Kiedy ostatnio byłam u fryzjera (tak, tak – nawet mnie się to czasem zdarza:)), czekając na swoją kolej przeglądałam – jak zwykle w takich razach – kolorowe magazyny leżące na stoliku. I w jednym z nich natrafiłam na reportaż o paniach trudniących się zawodowo, jak to się teraz mówi, „seksem sponsorowanym.”
I proszę mi wierzyć, nie to mnie martwi, że takie osoby w ogóle istnieją – rzecz to przecież tak stara, jak świat.(Tyle że dawniej takie panie zwano „utrzymankami”). Daleka też jestem od tego, by się tym „gorszyć” – skutecznie nauczono mnie kiedyś, że „tylko gorszy się gorszy!” – poza tym wiem, że w życiu bywają najróżniejsze sytuacje i że ktoś mógł się poczuć po prostu „zmuszony” (tak czy inaczej) do wykonywania takiej „pracy.”
To pewnie nie przypadek, że większość bohaterek artykułu samotnie wychowuje dzieci – i (jak zgodnie twierdzą), robią to, co robią, po to, by „zapewnić tym dzieciom wszystko” – naturalnie wszystko to, co da się kupić za pieniądze – na co nie mogłyby sobie pozwolić, pracując za tysiąc złotych miesięcznie… Jak korepetycje z języka obcego, modne ciuchy czy zagraniczne wakacje.
I nawet nie to mnie zasmuca, że jedna z nich przyznała wprost: „Czuję się jak towar. Ale skoro już jestem towarem, staram się być przynajmniej towarem dobrze opakowanym.”
Jeśli ktoś dobrowolnie zgadza się na własne uprzedmiotowienie, to cóż można na to poradzić?
Naprawdę zasmuciłam się dopiero, czytając odpowiedź jednej z tych pań na pytanie dziennikarki o „miłość”: „Phi! – prychnęła lekceważąco – A co ma pani na myśli, mówiąc „miłość”? Pierścionek z brylantem, który ktoś pani proponuje? Taki zaproponował mi niedawno jeden z klientów. Nie przyjęłam.”
I w tym momencie miałam ochotę krzyczeć, wrzeszczeć: „Kobieto, co ty bredzisz?! Jaki świat pokażesz swojemu dziecku? Taki, w którym liczy się tylko KASA?!”
I pomyślałam wtedy o swoim Mężu, który delikatnie brał mnie na ręce i dosłownie „wstawiał” pod prysznic, namydlał, a następnie spłukiwał, gdy jeszcze nie miałam siły zrobić tego sama po cięciu. A potem równie ostrożnie odkładał mnie na łóżko, uważając, by mi nie przysporzyć przy tym bólu.
Albo kiedy w milczeniu obejmował mnie, nie próbując (na szczęście!) „pocieszać”, gdy dowiedzieliśmy się, że z serduszkiem naszej córki nie wszystko jest jednak w porządku.
Wtedy, w Szpitalu Bielańskim, mając pozlepiane włosy i byle jaką koszulę, zakochałam się na nowo w moim Mężu (wiedząc, że niewielu mężczyzn zdobyłoby się na to, co on…). Ba – dosłownie oszalałam na jego punkcie.
A potem jeszcze raz, i jeszcze – ostatnio kiedy wspólnie „koczowaliśmy” w szpitalu przy łóżeczku Anieli, która chorowała wówczas na zapalenie płuc.
I przyznam się, że do tej pory w momentach „kryzysów” (które zresztą prędko przemijają) lubię sobie przypominać, jaki on potrafi być.
Bo jeśli to nie jest miłość, to co nią jest?