Tyle ostatnio słyszę (i czytam!) o ciążach młodocianych dziewczyn, o ciążach z gwałtu, o dziewczętach w krajach arabskich, którym za „bezprawne” wejście w stan słusznie zwany błogosławionym grozi kara śmierci, o kobietach porzuconych w takiej sytuacji przez nieodpowiedzialnych mężczyzn….
Słucham, czytam i…solidaryzuję się nimi wszystkimi, choć na pozór przecież żadna z tych historii mnie nie dotyczy.
Nie jestem już nastolatką, właśnie znalazłam pracę, urodziłam się w Polsce, a nie w Arabii Saudyjskiej, mój przyszły mąż jest dla mnie ogromną pociechą i wsparciem…a jednak boję się.
Boję się, że „dziwka” będzie najłagodniejszym ze słów, jakich użyje moja skądininąd kulturalna mama, kiedy się dowie, że zostanie babcią… Boję się, że nie obejdzie się nawet bez rękoczynów. Boję się, że gdzieś mnie zamkną, odizolują od P., ubezwłasnowolnią…Mnie przecież nie wolno być w ciąży! Moja matka nigdy nie brała pod uwagę nawet tego, że kiedykolwiek będę miała męża, że już o „nieślubnym” dziecku (i to dziecku księdza!) nawet nie wspomnę. Nie liczyła na wnuki ode mnie – pod tym względem zawsze myślała tylko o moich braciach…
Mogę sobie mieć i dziesięć dyplomów ukończenia wyższej uczelni – ale jako osoba niepełnosprawna nie mam prawa być dorosłą kobietą…Jestem i pozostanę na zawsze dzieckiem. Jestem aseksualna – i już. Jeżeli zaś ktoś (tak jak P.) śmie twierdzić, że mnie kocha, albo – o zgrozo!- pożąda, to albo jest niezrównoważony psychicznie (i nie wie, co mówi) albo, co gorsza, jest zboczeńcem…
Źle się czuję. Nie mam apetytu, z trudem zwlekam się rano z łózka, a moje piersi są ciężkie. Nie mam siły nawet na bieżące życie, a przecież przyjdzie mi jeszcze stoczyć walkę o wiele trudniejszą – walkę o dziecko mojej miłości. Przecież wiem, że muszę je chronić…
Biedny P… Biedne moje dzieciątko…choć poczęło się z tak wielkiej, ogromnej miłości, powiadają, że „na takie dzieci Jezus nie dał zgody…” Czy aby na pewno? Przecież Bóg jest miłością – a jedyną moją winą jest to, że się zakochałam. Czyż On mógłby być tak okrutny, aby za to karać nasze dzieciątko?
A Fasolka we mnie, nieświadoma tego wszystkiego, właśnie spokojnie zaczęła dziewiąty (?) tydzień swego istnienia…