Lincz nasz powszedni.

Nie muszę tu chyba nikogo przekonywać, że bicie kobiet pałkami przez zamaskowanych „policjantów” w cywilu (ten cudzysłów to z szacunku do mojego ojca, który również był policjantem – ci, którzy biją kobiety i walczą z dziećmi, nie są godni stanąć z nim w jednym szeregu…) budzi mój najgłębszy sprzeciw i oburzenie. Tak nie powinno być. Tamci funkcjonariusze powinni ponieść surowe konsekwencje (z wydaleniem z szeregów policji włącznie).

Mój tata, który założył mundur około roku 1979 i nosił go do 1992, zawsze powtarzał, że został policjantem m.in. po to, by bronić kobiet i dzieci przed damskimi bokserami.

Ale OBURZA mnie także to, co zrobiła posłanka Scheuring-Wielgus, ujawniając prywatne dane jednego z tych policjantów.

Wskutek tego jego rodzina stała się przedmiotem internetowych ataków.  Ja się na to nie zgadzam. Jako człowiek,  jako kobieta, jako matka i jako policyjna córka.

Wiem, że mój tata nigdy nie zrobił nikomu nic złego (choć w oczywisty sposób próbował nas ochronić przed złem, z jakim stykał się w pracy…) – lecz wierzę także, że nawet w przypadku największego zbrodniarza jego rodzina NIE powinna ponosić odpowiedzialności za jego czyny. Zasada, zgodnie z którą nie karzemy ludzi za przestępstwa ich krewnych, jest tym, co oddziela praworządność od barbarzyństwa.

Już nawet nie mówiąc o tym, że w tym wypadku osobami poszkodowanymi są również kobiety, o których godne traktowanie rzekomo walczymy. Jak celnie zauważyła jedna z moich znajomych (Ania Kiełkiewicz, dziękuję!) sam zakres pojęcia „kobiety” został na użytek strajku mocno zawężony. Nie, nie, nie. Ja się na to nie zgadzam.

Dla mnie nie istnieją kobiety „lepszego” i „gorszego” sortu; takie, które można (a nawet należy) obrażać – i te, których zupełnie nie wypada. Pisałam już tu o tym przy okazji postu o Kai Godek. Jeśli kogoś nie lubimy, to niech zdechnie, kto to rucha, niech ją zgwałcą…

To, że jestem kobietą (jak mi to ostatnio dobitnie wypominał jeden z sieciowych dyskutantów) NIE OZNACZA, że muszę entuzjastycznie popierać wszystko, cokolwiek zrobią uczestniczki protestu.

Rozumiem twój emocjonalny związek z tematem – wywodził mój rozmówca – lecz przecież przede wszystkim jesteś kobietą!”

Na takie dictum odparłam, że przede wszystkim to ja jestem człowiekiem – i jako człowiek nie mogę popierać zemsty na niewinnych ludziach.

Proszę mi jednak nie pisać, że za wszystkie przykrości, których obecnie doświadczają żony tych policjantów, odpowiadają wyłącznie ich mężowie. Nie. To klasyczne przerzucanie odpowiedzialności. Za przemoc odpowiada wyłącznie sprawca tej przemocy. A internetowy hejt JEST przemocą.

I proszę mi też nie mówić, że „nie można porównywać” oberwania pałką teleskopową do niemiłych wiadomości w Sieci. Ależ można. Jedno i drugie jest przemocą. Jedno i drugie cholernie boli. I jedno i drugie w pewnych okolicznościach może nawet zabić.

A zemsta na rodzinie za to, że się nie może dopaść sprawcy, to prymitywne, głupie i złe. To po prostu odpowiedzialność zbiorowa. Tak nie postępowano nawet w stanie wojennym, kiedy to społeczeństwo miało równie poważne powody, by się wkurzać na władzę.

Niepokoją mnie też wezwania do tych żon, by „publicznie odcięły się” od swoich partnerów- wtedy łaskawie zostawi się je w spokoju. To jakoś bardzo źle mi się kojarzy. Takie upokarzające spektakle „publicznego odcinania się” od krewnych i znajomych urządzano np. w państwach totalitarnych i nie przypominam sobie, by przyniosło to komuś coś dobrego.

Żona nie jest sędzią ani prokuratorem i nie ona ma osądzać czy karać swego męża.  Nawet w sprawach o morderstwo bliscy oskarżonego mają ten przywilej, że nie muszą zeznawać przeciwko niemu. I niech tak zostanie.

Jeszcze raz proszę i  błagam: odczepcie się od rodzin tych policjantów! One niczemu nie są winne.  A lincz to nie żadna sprawiedliwość.

Przestępca mimo woli.

Czekałam na niego. I żeby nieco popędzić zbyt wolno upływający czas, weszłam na jeden z „wap-czatów” w moim telefonie. Nie powinnam była tego robić nigdy.

 

Otóż, gdy tylko weszłam, moją uwagę zwrócił mężczyzna, który twierdził, że jest mu bardzo smutno. Ponieważ zaś z natury jestem współczująca, zaczęłam się z miejsca dopytywać, co się stało. I dowiedziałam się, że facet jest policjantem, który niedawno utracił bliską sobie osobę – a wraz z nią i sens życia. Zaczęłam go więc pocieszać jak umiałam, na co on, ni stąd ni zowąd, zaczął mi deklarować ogniste uczucia (wszystko pod hasłem „bo tylko Ty jedna mnie rozumiesz!”), po czym dał mi swój numer telefonu, coraz bardziej histerycznie domagając się także mojego (jest zastrzeżony).  Zadzwoniłam więc pod podany numer i kontynuowałam działalność psychologiczną, jednak facet był coraz bardziej rozedrgany, mówił nieskładnie, bełkotał. Wreszcie stwierdził, że i tak jest już na wszystko „za późno” ponieważ właśnie podciął sobie żyły. Po czym przestał odpowiadać na moje telefony.

 

Śmiertelnie przerażona, nie wiedząc, czy „pacjent” uległ mojej perswazji i zadzwonił po lekarza, albo czy to wszystko nie jest tylko jakimś makabrycznym „żartem” i wygłupem szaleńca, zadzwoniłam na policję, opowiedziałam o całym zajściu i podałam znane mi dane faceta. Naiwnie sądziłam przy tym, że na tym mój udział w całej sprawie się skończy. Myliłam się. On się dopiero zaczął.

 

W ciągu kolejnych godzin dwa razy przesłuchiwali mnie „smutni panowie”, przy czym drugi raz w towarzystwie mizernego osobnika, który jako żywo wyglądał na policyjnego psychologa. Jestem przekonana, że władza w ten sposób sprawdzała MOJĄ poczytalność – tak jakbym to JA próbowała się pozbawić życia.

 

Przeżyłam również niebotyczną awanturę ze strony moich współlokatorek pod hasłem „policję do domu spowadzasz!”, a na dźwięk dzwonka do drzwi po prostu martwiałam ze strachu.

 

I tej goryczy nie jest w stanie mi osłodzić fakt, że ostatecznie „mój nieboszczyk” znalazł się bezpiecznie w szpitalu. Nigdy nie miałam specjalnej ochoty zostać „bohaterką” ale w tamtej sytuacji wydawało mi się, że robię po prostu to, co należy (tak na wszelki wypadek).

 

Teraz jednak zastanowię się dobrze trzy razy, zanim zechcę udzielić jakiejkolwiek pomocy komuś poznanemu w Internecie. A Wy – co byście zrobili na moim miejscu?