„Kochanie, czy sądzisz, że pójdziemy za to do piekła ?”
„Co mam zrobić, kiedy nie potrafię przekonać swego sumienia, że to co robimy, jest złe?”
„A jeśli my także się mylimy? Jeżeli Pan Bóg tego nie chce?”
„Czy Ty jesteś najzupełniej pewien tego, co chcesz zrobić? Nie masz żadnych wątpliwości?”
„Naprawdę chcesz się ze mną ożenić? Nie robisz tego z litości? A nie znudzi Ci się po trzech latach?”
„Nie było jeszcze takiego przypadku, żeby ksiądz miał niepełnosprawną żonę.Czy na pewno wiesz, na co się decydujesz? Nie boisz się? Nie będziesz żałował? Przemyśl to wszystko dobrze jeszcze raz! Zastanów się…”
I, oczywiście, nieśmiertelne: „CZY TY MNIE NAPRAWDĘ KOCHASZ? NIGDY MNIE NIE ZOSTAWISZ, PRAWDA?”
I doprawdy chyba tylko anielskiej cierpliwości oraz wielkiej miłości mojego P. należy przypisać fakt, że dziesiątki, a czasem setki razy dziennie odpowiada na te i tym podobne moje pytania, czasem tylko pytając zmęczonym głosem, ile jeszcze razy będziemy wałkować to samo…
No, cóż: kto pokochał Albę, zostanie zbawiony… 😉
POSTSCRIPTUM: Zapytałam go: „Jak myślisz, czy nasze dzieci nam to wybaczą?” Odpowiedział: „Co nam mają wybaczyć – to, że się narodzą?”