Drugi wnuk – i inne kłopoty.

Moi rodzice mają jednego, ukochanego wnuka – synka mojego starszego brata. O tym, że noszę im drugiego, nawet nie wiedzą. Przecież nigdy nie brali pod uwagę, że ich kaleka córka może zostać matką… Ale nawet, gdyby wiedzieli (bo przecież w końcu się dowiedzą – tego nie da się ukrywać tak, jak dotąd ukrywałam przed nimi większość szczegółów ze swego prywatnego życia…) – to i tak nikt nie będzie się cieszył z narodzin mojego dziecka. Moje biedne dziecko…

 

„I nie dawano ni miejsca, ni godzin

dla nieczekanych powić i narodzin…”

(C.K.Norwid)  

 

A mój małżonek nadal na rekolekcjach… Myślałam, że pomoże mu to odnaleźć siebie i swoje kapłaństwo, ale teraz…sama już nie wiem… 

 

Wczoraj znowu opowiadał mi o młodym księdzu (ze swojego rocznika), który miał problem alkoholowy. O jego samotności, tęsknocie za miłością…

 

Szczerze ubolewam nad tym, że w jego najbliższym otoczeniu chyba nie ma „szczęśliwych kapłanów.” Bo gdyby byli to…kto wie…może wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej?

 

A teraz, co mam wybrać? Czy pozwolić, by pozostał w „nieszczęśliwym kapłaństwie” i stoczył się w alkoholizm – czy też wybrać to niepewne szczęście („w grzechu”) z nim? Ale najpierw…

 

„Niech przyjdzie niech wróci niech będzie –

na imiona wszystkich nieżyjących bogów

zaklinałam niespokojne morze

zaklinałam srebrną przezę czasu –

niech przyjdzie niech wróci niech będzie…”

 

A kiedy tak się martwię, moje dzieciątko trzepocze się we mnie jak spłoszony motyl… Nie, to nie jego ruchy czuję – na to jest jeszcze o wiele za wcześnie. To jego serce tak bije…   

 

8 odpowiedzi na “Drugi wnuk – i inne kłopoty.”

  1. Albo dziecko to dar i nie myślę, że Twoi Rodzice nie będą kochać Twego maleństwa. Myslę, że samą Ciebie póki co przeraża cała sytuacja i P i jego Kapłaństwo i Twoja ciąża…..Masz głębie i dlatego…..myslisz rozmyślasz i same czarne scenariusze widzisz w swojej głowie. Wiem, co czujesz……jednak u mnie jest troszkę inaczej…..Bedę modlić się, nie tylko Ja by Pan Bóg mimo tego, że teraz cierpisz pozwolił Wam Razem przechodzić już teraz przez wszytsko…..

    1. Oni już mają wnusia do kochania – nie potrzebują go ode mnie… Poza tym weź pod uwagę, że to będzie „wstyd”: moi rodzice mieszkają w bardzo małej miejscowości. I pamiętam, jak się oburzali (zresztą słusznie) gdy córka pokazowo „pobożnej” nauczycielki uwiodła męża niepełnosprawnej kobiety – a teraz…co ludzie powiedzą O NICH?! Aż mi żal, że im coś takiego zrobiłam… Czy to znaczy, że źle mnie wychowali?

      1. Albo dlaczego piszesz „ja im to zrobiłam”.Myślę, ze kiedy decydowałaś się na miłość z P….brałaś za i przeciw, brałaś napewno pod uwagę to, że Inną Was w pewnym sensie zlinczują….Zdecydowałaś się z tego co czytałam u Ciebie świadomie na dziecko, chcieliście tego Dziecka, chcieliście dać zycie Waszej Miłości.Wiem, że to trudne, przechodziłam w swoim życiu utratę pracy z dnia na dzień i wiem jacy ludzie potrfaią być mściwi, jak potrafią ułożyć swoją teorię i nawet kiedy nie znają prawdy potrafią człowieka zniszczyć. Chciaż mnie to bolało, po pewnym czasie przestałam na to zwracać uwagę, wychodziłam z domu i smiałam się im w twarz, bo tak naprawdę nie czułam się winna….Chociaż nie było to łatwe, ponieważ prasy lokalne pisały na ten temat różne informację. Powiem tylko krótko, dziś powinnam opływać w luksusach…..tyle podobno nakradłam…..Dlatego, przemyśl, może usiądz i porozmawiaj z Rodzicami, chociaż jesteś pełnoletnia, nie mów od razu o Ojscu dziecka, kto Nim jest, powiedz, że nosisz pod sercem dziecko, bo uwierz napewno lepeij przyjmą gdy dowiedzą się o tym fakcie od Ciebie niż od kogoś zupełnie innego. CZy Cię żle wychowali, myślę, że nie wychowanie ma tutaj wpływ, tylko w tej chwili kontakt jaki macie ze sobą……

        1. Nic im nie powiem, zanim P. tutaj nie przyjedzie – to nasze wspólne dziecko i nasza wspólna odpowiedzialność. Cokolwiek złego ma się stać, lepiej będzie, jeżeli przejdziemy przez to RAZEM. Wiem, że była to moja (nasza!) świadoma decyzja i wierz mi, że jej nie żałuję. Ja nie mogłam postąpić inaczej, postąpić wberw swemu sumieniu – ale wiem też, że oni tego nie zrozumieją. I będziemy cierpieli wszyscy, a przecież uczono mnie, że powinnam żyć tak, aby nikt przeze mnie nie płakał. I boli mnie, że niechcący będę musiała im zadać taki cios – ja, wzorowa,m spokojna córeczka, z którą nigdy nie było żadanych problermów. Oazaowiczka, która „uwiodła kapłana” – przecież to dla nich tak, jaklbym się nagle przyznała, że obrabowałam bank na milion dolarów…Nie rozumiesz tego?

      2. To znaczy tylko tyle, że w Twoim życiu zdarzyło się kiedyś coś, na podstawie czego dziś wyciągasz wnioski, że mogłabyś mieć takie obawy. Bo tak naprawdę życie realne jest zaskakujące. Masz odwagę sprawdzić jak bardzo?

        1. Nie mam odwagi, tym bardziej że znam swoich rodziców (zwłaszcza mamę). Zawsze starała się ze wszystkich sił mnie kontrolować (oczywiście dla mojego dobra) – i teraz będzie dla niej wielkim ciosem zobaczyć, jak mizerne skutki to przyniosło…A ponieważ wiem, jak emocjonalnie reagowała nawet w mniej poważnych przypadkach, niż uwiedzenie księdza połączone z ciążą (bo ja naprawdę byłam grzeczną dziewczynką!) wierz mi, że mam czego się bać. Moja mama nigdy nie była dla mnie przesadnie czułą matką, więc trudno mi oczekiwać, że coś takiego nagle ją rozczuli…

  2. Albo, potrzebujesz spokoju. Powinniście zamieszkać razem. Rodzice z czasem przyzwyczają się do sytuacji i pokochają wnuka. W tej chwili Wy jesteście najważniejsi. Jeszcze raz proponuje Wam porozmawiać z kimś , kto juz przechodził podobne rozterki w swoim życiu.Pozdrawiam Ela

    1. To wydaje się tylko proste, a rzeczywistośc jest o wiele wiele bardziej brutalna.Rozmowa tutaj jest potrzebna ale Alby z P i Rodziną….Boże nawet nie wyobrażam sobie co przechodzisz.Trzymaj się dla Małej Fasolki….

Skomentuj Alba Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *