował to zdanie powiedzeniem, że „normalna kobieta by tak nie powiedziała.” Rozumiem jednak, że zmierzamy właśnie w tym kierunku – a prof. Dębski awansował niniejszym na „antyfeministę”?

A ja ze swej strony chciałabym zapytać, która kobieta ma prawo czuć się BARDZIEJ wyjątkowa. Czy ta, która sama wychowuje niepełnosprawne dziecko – a tak jest w 80% przypadków, co też można uznać poniekąd za pokłosie poglądu – „Twoja ciąża-Twoja sprawa!”? Czy ta, która po każdej „wpadce” łyka cudowną, aborcyjną pigułkę? Ta pierwsza to frajerka, Matka Polka – a ta druga to bohaterka feministycznej nowej ery?

Dotychczas – i ja się z tym zgadzałam – wszystkie feministki świata twierdziły zgodnie, że należy OGRANICZAĆ liczbę aborcji, np. przez edukację i antykoncepcję. Ale teraz niech mi ktoś wyjaśni, ale tak, żebym zrozumiała: po co ograniczać coś, co uważa się za zjawisko ze wszech miar pozytywne?

I wreszcie – to irytujące podejście „ilościowe” do problemu: „Dokonałaś aborcji? Nie musisz się przejmować, jedna na trzy kobiety zrobiła to samo!”

Jestem przekonana, że co najmniej 30% Polaków od czasu do czasu bija dzieci – czy to znaczy, że mogą się czuć zupełnie w porządku? I ciekawe, co by było, gdyby ktoś zrobił okładkę z napisem „KLAPSY SĄ OK”? Nie? Ale dlaczego nie? Przecież jakaś część ludzi z pewnością tak uważa – a redaktorki WO uczenie nam wyjaśniają, że ich radosna narracja jest skierowana wyłącznie do kobiet, które z aborcją nie miały najmniejszego problemu. Zapewniam, że jest wielu rodziców, którzy podobnie bezstresowo podchodzą do dania dziecku klapsa (choć ja sama się do takich nie zaliczam).

I jeszcze coś: często słyszałam argument, że „aborcja jest OK-ponieważ w większości cywilizowanych krajów świata jest legalna.I właśnie dlatego jest OK, że jest legalna.” Pominę na razie fakt, że jest to dowód, który sam się zapętla-z przesłanki ma wynikać wniosek, a z wniosku przesłanka. Ryzykowne jest jednak stwierdzenie: wszystko, czegokolwiek prawo nie zabrania, jest dobre.Bo zakazana (w większości krajów świata) nie jest np. prostytucja, niewielu jednak uzna ją za zjawisko zdecydowanie pozytywne…

Poza tym, jakkolwiek by na to nie spojrzeć, panie z „aborcyjnego dream teamu” wprowadzają do obrotu środki, które u nas są nielegalne -a zatem, przynajmniej formalnie, popełniają przestępstwo…

Że co? Że jest to usprawiedliwione, jeśli kierujemy się szlachetnymi intencjami? W takim razie proszę przestać także oskarżać Chazana…

 

Sama Gazeta Wyborcza chyba uznała, że koleżanki z redakcji kobiecej nieco przeholowały – bo w tym samym numerze publikuje wywiad z wyżej wspomnianym profesorem Dębskim pod znamiennym tytułem: „ABORCJA NIE JEST OK. Ale dziś ciężkie wady genetyczne są nieuleczalne.”

OK, a zatem dyskusja wraca na dawne  tory. Nikt już rzekomo nie twierdzi, że aborcja jest fajna, miła i cool. Że jest nic nie znaczącym zabiegiem, po prostu jedną z metod antykoncepcji. Ale bywają dramatyczne sytuacje (jak gwałt czy choroba matki lub dziecka) kiedy może się wydawać mniejszym złem. I znowu w internetowych dyskusjach pojawiają się – wałkowane już wcześniej tysiące razy – teksty w stylu: „nikt z Was z nie wie, co czuje zgwałcona kobieta!” OK.

Tylko że… przy tym błyskawicznym ( by nie rzec – panicznym) odwrocie na z góry upatrzone pozycje nikt jakoś nie zauważa, że pomiędzy powiedzeniem: „Aborcja to trudny wybór, ale…” – a „aborcja jest spoko!” (uśmiech!uśmiech!uśmiech!)  jest różnica tak wielka, jak rów oceaniczny…

POSTSCRIPTUM: Naczelna WO teraz tłumaczy, że  hasło ABORCJA JEST OK „zostało źle zrozumiane” i że „pracują nad doprecyzowaniem znaczenia słów.” No, dobrze, pani redaktor – proszę mi zatem wyjaśnić, które z tych trzech słów w feministycznym dyskursie znaczy coś innego, niż mi się wydaje? „Aborcja”, „jest”  czy może „OK”?  Nie lepiej przyznać, że hasło było po prostu głupie? Albo, zamiast wikłać się w piętrowe tłumaczenia, które i tak nikogo nie przekonują – odważnie wziąć to na klatę – i twardo trzymać się pierwotnej wersji?

Opublikowane w

Antyewangelia według Kubryńskiej.

…czyli kilka powodów, dla których skrajne feministki powinny (moim zdaniem) raz na zawsze zostawić Matkę Jezusa w spokoju.

Sylwia Kubryńska, felietonistka Wysokich Obcasów, popełniła ostatnio następujący tekst:

 

http://wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,100865,18581803,maria-strona-bierna.html

 

w którym dowodzi, ni mniej ni więcej, tylko, że cała postać Maryi została sztucznie „spreparowana”, oczywiście na potrzeby znienawidzonego przez autorkę „patriarchatu.”

Czytając te wynurzenia (z uczuciem niejakiej przykrości) miałam nieodparte wrażenie, że pisała to obrażona na Kościół (katolicki, bo jakiż by inny) gimnazjalistka, która o opisywanej przez siebie Postaci wie tyle, ile wyczytała w „staranie spreparowanych” (a jakże) tekstach krytyki feministycznej – że mianowicie Osoba ta uosabia wszystkie najbardziej obmierzłe dla niej (stylizującej się na „leninówkę”) cechy przypisywane stereotypowo kobiecie, jako to: uległość, cichość, posłuszeństwo…

Dziecinny jest już zresztą sam początek elaboratu, gdzie Kubryńska zapytuje naiwnie, „jak być cnotliwą i w ciąży?” – co dowodzi, że jest nadal święcie przekonana, że dla Kościoła „seks=grzech”, w co ja nie wierzyłam już nawet, gdy miałam szesnaście lat. Co mądrzejsze czytelniczki tekstu odpowiadały na to, że pogodzenie udanego życia seksualnego ze świętością jest niezwykle proste – wystarczy w tym celu wyjść za mąż!:)

Pisałam tu już kiedyś o tym (zob. np. „Maryja-REAKTYWACJA”), ale powtórzę, bo jak się okazuje, powtarzania prawdy nigdy dość: Maryja NIE DLATEGO jest nazywana Niepokalaną (bezgrzeszną), że nie uprawiała seksu z Józefem. Nie byłaby wcale mniej święta, gdyby nawet to robiła. Współżycie (zwłaszcza w małżeństwie) nie jest czymś, co automatycznie „brudzi” człowieka.

Ogólny poziom tego artykułu jest tak żenująco niski, że zaczynam podejrzewać, że redaktorzy „Wysokich Obcasów” są w stanie wpuścić na swoje łamy każdą bzdurę, o ile tylko pozwoli to „przywalić” raz jeszcze w to znienawidzone chrześcijaństwo, a osobliwie w katolicyzm.

Smutne to, ale zdaje się, że patrzenie na świat wyłącznie przez feministyczne okulary znakomicie pozbawia zdolności widzenia.

Bo gdyby pani Kubryńska zechciała je choć na chwilę zdjąć i poczytać chociażby bardziej zniuansowane opracowania teolożek „feministycznych” (takich, jak choćby Elżbieta Adamiak, która o Maryi pisze w dużo bardziej pozytywnym tonie), że już nawet o naszym głównym źródle – Ewangelii – nie wspomnę! – to przecież nie mogłaby nie zauważyć na przykład, że:

  • Przypadek Maryi jest bodaj JEDYNYM w całej Biblii, gdzie nie Ona zostaje określona jako czyjaś „żona” lub „córka”, ale to Józef nazywany jest „mężem Maryi” (Mt 1,16). To niesłychane jak na owe czasy „przestawienie pojęć” może pośrednio wskazywać na to, kto w tym małżeństwie grał pierwsze skrzypce.

 

  • Maryja, wbrew zasadom przyjętym dla „dobrze wychowanych panienek”  (i to nie tylko w Jej epoce – św. Hieronim, ten wielki mizogin, twierdził na przykład, że „mówienie, ogólnie rzecz biorąc, nie jest odpowiednie dla dziewicy” <sic!>) wcale nie „milczy.” Przeciwnie, aktywnie angażuje się w dialog z Bogiem. Milczy za to mężczyzna – św. Józef. Ewangelie nie przekazują nam nawet jednego jego słowa!

 

  • Maryja podejmuje decyzje bez pytania kogokolwiek o zdanie (por. np. Łk 1,39 :”Wtedy wybrała się i poszła z pośpiechem w góry…”). Taka Jej postawa jest wręcz szokująca, zwłaszcza, jeśli się wie, że dziś jeszcze są kraje (jak np. Arabia Saudyjska), gdzie kobietom zabrania się podróżowania bez męskiego opiekuna lub chociażby pisemnego pozwolenia tegoż. Tymczasem Ewangelie nic nie wspominają, by Dziewczynie z Nazaretu ktokolwiek towarzyszył, lub żeby kogokolwiek prosiła o zgodę… Nie, stanowczo nie nazwałabym Jej „stroną bierną”!

Warto w tym miejscu zatrzymać się na chwilę i porównać opis „zwiastowania Maryi” z innym (z pozoru tylko podobnym) opisem z 13.rozdziału Księgi Sędziów, gdzie anioł przynosi radosną nowinę o narodzinach syna innej – nawet nie wymienionej z imienia! – kobiecie, matce siłacza Samsona. Kobieta owa, nie czując się „uprawniona” do samodzielnych pertraktacji z aniołem, „jak Pan Bóg przykazał” idzie do domu i opowiada o wszystkim mężowi. I ten dopiero podejmuje dialog z Bożym wysłannikiem. O niczym podobnym, jako żywo, nie słyszymy w przypadku Miriam!

  • Gdyby Pan Bóg chciał mieć z Niej tylko (jak zdaje się nam sugerować Kubryńska) potrzebną Mu „macicę do wynajęcia” – nie musiałby się przecież bawić w ten cały „cyrk” z posyłaniem anioła. Mógłby przecież równie dobrze zrobić Jej „to” bez pytania Jej o zgodę, prawda?

Tymczasem jednak Ona jest tu przedstawiona (jako się rzekło) jako pełnoprawna, wolna uczestniczka dialogu z Bogiem, dla którego Jej „tak” lub „nie” ma pierwszorzędne znaczenie. Co więcej, Ona nie zamierza wcale się zgadzać na coś, czego nie rozumie, ma odwagę stawiać pytania, wyrażać wątpliwości. Wydaje mi się, że to całkiem niezły wzór postępowania dla współczesnych młodych kobiet?

  • Co powinno być szczególnie miłe sercu każdej feministki: ta młoda Dziewczyna jest najwyraźniej uświadomiona seksualnie, wie, skąd się biorą dzieci – skoro nie przyjmuje wieści o cudownych narodzinach Dzieciątka za coś naturalnego, jak musiałaby zareagować, gdyby była rzeczywiście taką „głupią gąską”, za jaką chce Ją brać Kubryńska. Co więcej, ta młodziutka panienka idzie pomagać w połogu starszej krewnej, co byłoby uważane za co najmniej niestosowne jeszcze dużo, dużo później. Aż do czasów prawie współczesnych „niewinność dziewczątek” była tak skrupulatnie chroniona przed wszelką wiedzą na ten temat, że czytałam nawet o pewnej austriackiej arcyksiężniczce (z wieku XVIII!), która aż do zamążpójścia była przeświadczona, że jej tatuś jest… dziewczynką. Z taką starannością dbano, by nie zobaczyła w swoim otoczeniu nawet żadnego zwierzątka płci męskiej…

 

  • To dość obcesowa interwencja Matki „zmusza” niejako Jezusa do ujawnienia swojej boskiej mocy na weselu w Kanie Galilejskiej. Na tymże weselu Maryja (która jest tam przecież tylko gościem!) nie zachowuje się zresztą wcale jak „zahukana kobietka” – a raczej jak Pani, nawykła do wydawania rozkazów! Wydaje polecenia (nie swoim!) sługom, a ci Jej słuchają…

 

  • Po samowolnym pozostaniu dwunastolatka w świątyni to Maryja, a nie, jakby „wypadało”, męski opiekun, upomina dorastającego Chłopca. Również później, gdy rozeszła się pogłoska, jakoby Jezus odszedł od zmysłów, Jego męscy krewni zabierają ze sobą Jego Matkę (por. np.Mt 12,47), przypuszczalnie po to, aby raz jeszcze „przemówiła Synowi do rozumu.”

Gdyby zatem pani Kubryńska zechciała wziąć przynajmniej te rozproszone w Ewangeliach kanonicznych wzmianki pod rozwagę, i tak musiałaby dojść do wniosku, że Maria z Nazaretu to jednak zbyt nietuzinkowa postać, by autorzy biblijni (przypuszczalnie sami mężczyźni!) mogli kogoś takiego „wymyślić” jedynie dla pognębienia rodzaju żeńskiego. Tym bardziej, że końcowy obraz (z  Objawienia św. Jana) „Niewiasty obleczonej w słońce” (Ap 12,1) można interpretować wręcz jako ostateczne, „kosmiczne”, wywyższenie kobiecości w ogóle, a tej jednej wyjątkowej Niewiasty w szczególności…

I nie musiałaby tak dramatycznie pytać, „czy z Niej samej jeszcze coś zostało?” Bo zostało, i to całkiem sporo. Trzeba tylko umieć patrzeć i słuchać.

A przecież jest jeszcze cała bogata tradycja apokryficzna, która mówi np. o okresie kształcenia Maryi przy Świątyni Jerozolimskiej, na której podstawie Kościół pozostawał dla kobiet przez długie wieki jedyną możliwą drogą rozwoju intelektualnego (do dziś zresztą zdecydowaną większość absolwentów katolickich szkół średnich i wyższych na świecie stanowią kobiety – jaka inna instytucja angażuje się tak bardzo w podniesienie poziomu wykształcenia tych, których podobno tak bardzo nienawidzi?) – co po wiekach wydało wspaniałe owoce w rodzaju, na przykład, Hildegardy z Bingen…

Jest też na pewno jeszcze jedna rzecz, której lewicujące publicystki mogłyby się nauczyć od Tej, która sama siebie nazwała „Służebnicą Pańską” (mimo tego, że radykalne feministki mają alergię na wszystko, co tylko „służbą” zatrąca, NIE JEST to wcale tytuł uwłaczający!  Biblijne określenie „Sługi Pańskiego” zgodna tradycja chrześcijańska odnosi do Jezusa Chrystusa, istnieje tu zatem raczej idealna symetria. A że Maryja jest „pokorna”, co tak bardzo mierzi Kubryńską, to tylko dlatego, że stanęła w swoim życiu oko w oko z Tajemnicą, wobec której my wszyscy – i kobiety, i mężczyźni – jesteśmy bardzo, bardzo mali…). Otóż często mówi się o Niej, że miała w zwyczaju „rozważać w swoim sercu” różne sprawy.

Tej samej rozwagi należałoby z pewnością życzyć wszystkim, którzy nie posiadając ku temu odpowiedniej wiedzy i kwalifikacji, zabierają się ochoczo za „dekonstrukcję” całej chrześcijańskiej teologii…

Antyewangelia-150x150

Ten skandalizujący obraz sympatyzującego z komunizmem niemieckiego malarza Maxa Ernsta (1891-1976) Madonna, karcąca Dzieciątko w obecności trzech świadków (1926) jest oczywiście równie nieewangeliczny jak omawiany tekst, ale być może mówi nam WIĘCEJ o prawdziwej osobowości Maryi (jako że z kart Ewangelii wyziera Kobieta o raczej zdecydowanym charakterze!:)), niż blade komunały…

Opublikowane w

Burza w filiżance herbaty.

No, i stało się. :)

Małgorzata Terlikowska, nazywana żoną „naczelnego taliba kraju” (cóż to za „nieoceniający” język, swoją drogą:)), udzieliła wywiadu. I to komu – „wrażym” Wysokim Obcasom, dodatkowi do „Gazety Wyborczej”.

Podziwiam tę odwagę w świecie „sformatowanych” mediów, gdzie wiadomo, że jedni czytają TYLKO „Krytykę Polityczną”, a inni znów „Gazetę Polską” (i to codziennie!;)) – i żadna ze stron nawet kijem nie tyka pism drugiej strony.

Innymi słowy, każdy z obozów siedzi we własnym okopie i nawet nie próbuje „przeciwnika” poznać i zrozumieć, już nie wspominając nawet o tym, żeby go szanować. Po co? I tak przecież „wszyscy wiedzą, jacy ONI są – i co myślą.” Na każdy temat. Prawda?:)

I, jak można się było spodziewać, ten śmiały manewr wywołał gwałtowne protesty z obydwu stron barykady.

Ci z prawicy oburzeni pytali, jak „Matka Polka-katoliczka” mogła w ogóle skalać się rozmową „z nimi” (Terlikowcy zaś rozsądnie ripostowali, że chcieli dotrzeć ze swoimi poglądami także do tych, którzy NIE MYŚLĄ tak, jak oni) – a znów z lewicy odezwały się głosy współczucia dla kobiety rzekomo „zniewolonej” przez patriarchat.

Czym zresztą lewica udowodniła, że – mimo głośno deklarowanej otwartości na RÓŻNORODNOŚĆ – ma problem z zaakceptowaniem stylów życia innych, niż szeroko lansowany „feministyczny” model kariery.

Oto bowiem red. Agnieszka Kublik w odpowiedzi na ów „obrazoburczy” wywiad zawyrokowała autorytatywnie, że Terlikowska jest istotą głęboko nieszczęśliwą, nawet jeśli sama o tym nie wie, ponieważ – o zgrozo! – „zinternalizowała” pragnienia i poglądy swego męża, błędnie uznając je za własne.

Inaczej mówiąc – biedna Terlikowska sama nie wie, czego chce, ponieważ „żadna normalna” kobieta nie może przecież pragnąć tego, czego chce jej mąż – a jeśli wydaje jej się, że chce, to…tak jej się tylko wydaje!

Przed takimi zarzutami próbował zresztą bronić swojej rozmówczyni sam autor wywiadu, stwierdzając, że „Terlikowska ma własne zdanie i nie potrzebuje męża, aby za nią myślał.” Został jednak szybciutko uciszony przez redakcyjną koleżankę, która błyskotliwie stwierdziła, że „na podstawie wywiadu nie da się stwierdzić, czy ktoś jest szczęśliwy, czy nie.” (Zgoda – mam tylko nadzieję, że podobną „zasadę ograniczonego zaufania” pani redaktor zastosowałaby również np. do Ygi Kostrzewy, która by jej opowiadała o szczęśliwym związku z partnerką?:)) A ona, Kublik Agnieszka, jest przekonana, że Terlikowska szczęśliwa być po prostu NIE MOŻE i już.

A ja, głupia, ciemna parafianka, zawsze myślałam, że „feminizm” oznacza także WOLNOŚĆ WYBORU dla kobiety takiego stylu życia, jakiego ona SAMA chce?I że wara komukolwiek to oceniać? No, cóż – okazuje się, że i tym razem się myliłam – nie pierwszy to raz i zapewne nie ostatni.

Okazuje się bowiem, że i tutaj (jak i np. w przypadku aborcji zresztą) tylko JEDEN wybór zasługuje na miano „prawdziwego” wyboru.

No, dobrze… A cóż takiego strasznego naopowiadała pani Małgorzata? Ano, mówiła o tym, że zamierza pozostać „z tym strasznym Terlikowskim” aż do śmierci, że nie stosuje antykoncepcji, tylko „model Creightona” (jest to inna, znacznie bardziej skomplikowana wersja metody objawowo-termicznej, stosowana np. przy problemach z damską płodnością -:)); że mąż chciałby mieć piąte dziecko, ale ona nie jest jeszcze gotowa; że ludzie w Polsce są okropnie niedelikatni i źle się odnoszą zarówno do rodzin bezdzietnych (Terlikowska ujawnia, że przez wiele lat po ślubie nie mogła się doczekać potomstwa), jak i wielodzietnych…

Zwłaszcza w tym ostatnim przypadku redaktor prowadzący wywiad dziwi się jak dziecko („Naprawdę? Niemożliwe!”). No, jasne, że „niemożliwe.” :) Przecież „w naszym katolickim kraju” nietolerancja dotyczy wyłącznie mniejszości seksualnych i etnicznych – wszyscy inni mają się tutaj jak pączek w maśle. Prawda?:)

Chociaż gdyby pan Redaktor poczytał sobie choćby mało przyjazne wpisy internautów na forach po tym wywiadzie, być może odrobinę zmieniłaby mu się perspektywa. Najbardziej „podobał mi się” komentarz następujący (a i tak był to jeden z tych najbardziej kulturalnych:)): „To straszne! Pani rodzi, nie licząc się zupełnie  z kosztami utrzymania potomstwa!”

Przyznam, że tutaj już zgłupiałam. KTO ostatecznie łoży na utrzymanie młodych Terlikowskich? Internauci (solidarnie!), czy ojciec tych dzieci? A jeśli ojciec, to z czym (oni mają) problem?!

W ogóle, choć autor stara się zachować pozory „przyjaznej neutralności” – pewne stereotypy dotyczące „katoli” wyłażą z niego prawie w każdym zdaniu. Gdy np. mówi, że „wy się wadzicie z tym światem głównie o dupę i okolice…” – bardzo bym chciała usłyszeć w wywiadzie z p. Biedroniem równie kulturalne stwierdzenie, że osobom homoseksualnym też chodzi głównie o te „okolice.” (Żartowałam – wcale bym nie chciała!) – albo „[ta czystość przedmałżeńska] to taki wasz katolicki fetysz”,  albo – Terlikowska napomyka o Bogu, a on rzuca „powiedz coś mniej BANALNEGO” (no, jasne – Bóg, jakie to banalne; po kiego napisano o Nim tyle książek?:)) – albo gdy dziwuje się, że Małgorzata, której mówi, że „świętą zostanie”, chodzi jeszcze do spowiedzi… Wydźwięk jest następujący: „Każdy ma jakieś tam swoje słabości, ale nie przesadzajmy, nie trzeba zaraz problemu z tego robić…”

Oczywiście, gdyby Terlikowska przyznała, że ma – jak nie przymierzając inna Małgorzata (Rozenek),  ”Perfekcyjna Pani Domu” – dosyć swego życia, zamierza się rozwieść z mężem oraz regularnie odwiedza psychoanalityka, warsztaty waginalne albo wróżkę – wszystko byłoby w jak najlepszym porządku. :) Prawda?

Nawiasem mówiąc, same te ciekawskie pytania: „Spowiadasz się? A z czego?” wydają mi się mocno nietaktowne. DLA MNIE spowiedź jest (a raczej, niestety, była) aktem tak intymnym, że na tak postawione pytanie odparłabym chyba: „Przepraszam, panie redaktorze, ale to nie pański interes!”

Rozumiem jednak, że żyjemy w czasach powszechnego ekshibicjonizmu i nie ma nic przyjemniejszego dla dziennikarza, niż zaglądać komuś do sumienia. Albo do łóżka. Zwłaszcza, jeśli jest to łóżko „katoli.”

W obronę swojej koleżanki, okrutnie gnębionej przez „katotaliban” wystąpił w końcu sam Redaktor Naczelny „Gazety”, pan Piotr Pacewicz, który czujnie tropi  w dalszej internetowej  dyskusji wszelkie oznaki niezadowolenia Terlikowskiej – widząc np. „żal” w jej stwierdzeniu, że czuła się doceniana jako dziennikarka, albo że bywa czasem „sfrustrowana” jako żona i matka.

No, jasne.:) Terlikowska mogłaby się czuć spełniona w tej roli TYLKO w wypadku, gdyby w pracy padła ofiarą molestowania, a przynajmniej mobbingu i „szklanego sufitu”?:)

Czasami mi się wydaje, że niektórzy ludzie o lewicowych poglądach mają dość naiwnie pozytywny obraz „pracy poza domem” (w przeciwieństwie do „siedzenia w domu”, które to jawi im się z reguły jako brutalne zniewolenie kobiet) – jak gdyby przeciętna „kobieta interesu” nie doświadczała równie często zmęczenia i frustracji. Jako córka „bizneswoman” z czasów, gdy w Polsce mało kto jeszcze znał to słowo, mogę potwierdzić, że doświadcza. Wątpię jednak, by to było dla kogoś przekonującym argumentem na potwierdzenie tezy, że „kobiety pracujące zawodowo z reguły są nieszczęśliwe.” Prawda?:)

Nawiasem mówiąc, wydaje mi się, że w dobie nowoczesnych technologii stary podział na „kobiety pracujące” i „te, które siedzą w domu” powoli traci rację bytu. Ja, na przykład, jestem tłumaczką i pracuję w domu, wychowując jednocześnie dwójkę dzieci – należę więc do tych „biernych zawodowo” czy raczej do tych, które „się realizują”?:P

Sądziłam zresztą, że dzięki telepracy uda mi się oszczędzić moim dzieciom przynajmniej niektórych problemów, które sama przeżywałam jako mała dziewczynka, mając wiecznie zabieganą mamę. Niestety, nie do końca jest to prawda. Czy pracujesz w domu, czy poza nim, DZIECI potrzebują Cię dokładnie tak samo. Słabo rozumieją terminy „zobowiązanie” i „umowa” – i często wołają „Maaaamoooo!” w najmniej odpowiednich momentach.:)

Gdybym pracowała w biurze, mogłabym zapewne uciec od tych okrzyków, ale nie od problemu.

Reasumując: NIGDZIE nie jest cały czas różowo i wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma.

Tymczasem Terlikowska z uporem powtarza, że jest szczęśliwa i że jej świat nie ogranicza się bynajmniej tylko do „piaskownicy”.

„Zresztą – dodaje – piaskownica to skądinąd bardzo ciekawe miejsce wymiany myśli i poglądów. Na przykład w mojej jest i anglistka, i slawistka, i biolożka, i filozof. I są to kobiety, których pasją jest macierzyństwo”.

No, skandal po prostu!:) W każdym razie dyskusja trwa i nie zanosi się na to, by się miała prędko zakończyć. I dobrze. Ja zawsze naiwnie wierzyłam, że, mimo wszystko, „warto rozmawiać.” (Mimo że nawet sam ten zwrot został już totalnie ośmieszony, odkąd stał się tytułem programu Pospieszalskiego.:))

Postscriptum: I żeby znów nie było, że ja, „żona księdza”, tak we wszystkim, bez zastrzeżeń, zgadzam się z żoną Terlikowskiego.:) Nie. Nie zgadzam się np. z jej dosyć sceptycznym podejściem do idei „urlopów ojcowskich” (bo „małe dziecko potrzebuje przede wszystkim matki”).

Inaczej też niż pani Małgorzata raczej nie miałabym problemu z zaproszeniem homoseksualnej córki (choć oby ją Pan Bóg zachował od takiego „błogosławieństwa odmienności”) wraz z jej przyjaciółką na rodzinny obiad. Ja wciąż wierzę, że nawet bardzo jasne określenie „granic grzechu” naprawdę nie musi oznaczać odrzucenia CZŁOWIEKA.

I wiem, że moje macierzyństwo nie byłoby w ogóle możliwe bez pomocy P., który jest moimi „rękami i nogami.” On sam zresztą niejednokrotnie skarżył mi się, że wyczerpująca praca zawodowa nie pozwala mu poświęcać naszym dzieciom tyle czasu, ile by chciał. Tak więc oboje nie mielibyśmy absolutnie NIC przeciwko temu, aby WSPÓLNY (płatny!) pobyt rodziców z nowonarodzonym w domu trwał nawet i pół roku i dłużej… A co, pomarzyć nie można?;)

A tutaj macie wywiad, od którego to wszystko się zaczęło:): http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,53662,13607538,Malgorzata_Terlikowska__Maz_chce__dzieci_chca__a_ja.html