Niespodziewana kariera Judasza.

Jestem osobą, która swoją przygodę z chrześcijaństwem rozpoczynała trochę „nietypowo” – bo od lektury… apokryfów, takich, jak np. pochodząca z II w. Ewangelia Tomasza. Nawiasem mówiąc, każdy może sobie te rzekomo „zakazane” ewangelie przeczytać, czy to w formie książkowej (w serii pod red. ks. M. Starowieyskiego), czy w Internecie (np. na portalu www.opoka.org.pl).

I im więcej ich czytałam, tym bardziej utwierdzałam się w przekonaniu, że ci, którzy kiedyś dokonywali wyboru pism do kanonu Nowego Testamentu, wybrali… dobrze – tak dziwaczne, niezrozumiałe a miejscami wręcz okrutne są te opowieści (w tzw. Ewangelii Dzieciństwa [według] Tomasza na przykład mały Jezus jest antypatycznym, próżnym i rozwydrzonym dzieciakiem, który – korzystając ze swojej boskiej mocy – zabija swoich rówieśników tylko za to, że się z Niego wyśmiewali…)

Większość spośród tych ewangelii powstawała w środowiskach gnostyckich w okresie od II do IV w.n.e – i wydaje się, że podstawowym kryterium wyboru pism do „kanonu” nie była wcale (jak to się często uważa) ich zgodność z „linią ortodoksyjnego Kościoła,” tylko po prostu odległość czasowa od opisywanych wydarzeń.

Dla przykładu, Ewangelia Tomasza, uznawana za jedną z najstarszych z tej grupy, pochodzi z ok. 180 roku, tak więc jest co najmniej o 60 lat młodsza od ostatniej z Ewangelii kanonicznych (Ewangelii wg św. Jana, co do której niektórzy Ojcowie Kościoła też mieli pewne zastrzeżenia).

Gnoza chrześcijańska jest zjawiskiem wielopostaciowym, jednak można w niej wyróżnić kilka podstawowych cech:

  • gnostycy dopatrują się w tekstach biblijnych przede wszystkim ich sensu alegorycznego, wiedzy tajemnej, magii liczb, itd.
  • często występuje w ich wierzeniach bardzo silny dualizm między „czystym” duchem i złym światem materii, posunięty czasami aż do przekonania, że Stwórcą świata jest „zły Bóg.” W niektórych grupach o charakterze gnostyckim prowadziło to np. do zbiorowych samobójstw (skoro śmierć jest „wyzwoleniem” ze złej materii, samobójstwo staje się szlachetnym postępkiem), odmowy prokreacji czy też czynów o charakterze aspołecznym (ponieważ wszystko to przyczynia się do zniszczenia porządku świata widzialnego)
  • istnieje bardzo rozbudowana hierarchia duchów, aniołów, istot boskich (eonów czy też „emanacji” pojmowanych na sposób neoplatoński). Jezus jest tylko jednym z wyższych eonów i często nie stanowi nawet centrum nauczania. Jego rola polega na objawieniu „wybranym” tajemnej wiedzy o prawdziwej naturze świata.
  • Gnostycyzm niejednokrotnie „dowartościowuje” postaci i wydarzenia, przedstawiane w Biblii jako negatywne, jak np. Kain czy mieszkańcy Sodomy. Niekiedy wiąże się to także z przewartościowaniem całej „tradycyjnej” moralności.

Wszystkie wyżej wymienione elementy można dostrzec także w niedawno „odkrytej” (a tak naprawdę dopiero teraz udostępnionej opinii publicznej) Ewangelii Judasza, która jest jednym z pism gnostyckich z II, III lub nawet początków IV w. „Zdrada” wiarołomnego ucznia jest tutaj czynem chwalebnym, ponieważ doprowadzi nie tyle do zbawienia ludzkości, co do „uwolnienia” Jezusa z ludzkiego, a więc niechcianego, ciała.

Być może mamy tu do czynienia z koptyjską kopią (tłumaczeniem?) tekstu greckiego z końca II w., aczkolwiek nie wiemy na pewno, czy tekst Ewangelii Judasza, którym dysponujemy obecnie, jest tym samym, o którym wspominają wcześni Ojcowie Kościoła, np. św. Ireneusz (ok. 140- ok.202)

Nie jest przecież wykluczone, że w przeszłości istniało więcej niż jedno dzieło pod tym tytułem…

Mnie jednak zastanawia coś innego: skąd tak ogromna”medialna”popularność tego niełatwego przecież tekstu w naszych (podobno) sceptycznych czasach?

Moim zdaniem, powodów tak spektakularnego – choć spóźnionego – „sukcesu” Judasza może być co najmniej kilka.

Przede wszystkim, nasza epoka, która przekonanie o czyjejś „racji” uważa najczęściej za nieuzasadnioną uzurpację, lubi – tak jak gnostycy – stawać po stronie „przegranych”, pokazując, że ich „prawda” może być co najmniej równie ważna (jeśli nie ważniejsza!) niż poglądy „zwycięzców.”

I dlatego politycznie poprawne wydaje się teraz poparcie dla „niezrozumianego ucznia”, rzekomo zniesławianego przez całe wieki istnienia Kościoła. Mniejsza o to, że NIGDY oficjalnie nie stwierdzono, że Judasz znalazł się w gronie „potępionych” (wyobrażenie Dantego, który umieszcza go na samym dnie piekieł, to tylko jego wersja literacka) – i o to, że również w Ewangeliach uznanych za kanoniczne zapisano, iż Jezus zwrócił się do swego zdrajcy słowami „PRZYJACIELU…” (Mt 26,50) 

A i w historii Kościoła nie brakowało takich, którzy okazywali zrozumienie i współczucie dla tej tragicznej postaci, przypuszczając, że Ten, który przebaczył „łotrowi” na krzyżu, nie mógłby być bardziej bezlitosny wobec jednego z tych, których przecież sam sobie wybrał… Pewna mistyczka, św. Katarzyna z Genui (1447 -1510) miała nawet wizję, według której Judaszowi zostało wybaczone.

Wcale nierzadki jest też pogląd, że być może apostoł ten należał w przeszłości do „narodowowyzwoleńczej” frakcji zelotów i sądził, że Jezus „wybroni się” w spotkaniu z przywódcami religijnymi i stanie na czele zbrojnego powstania…

I nawet scenę samobójstwa Judasza dałoby się – tylko w świetle „tradycyjnej” Biblii – zinterpretować nieco inaczej. Otóż według Prawa Mojżeszowego ten, który by „wydał niewinnego” na śmierć, sam podlegał takiej samej karze. Nie jest więc wykluczone, że Judasz, przyznając się do winy i zwracając pieniądze liczył na to, że arcykapłani go ukarzą – skoro jednak oni go przepędzili, sam wymierzył sobie „sprawiedliwość.” (Mt 27, 3-5)

Tak czy owak – Kościół (jak to ma w zwyczaju!) postąpił okrutnie z niewinnym Judaszem – i będziemy się trzymać tej wersji!

A po drugie, i być może jeszcze ważniejsze, „gnostycka” wersja chrześcijaństwa, w której wszechświat jest zaludniony przez najróżniejszego typu duchy i demony, a Jezus nie jest „Synem Bożym” bardziej niż każdy z nas (chociaż jest pierwszym, który sobie to w pełni uświadomił) – my zaś możemy stać się „bogami” poprzez osiągnięcie odpowiedniej wiedzy i samopoznania – świetnie przystaje do naszej wizji „duchowości.”

W takim ujęciu chrześcijaństwo staje się bowiem tylko dość mglistą, abstrakcyjną filozofią, na tyle niejasną, że każdy może sobie ją interpretować jak chce. I to chyba nie przypadek, że w Ewangelii Judasza (która urywa się nagle na scenie „wydania” Mistrza przez ucznia) nie ma nawet najmniejszej wzmianki o śmierci Jezusa na krzyżu.

Śmierć, cierpienie – to przecież takie ludzkie, takie „cielesne.” Nie, nie chcemy takiego Jezusa (nie na darmo współcześni gnostycy twierdzą, że „Jezus” jest tylko personifikacją pewnego mitu – tak więc Geza Vermes i inni poszukiwacze „Jezusa historycznego” mogliby już sobie darować…) – o czym mogą także świadczyć pełne oburzenia reakcje na film „Pasja.”

Oczywiście, przez wieki używano postaci Judasza do podsycania własnych uprzedzeń – przede wszystkim do Żydów (imię „Juda(s)” oznacza ni mniej ni więcej, tylko „Żyd”), a nawet do…rudowłosych, ponieważ chętnie przedstawiano „zdrajcę” właśnie z płomienną czupryną. Ale to już zupełnie inna historia…

Postscriptum: I jeszcze kilka słów o „judaszowym pocałunku.”

Wielu badaczy starożytności podawało w wątpliwość, czy spotkanie Jezusa z Judaszem rzeczywiście mogło przebiegać tak, jak to przedstawiają niezliczone malowidła. Argumentują oni, że w owych czasach „przepaść” dzieląca ucznia od nauczyciela była tak wielka, że Judasz mógłby sobie w tym wypadku pozwolić co najwyżej na pełne szacunku ucałowanie ręki Jezusa…

Niemniej sądzę, że trzeba tu stale mieć na uwadze, że Jezus NIE BYŁ „takim samym” nauczycielem, jakich wielu było w ówczesnej Palestynie; pod wieloma względami był nawet zupełnie INNY – o czym świadczy chociażby fakt dopuszczania kobiet (i to nierzadko kobiet o „wątpliwej” reputacji) do grona uczniów, na co nie pozwoliłby sobie żaden z „szanujących się” rabbich.

A skoro podczas Ostatniej Wieczerzy zezwolił „umiłowanemu uczniowi” (tradycja widzi tu św. Jana) „spoczywać na swojej piersi” (J 13,23) – to mógłby także dopuścić Judasza do bardziej poufałego pocałunku w policzek czy nawet w usta, jak to pokazują niektóre obrazy.

Niektórzy z kolei zwracają uwagę na wielkie znaczenie „pocałunku pokoju” w pierwszych wspólnotach chrześcijańskich – i widzą tu przede wszystkim umówiony „sygnał”, znak przynależności do grupy.

 

89 odpowiedzi na “Niespodziewana kariera Judasza.”

  1. Dla mnie „akcja” z Judaszem jest akurat fikcją literacką. Nie wierzę ,ze Jezus ( ktory przecież jest wg katolików Osobą Boską) tak okrutnie poczyniłby sobie z drugim człowiekiem.Tak by wciagnął w intrygę niewinnego człowieka a do tego swego ucznia. Judasz albo jest fikcyjną postacią albo w dobrej wierze wymyślono sobie tę scenkę. Uważam ,że Jezus był Człowiekiem wolnym od typowych dla ludzi niskich instynktów, był w końcu Mistrzem, Mistykiem , Osobą Duchową.PS. Ja lubię Ewangelię wg. Tomasza. Jest mądra a logia chyba 50 jest niesamowita.

    1. Nawet wielkim ludziom zdarzali się „nieszczerzy” przyjaciele, Izo (spójrz chociażby na Juliusza Cezara). Co do mnie, to po pierwsze, uważam że: 1) jeśli sądzić tylko z Ewangelii kanonicznych, to WSZYSCY uczniowie tak czy inaczej „zdradzili” swego Mistrza i w takim sensie Judasz nie jest ani lepszy, ani gorszy od innych – a że opinia akurat o nim jest aż tak niepochlebna, to może dlatego, że ci inni próbowali się sami „wybielić.” 2) Jako historyk skłaniam się do hipotezy, że Judasz poprzez swoją „zdradę” chciał usiągnąć coś innego, niż mu ostatecznie wyszło – może nie wierzył, że jego Mistrz naprawdę zostanie skazany na śmierć? (Tak by wynikało z Mt 27,3-5). Przecież widział Go zaledwie kilka dni wcześniej w triumfie wjeżdżającego do Jerozolimy! Może uważał, że nadszedł już czas, aby Jezus „coś zrobił, aby wszystkim pokazał”? W takim ujęciu jego tragedia polegała na tym, że nie do końca zrozumiał, o co chodziło Jezusowi. 3) Co do autentyczności postaci, główny problem polega na tym, że nie wiemy, co naprawdę oznacza nadawany mu (i jego ojcu, Szymonowi J 6,71) przydomek „Iskariota”. Kłopot w tym, że na terenie Palestyny nie odnaleziono (dotąd?) miejscowości o nazwie „Kariot” czy jakoś podobnie. Może więc chodzi o coś innego. Inna sprawa, że liczba 12 symbolizuje dwanaście pokoleń Izraela – a ta nowa wspólnota skupiona wokół Jezusa chciała być „Nowym Izraelem”. Tak więc, w pewnym sensie, Apostołów „musiało” być dwunastu – stąd po śmierci Judasza wybrano jego „zastępcę” aby dopełnić grono do tej liczby. (Dz 1,24-26) „Apostołami” nazywa też św. Paweł wielu innych głosicieli Ewangelii (Ef 4,11), w tym samego siebie (1 Kor 15,9) – ale wszystko to nie powinno AUTOMATYCZNIE skłaniać nas do wniosku, że „tak naprawdę” Apostołów było 13, 57 czy 72. (A Judasz jest tylko postacią fikcyjną, wymyśloną po to, by liczba się zgadzała…). Pamiętaj, że Jezus był Żydem i dla Niego ta symbolika liczb też miała znaczenie – i gdyby wybierał sobie współpracowników, to byłoby ich raczej Dwunastu niż Jedenastu (liczba siedemdziesięciu dwóch” najbliższych uczniów Jezusa, wymieniana w Ewangeliach, też jest wielokrotnością dwunastki :)). A Juda(s) mógł być jednym z nich. Było to imię tak pospolite wśród Żydów, że nawet do grona Apostołów „zaplątał” się drugi Juda, którego dla odróżnienia nazywa się też Judą Tadeuszem (J 14,22).

      1. Ja nie twierdzę ,że Judasz to fikcyjna postać. Mi po prostu ta częsć dramatu związana z Judaszem pachnie fikcją literacką, czynnikiem podnoszącym napięcie. Nie posądzam Jezusa aby wplątał Judasza w tak niegodny czyn. Od zawsze ta historia mi się nie podobała, miałam wątpliwości od strony etycznej bo jeśli to było ukartowane przez Boga -to w niekorzystnym świetle przedstawia się znowu i Boga i Jezusa. Jezus to nie Juliusz Cezar. Co do specyfiki języka starożytnego, przekazu starożytnego , symboliki etc. – bardzo przystępnie wypowiedział się i T. Bartoś i T. Polak oraz Uta Ranke- Heinemann. W końcu to teolodzy katoliccy.

        1. Widzisz, Izo, i to właśnie jest dowód na siłę „gnostyckiego” przekazu, że to musiało być „ukartowane”, i to jeszcze, najlepiej, przez samego Jezusa. Skoro tak, to czy można również powiedzieć, że Jezus „wplątał” swoich wyznawców w inne niechlubne postępki, w rodzaju wypraw krzyżowych czy prześladowania heretyków? Nie sądzę – takie założenie przeczyłoby wolności człowieka, ponieważ oznaczałoby to, że wszyscy jesteśmy tylko „marionetkami” w ręku Boga, wykonawcami Jemu tylko znanych planów, na które sami nie mamy wpływu. Ale tam, gdzie nie ma WOLNOŚCI, nie ma także odpowiedzialności – tym bardziej więc Judasza nie spotkało wieczne potępienie. 🙂 Wydaje mi się jednak, że Judasz, jak każdy z nas, miał jednak wybór – i wybrał wariant, który wydawał mu się w tym momencie słuszny. A kiedy zrozumiał, że się pomylił, próbował wszystko „odkręcić”. Widzisz tutaj wchodzimy już na teren rozważań „skoro Bóg jest wszechwiedzący, to na czym polega nasza ludzka wolność?” Mnie się wydaje – choć jest to moje osobiste przekonanie i zapewne pogląd nieco „heretycki” 😉 – że Bóg „widzi” wszystkie nasze MOŻLIWE wybory i ich konsekwencje, ale sam wybór którejś z możliwości pozostawia zawsze nam samym. Kiedyś zastanawiałam się poważnie, czy Jezus potrzebował decyzji Judasza, aby „wydać samego siebie w ręce ludzi.” I myślę, że nawet, gdyby nie było zdrady Judasza, znalazłby jakiś sposób, aby do tego doprowadzić. Bo takie, jak się wydaje, było Jego pragnienie.A w katolickiej teologii najbardziej podoba mi się to, że – inaczej, niż sądzi „Atton”- bardzo często dopuszcza ona wielość poglądów i interpretacji.:)

          1. „Skoro tak, to czy można również powiedzieć, że Jezus „wplątał” swoich wyznawców w inne niechlubne postępki, w rodzaju wypraw krzyżowych czy prześladowania heretyków?”Ja takich wniosków w życiu bym nie wysnuła.Jezus nie miał z tym nic wspólnego -to zwykłe nikczemne akty ludzkie. Jezus nauczał czegoś innego.” I myślę, że nawet, gdyby nie było zdrady Judasza, znalazłby jakiś sposób, aby do tego doprowadzić. Bo takie, jak się wydaje, było Jego pragnienie.” A ja myślę ,że wcale nie. Owszem zdawał sobie sprawę , że zachowuje się wysoce prowokacyjnie i w oczach Żydów zachowuje się „niesprawiedliwie” ale myślisz , że pragnął swojej śmierci?? Czyli co??Jednak Bóg to ukartował?? ” Bo zesłał swgo Syna aby umarł za nasze grzechy?? Ja w to nie wierzę. Wiem ,ze chrześcijaństwo na tym bazuje ale wybacz to jest niezgodne z moim obrazem Boga. Śmierć Jezusa była nieunikniona ale nie dlatego ,że Bóg tak chciał a dlatego -że ludzie nic nie zrozumieli z nauk Jezusa.Zresztą trwa to do dziś.

          2. Już kiedyś rozmawiałyśmy o tym, że moim zdaniem śmierć Jezusa nie jest przejawem „okrucieństwa Boga”, ale przeciwnie – Jego miłości. Bóg posłał swego Syna na świat po to, aby objawił nam miłość, jaką Bóg ma ku nam (1 J 4,16) ludzie jednak zabili Go, „ponieważ bardziej umiłowali ciemność, aniżeli światło” (J 3,19), a Bóg – tak wierzę! – „wskrzesił Jezusa z martwych” (Dz 3,15), aby nam pokazać, że nic, co bylibyśmy w stanie zrobić, nie jest potężniejsze od Jego miłości. Czy Jezus „pragnął” swojej śmierci? Sądząc z dramatycznej sceny w Ogrójcu, nie. Jednak najprawdopodobniej uważał, że oddając swoje życie da dowód tej miłości, którą głosił. Wiem, że porównanie jest słabe, ale coś Ci powiem. Kiedy karmię synka piersią on często mnie zbyt mocno ściska albo nawet gryzie – sprawia mi ból, ale godzę się na to, ponieważ go kocham… Jezus umiłował ludzi tak bardzo, że zgodził się, by Go zabili…

          3. „Jednak najprawdopodobniej uważał, że oddając swoje życie da dowód tej miłości, którą głosił” – zgadzam się ale nie do końca bo byłoby to wtedy zaplanowane samobójstwo. Moim zdaniem po prostu zdawał sobie sprawę jak silnie prowokujaco się zachowuje i że to na pewno MUSI zakończyć się dramatycznie – ale nie uciekł i nie uchylił się od śmierci. Bo wtedy zadałby kłam swoim słowom. Nie zgadzam się jednak z tym, ze był jakąkolwiek „ofiarą” za nasze grzechy.

          4. jezus nie powołał judasza by wciągnąć go w zdradę,bo wówczas zgorszyłby judasza czyli sprowokowałby do grzechu i sam wtedy by zgrzeszył[sam jezus powiedział ”biada tym,przez których przychodzi zgorszenie”]. jezus jest bez grzechu,więc nie postąpiłby tak. on powołał judasza,by dać mu szansę bycia lepszym. judasz był chciwcem,tak zaślepił się swym zyskiem ,że zamknął sie na bliżnich,czyli pozbył się miłości, najważniejszej cnoty niezbędnej do zbawienia. judasz miał wybór-albo własny interes,albo miłośc boga,bliżniego i przez to zbawienie. on postawił na swój egoistyczny zysk i przez to pozbył miłości,sam odciął od zbawienia [”prawdziwa miłość zysku nie szuka,ten kto go szuka ten niema miłości,miłość jest jak słońce,które wszystkich ogrzewa i dla wszystkich chce być pożyteczną”-św.ignacy loyola ”wybieraj błogosławieństwo lub przekleństwo”-powiedział bóg] judasz wyzbył się miłości prowadzącej do nieba,a wybrał egoistyczny interes prowadzący do przekleństwa. ale zostawmy sprawę judasza,bo tylko bóg może ją rozeznać. patrzmy na siebie,jaki był ten nasz dzień,czy był jak orzeł lecący pod niebo,a może jak wąż diabelski pełzający po dnie,czy dzisiejszy nasz dzień był choć trochę lepszy niż te poprzednie,bo każdy dzień,jaki otrzymujemy od boga,to kolejna szansa,aby być choć trochę lepszym,niż wczoraj

          5. Masz rację, Łukaszu – zawsze łatwiej szukać „belki” w cudzym (Judaszowym) oku, niż we własnym…To jest myślenie typu:”Gdyby nie ten wredny Judasz (gdyby nie ci „źli Żydzi”, etc.) to nasz Pan Jezusik by tak strasznie nie cierpiał!” Tymczasem to my wszyscy w jakimś sensie jesteśmy „Judaszami.”

  2. Komentarz choc moze nie calkiem w temacie ,ale z boczku tematu pozwoli nieco przyblizyc postac Jezusa i role jaka odegral tu na ziemi.Nadzwyczaj fascynującym elementem Biblii są proroctwa. Nic tak dobitnie nie poświadcza autentyczności tej Księgi, jak spełnienie się licznych proroczych zapowiedzi, w niej zawartych. W tabeli poniżej, proroctwa, które ziściły się na Mesjaszu.ZNAMIENNE PROROCTWA DOTYCZĄCE JEZUSA I ICH SPEŁNIENIEProroctwo Wydarzenie Spełnienie Rodzaju 49:10 Urodzony w plemieniu Judy Mateusza 1:2-16; Łukasza 3:23-33; Hebrajczyków 7:14 Psalm 132:11Izajasza 9:7Izajasza 11:1,10 Z rodu Dawida, syna Jessego Mat.1:1; 6:16; 9:27; 15:22; 20:30,31;21:9,15:22:42; Marka 10:47-48; Łuk.1:32; 2:4; 3:23-32; 18:38-39; Dzieje 2:29-31; 13:22-23; Rzymian 1:3; 15:8,12 Micheasza 5:2 Urodzony w Betlejem Łukasza 2:4-11; Jana 7:42 Izajasza 7:14 Urodzony przez dziewicę Mateusza 1:18-23; Łukasza 1:30-35 Jeremiasza 31:15 Rzeź niemowląt, po jego urodzeniu Mateusza 2:16-18 Oz.11:1 Wezwany z Egiptu Mateusza 2:15 Malach.3:1; 4:5; Izajasza 40:3 Przygotowanie przed nim drogi Mateusza 3:1-3; 11:10-14; 17:10-13; Marka 1:2-4; Łuk.1:17,76; 3:3-6; 7:27; Jana 1:20-23; 3:25-28; Dzieje 13:24; 19:4 Daniela 9:25 Ukazał się jako Mesjasz po 69 'tygodniach’ Dał się ochrzcić i został namaszczony w 29 roku n.e. (Łuk.3:1, 21-22) Izaj.61:1-2 Zlecone specjalne zadanie Łuk.4:18-21 Izajasza 9:1-2 Dzięki jego służbie, mieszkańcy ziemi Naftalego i Zebulona ujrzeli wielkie światło Mateusza 4:13-16 Psalm 78:2 Posługiwał się przykładami Mateusza 13:11-13, 31-35 Izajasza 53:4 Wziął na siebie nasze choroby Mateusza 8:16-17 Psalm 69:9 Gorliwy o dom Jehowy Mateusza 21:12-13; Marka 11:15-18; Łuk.19:45-46; Jana 2:13-17 Izajasza 42:1-4 Będąc sługą Jehowy, nie wykłócał się na ulicach Mateusza 12:14-21 Izajasza 53:1 Nie wierzono w niego Jana 12:37-38; Rzymian 10:11,16 Zach.9:9Psalm 118:26 Wjazd do Jerozolimy na oślęciu; powitany jako król i jako przychodzący w imieniu Jehowy Mateusza 21:1-9; Marka 11:7-11; Łuk.19:28-38; Jana 12:12-15 Izajasza 28:16; 53:3; Psalm 69:8; 118:22-23 Odrzucony, ale stał się głównym kamieniem narożnym Mateusza 21:42, 45,46; Dzieje 3:14; 4:11; 1 Piotra 2:7 Izajasza 8:14-15 Jeden apostoł niewierny; wydał Jezusa Mateusza 26:47-50; Jana 13:18, 26-30; 17:12; 18:2-5; Dzieje 1:16-20 Zachariasza 11:12 Zdradzony za 30 srebrników Mateusza 26:15; 27:3-10; Marka 14:10-11 Zachariasza 13:7 Rozproszenie się uczniów Mateusza 26:31, 56; Jana 16:32 Psalm 2:1-2 Władze rzymskie i przywódcy Izraela razem występują przeciw pomazańcowi Jehowy Mateusza 27:1-2; Marka 15:1, 15; Łukasza 23:10-12; Dzieje 4:25-28 Izajasza 53:8 Osądzony i skazany Mateusza 26:57-68; 27:1-2, 11-26; Jana 18:12-14, 19-24, 28-40; 19:1-16 Psalm 27:12 Użycie fałszywych świadków Mateusza 26:59-61; Marka 14:56-59 Izajasza 53:7 Milczał przed oskarżycielami Mat.27:12-14; Marka 14:61; 15:4-5; Łuk.23:9; Jana 19:9 Psalm 69:4 Bezpodstawnie znienawidzony Łukasza 23:13-25; Jana 15:24-25; 1 Piotra 2:22 Izajasza 50:6Micheasza 5:1 Bity, opluwany Mateusza 26:67; 27:26,30; Jana 18:22; 19:3 Psalm 22:16 Przybity do pala Mateusza 27:35; Marka 15:24-25; Łukasza 23:33; Jana 19:18, 23; 20:25, 27 Psalm 22:18 O jego szaty rzucano losy Mateusza 27:35; Jana 19:23-24 Izajasza 53:12 Zaliczony do grzeszników Mateusza 26:55-56; 27:38; Łukasza 22:37 Psalm 22:7-8 Znieważany, gdy wisiał na palu Mateusza 27:39-43; Marka 15:29-32 Psalm 69:21 Podano mu ocet i żółć Mateusza 27:34, 48; Marka 15:23, 36 Psalm 22:1 Bóg pozostawił go nieprzyjaciołom Mateusza 27:46; Marka 15:34 Psalm 34:20Wyjścia 12:46 Nie złamano mu żadnej kości Jana 19:33, 36 Izajasza 53:5Zachariasza 12:10 Przebity Mateusza 27:49; Jana 19:34, 37; Objawienie 1:7 Izajasza 53:5,8,11,12 Umarł śmiercią ofiarną, aby usunąć grzechy i umożliwić ludziom uzyskanie miana prawych w oczach Boga Mateusza 20:28; Jana 1:29; Rzymian 3:24; 4:25; 1 Koryntian 15:3; Hebrajczyków 9:12-15; 1 Piotra 2:24; 1 Jana 2:2 Izajasza 53:9 Pochowany w grobie bogacza Mateusza 27:57-60; Jana 19:38-42 Jonasza 1:17; 2:10 W grobie niecałe trzy dni, potem wskrzeszony Mateusza 12:39-40; 16:21; 17:23; 20:19; 27:64; 28:1-7; Dzieje 10:40; 1 Koryntian 15:3-8 Psalm 16:8-11 Wskrzeszony, zanim ciało uległo skażeniu Dzieje 2:25-31; 13:34-37 Psalm 2:7 Jehowa uznał go za swego Syna przez zrodzenie go z ducha i wskrzeszenie Mateusza 3:16-17; Marka 1:9-11; Łukasza 3:21-22; Dzieje 13:33; Rzymian 1:4; Hebrajczyków 1:5; 5:5

  3. Ponieważ kanon czterech ewangelii jest tak silnie zamknięty i oczywisty, to każda następna ewangelia będzie intrygowała jak jedenaste przykazanie albo druga apokalipsa. Ciekawość wypływa z oczekiwania odkrycia nieznanych faktów, równie ważnych jak w znanych księgach, co niestety nie znajduje potwierdzenia. Kiedyś niemałą ciekawość budziła XIII księga Pana Tadeusza, która była efektem chorej i zboczonej wyobraźni. Judasz – postać tragiczna i niejednoznaczna. Myślę, że przez wieki będą różne zdania na jego temat, także z tego powodu, że doskonały Mistrz i nauczyciel w gronie tak małym, miał małego duchem ucznia. Pozdrawiam serdecznie 🙂

    1. Tak, Jerzy, ludzie już tak jakoś mają, że zawsze bardziej pociąga ich to, co tajemnicze i – choćby tylko rzekomo – „zakazane.” Dlatego gnostycyzm (we współczesnej formie New Age) żyje i ma się dobrze. Zawsze trochę mnie śmieszyli ludzie, którzy wyśmiewali się „z bzdurnej chrześcijańskiej wiary” w Zmartwychwstanie, a JEDNOCZEŚNIE sami wierzyli w uzdrawiającą moc kamieni albo magię liczb… 🙂 A jeśli chodzi o Judasza, to rzeczywiście może on służyć za ilustrację tezy, że w każdym, nawet najbardziej starannie dobranym gronie, może się trafić „czarna owca.” Ale mimo to nie byłabym dla niego zbyt surowa, wiedząc, że w obliczu śmierci Mistrza jeden tylko św. Jan (ten „umiłowany uczeń”) zachował się tak, jak powinien. W pewnym sensie my wszyscy jesteśmy Judaszami…

      1. „Zawsze trochę mnie śmieszyli ludzie, którzy wyśmiewali się „z bzdurnej chrześcijańskiej wiary” w Zmartwychwstanie, a JEDNOCZEŚNIE sami wierzyli w uzdrawiającą moc kamieni albo magię liczb… :)” Ja widzę, że najczęściej to są ci sami ludzie. Nie śmieszą mnie.

        1. Mylisz się sądząc, że „najczęściej są to ci sami ludzie.” Nie śmieszą mnie ich wierzenia, lecz założenie, że jedne wierzenia są (rzekomo) „godne człowieka nowoczesnego” a inne nie. TOLERANCJA, tak jak ja ją rozumiem, wymaga, aby uznawać przekonania innych ludzi za równie godne szacunku, jak własne.

          1. Albo ja nie sądzę, ja to widzę. Osoby niemalże każdy dzień maszerujące do kościoła czy słuchające RM pokazują mi swoje amulety szczęścia czy opowiadają jak to ich data urodzenia wpłynęła na ich życie. A kto powiedział, że jedne wierzenia są lepsze od drugich? Ja nie. I nie mnie śmieszą.

          2. Nie śmieszą mnie ich WIERZENIA tylko PRZEKONANIE O WŁASNEJ NADE MNĄ WYŻSZOŚCI. Już jaśniej nie potrafię tego wyrazić, więc piszę o tym po praz ostatni, mając nadzieję, że wraz z krytycznym myśleniem posiadłeś również umiejętność czytania ze zrozumieniem.

          3. Albo czy ja Cię w którymś miejscu obrażałem, ośmieszałem, mówiłem coś o wyższości mojego myślenia nad Twoim? Mało, uważam, ze religie są potrzebne. Kościoły nie koniecznie, bo te zaczynają tworzyć z nich ideologie i dzielić ludzi. Skąd u Ciebie to przekonanie, że wszyscy inni uważają się za lepszych? Kompleks?

          4. A czy ja w którymkolwiek miejscu mówiłam o Tobie?:) NIE – cały czas rozmawialiśmy o ludziach, którzy uważają się za lepszych od tych „naiwnych chrześcijan” a JEDNOCZEŚNIE sami wykazują się podobnie bezkrytyczną wiarą – tyle że na innych polach. I nie mam żadnych kompleksów – mam za to takie DOŚWIADCZENIA. Ty masz własne (ze słuchaczami RM którzy wierzą w amulety itp. rzeczy, niemniej chciałabym zauważyć, że – choć doktryna chrześcijańska odnosi się do takich wierzeń z dużą rezerwą – niektóre środowiska religijne nie sprzyjają wyrabianiu w swoich członkach niezbędnego sceptycyzmu. Ale ja do nich nie przynależę.)

          5. Nie rozmawiałem o ludziach, którzy czują się lepsi od tych „naiwnych chrzecijan”. Raczej cały czas próbuję dociec o kim mówisz, a wiara jest potrzebna na różnych polach. Bo żeby cokolwiek zrobić trzeba wierzyć w sens tej roboty. „Ty masz własne (ze słuchaczami RM którzy wierzą w amulety itp. rzeczy, niemniej chciałabym zauważyć, że – choć doktryna chrześcijańska odnosi się do takich wierzeń z dużą rezerwą – niektóre środowiska religijne nie sprzyjają wyrabianiu w swoich członkach niezbędnego sceptycyzmu. Ale ja do nich nie przynależę.)”Czy możesz to przetłumaczyć z polskiego na nasze? Bo nie obraź się ale zabrzmiało to jak jeden z punktów „Manifestu lipcowego PPR”

  4. Św.Barnaba mówi wręcz w swojej apokryficznej ewanagelii, ze Judasz umarł na krzyżu zamiast Jezusa. Czy uznany przez kościół święty bluźni, czy może jest jednym z tych, którzy stawiają pytania, jak wielu wątpiących i poszukujących prawdy? Nie chcę jednak o tym.Sam w swoich tekstach broniłem Judasza, wszakże nie jako ktoś, kto w ten sposób chce pokazać, że bez Judasza nie odbyłoby się to wszystko , co miało miejsce z Chrystusem. Chodzi raczej o to, że będąc tylko ludźmi musimy mieć świadomość całej złożności i tragedii jego postaci. To nie umniejsza wcale świętości Jezusa, nie musimy doszukiwać się w tym kontekscie wyłącznie czarno-białych barw. Nie jesteśmy dziećmi, którym to jest potrzebne, by rozróżnić, że sam fakt NIEWIARY w boski plan Chrystusa i potraktowanie Go jako człowieka, a nie Boga już był zły i dlatego Judasz postąpił w tym kontekście źle. Ludzie na tle zła jaśniej widzą dobro. Ocena moralana Judasza nie jest dziś tak jednoznacza ze względu na dostęp do wielu źródeł, jakie do niedawna jeszcze były zakazywane, nie wiązałbym historii Judasza aż tak bardzo z filozofią gnostyków, bo ja pamiętam wielu księży, którzy także podczas wydania ewangelii Judasza mieli bardzo podzielone opinie. Stawiam się zawsze w takich razach w sytuacji tego człowieka, biorę pod uwagę kontekst historyczny, wczuwam się w jego motywacje i dlatego dla mnie Judasz nie jest synonimem zła, a tragicznej pomyłki, gdzie intencje nie zawsze idą w parze z efektem. Samobójczy akt był potwierdzeniem tej własnej pomyłki. Swiątecznie życzę wszystkiego dobrego, szczęścia i nadziei na to, że i nam wybaczą nasze upadki. Wesołych świąt.

    1. Nic innego nie miałam na myśli, Azazelski, jak to, że miłość Jezusa do ludzi jest tak wielka, że siłą rzeczy MUSIAŁA też ogarnąć tego z Jego uczniów, którego główną winą było może nie to, że nie do końca zrozumiał, o co chodzi jego Nauczycielowi – tylko to, że nie wierzył, że Jezus może mu to darować (tak, jak darował wszystkim innym, którzy także Go „zdradzili”). Co do gnostyków to nic nie poradzę na to, że Ewangelia Judasza zawiera bardzo wiele elementów ich doktryny – to już nie jest kwestia mojej wiary, tylko naukowo stwierdzona zbieżność. Tak samo, fakt, że przypisuje się autorstwo jakiegoś tekstu wczesnochrześcijańskiego (włącznie z kanonicznymi) któremuś z Apostołów czy świętych NIE MUSI wcale oznaczać, że to on był jego autorem. Był to tylko częsty w starożytności sposób podniesienia rangi danego pisma (ponieważ pojęcie „praw autorskich” wówczas jeszcze nie istniało :)). Istnieją np. bardzo interesujące, apokryficzne „Listy św. Pawła i Seneki” – ale dziś już wiemy, że korespondencja między obydwoma panami nigdy nie miała miejsca. Większość z ewangelii gnostyckich ma przypisane autorstwo jakiejś ważnej postaci (oprócz Apostołów są to także np. Maryja – Matka Jezusa i Maria Magdalena) właśnie w tym celu, by móc powiedzieć innym chrześcijanom – „No, dobrze – za waszą nauką stoją Piotr, Łukasz czy Paweł, a za naszą – Tomasz, Barnaba i Filip.” Zresztą, co ważne, tytuł omawianego przeze mnie tekstu brzmi właściwie: „EWANGELIA O JUDASZU” a nie „Ewangelia [według] Judasza” co wskazuje, że sami autorzy wcale nie twierdzą, że to Judasz jest jej autorem. Co do sceny ukrzyżowania Judasza o której wspominasz, tekst Ewangelii Judasza zawiera podobną scenę „przemienienia Judasza” – co także wskazuje na fakt, że dla gnostyków Jezus nie zawsze był postacią pierwszoplanową.

  5. to wszystko ma całkiem inne podłoże .Judasz jest tylko malym przyczynkiem do większej sprawy . .Wiele ,ale naprawdę po zapoznaniu się z ogromnym zasobem materiału – można powiedzieć ,że błędem jest uznawanie religii za coś dobrego ,to jest uzależnienie człowieka ,zniewolenie go .Judasz uczył sie od Immanuela o Kreacji ,o mocy ducha,o wspaniałej wolności człowieka … warto zgłębić się t ten temat – poznać skąd pochodzi wiedza o Kreacji . Najciekawsze jest to ,że człowiek i tak prędzej czy później dorzuci wszystkie religie i nareszcie stanie się wolny ,mądry pelen milości, mocy w Duchu .Samo oparcie na zasadzie że Czlowiek jest istotą Duchową a w fornie materialnej /ciało / jest po to by nabierać doświadczenia i być coraz większym .

    1. Janie, a ja przekornie zapytam: czy jeśli człowiek dobrowolnie wybiera sobie jakiś system religijny za własny, to nadal jest zniewolony? Innymi słowy – czy szczęśliwy niewolnik jest nadal niewolnikiem? 🙂 A absolutna wolność (o ile coś takiego istnieje) – czy zawsze jest dobrem?:) Nawiasem mówiąc, gnostycy – i ci, którzy uznawali Judasza za swego mistrza i wszyscy inni – wcale nie uważali człowieka za wielką, wolną i potężną istotę. Raczej przeciwnie: uważali że ludzie są słabi, zwiedzeni i „zbrukani” kontaktem z materią, z czego tylko gnoza („właściwe poznanie” swojej kondycji) i powrót do świata duchowego może ich wyzwolić. Jeśli ich zatem bierzesz za prekursorów „wolnej myśli” to nie ten kierunek…

        1. Xyz, ja mogę odpowiadać tylko za siebie – nie czuję się upoważniona do tego, żeby przemawiać w imieniu całej ludzkości 🙂 – ale tak mi się jakoś wydaje, że gdybym to ja sama stworzyła sobie boga, to byłby on zupełnie inny niż Ten, w którego wierzę…

          1. A jeśli to prawda, Bóg jest zupełnie inny niż wierzysz? Może warto o tym pomyśleć jakiego sobie byś stworzyła.

          2. Nie martw się, już przeszłam przez ten etap. 🙂 Rzeczą gorszą od niewiary jest bezsprzecznie wiara pozbawiona (auto)refleksji. 🙂 A może powinieneś pomyśleć nad obrazem „wierzącego – niemyślącego” jaki – wydaje mi się – stworzyłeś sobie na podstawie własnych doświadczeń? Bo mam niejasne wrażenie, że nie całkiem przystaję do tego schematu. Ps. Ludzie, którzy uczyli mnie „wierzyć”, nauczyli mnie także, że to bardzo zdrowo od czasu do czasu wszystko podawać w wątpliwość – i sprawdzać, czy to się da „odnaleźć” na nowo.

          3. „gdybym to ja sama stworzyła sobie boga, to byłby on zupełnie inny” No to w takim razie jakiego boga byś sobie stworzyła?

          4. 🙂 Takiego, a jakim pisze już Ksenofanes, tj. bardziej podobnego do mnie, a z całą pewnością mniej „wymagającego” etycznie (a co ja, jakaś masochistka jestem?) – ja zaś, jak Mikołaj z Kuzy, wiem o Nim na pewno tylko tyle, że to, co zdołałam o Nim pojąć (także to, co mówią o Nim wszystkie religie) to tylko jakieś nikłe przybliżenie, nigdy zaś CAŁA prawda o Nim. Dlatego lubię i szanuję wszystkie religie – bo cenię sobie inny ogląd tej Rzeczywistości.

          5. A poznałaś jakąś inną religię? Co myślisz np, o wielożeństwie, kamieniowaniu ludzi, obrzezaniu i zaszywaniu kobiet. To tylko muzułmanie kościół pokrewny chrześcijańskiemu.

          6. Staram się poznawać je cały czas, Kacprze i zachowywać z nich to, co wydaje mi się wartościowe (zob. wyżej post na temat Paschy) – zresztą, podobnie jak KATOLICYZM to nie tylko Inkwizycja i Radio Maryja, a judaizm to nie tylko chasydyzm, tak też ISLAM to nie tylko talibowie, kamieniowanie „złoczyńców” i zaszywanie kobiet. To, że jestem katoliczką, jest rezultatem mojego świadomego wyboru.

          7. Nu tak, ale mówiłaś, że tolerujesz ja też toleruję inne religie. Nie toleruję natomiast tego co z nich robią kościoły. Jeżeli kościół za swojego założyciela uważa Jezusa, który twierdzi, że najważniejszym przykazaniem jest przykazanie miłości i jednocześnie toleruje, niejednokrotnie wspiera RM, Świętą inkwizycję, wojny krzyżowe, że o innych nie wspomnę to przestaje być dla mnie autorytetem. Instytucja w której możesz tylko słuchać nie masz prawa do wyboru.

          8. Ps. Wydaje mi się, że chociaż wszystkie religie są użyteczne do opisu różnorodnych doświadczeń ludzi z Bogiem (i vice versa) to jednak żadna z nich (ani wszystkie razem!) nie wyczerpują tego tematu…Bóg jest zbyt wielki, aby jakikolwiek SYSTEM mógł Go w sobie „zamknąć.”

          9. No wybacz ale tu przyznajesz mi rację. Może lepiej wyjść z systemu i szukać własnej drogi? Ja mawiam, ze jest okres dzieciństwa kiedy słuchamy bajek i okres dorosłości kiedy je tworzymy:-)

          10. Nie odżegnując się od własnej duchowej ojczyzny też można ekspolrować inne terytoria… 🙂 Ps. A kto powiedział, że dyskusja ma polegać tylko na tym, żeby się NIE ZGADZAĆ ze swoim rozmówcą?:) Mój były spowiednik, filozof i etyk, tłumaczył mi zawsze, że chodzi raczej o to, by szukać „punktów stycznych” a nie tego, co dzieli.:)

          11. No i zgadzam się z Twoim spowiednikiem, tyle, że to tylko część istoty dyskusji. Punktów stycznych to szukamy przy np. zawieraniu kompromisu. Czy nam potrzebny jest kompromis? Do czego? Ja nawet nie lubię specjalnie blogów religijnych. Uważam, ze jeśli historia Judasza jest prawdziwa sama się obroni, jeśli to tylko ideologia wymyślona w jakimś celu to możemy sobie dyskutować do końca świata i jeden dzień dłużej i tak nic z tego nie wyniknie. temat zastępczy.

          12. Nie chodzi w tym wypadku o kompromis – raczej o poszukiwanie współnie jakiejś „prawdy wyższego rzędu”, o poznanie, co myśli „ten drugi”…:) Mój blog nie jest, ściśle rzecz biorąc, blogiem religijnym – piszę o wszystkim, co mnie intryguje, licząc na to, że być może skłoni to kogoś do myślenia i do rozmowy ze mną. („Noszę w głowie” np. posta dotyczącego Lecha Wałęsy). A z rozmowy ZAWSZE może wyniknąć coś dobrego. Ów kapłan- filozof zresztą mówił, żeby nie spodziewać się po dyskusji żadnych „wymiernych korzyści” – ponieważ celem dobrej rozmowy powinno być spotkanie z drugim człowiekiem. Mam nadzieję, że nie uważasz tego czasu za „stracony”?:) Bo ja nie…

          13. „Stracony”:-) nie, bo dawno by mnie tu nie było. Po zestawie dyskutujących i tematów trudno oprzeć sie wrażeniu, że nie jest religijny. Ale to może wrażenie.

          14. „Zestaw dyskutujących” – piękne określenie!:) A Ty sam siebie zaliczasz do „zestawu”, czy nie? 🙂 Nie mam zamiaru się wypierać, że moje notki często sytuują się w okolicach religijno-etycznych, ale to może dlatego, że zawsze uważałam, że lepiej, by blog miał pewien ogólny „profil”. Bardzo trudno blogować „o wszystkim” (kiedyś próbowałam – mam naprawdę rozległe zainteresowania ;)) bo szybko może się okazać, że tak naprawdę nie ma się nic ciekawego do powiedzenia na żaden temat. Wiesz, kiedyś pewna grupa Czytelników napisała mi coś w rodzaju: „Ciekawy blog, ale trochę za mało tu odnośników do Pisma Świętego.” W takim sensie mój blog na pewno NIE JEST religijny (nawet mniej, niż polecany przeze mnie blog „Biblisty-Ateisty”, który tworzy swoje notki przez dodanie komentarza krytycznego do tekstu niedzielnej Ewangelii :)) – jako że nie zamierzam nikogo w ten sposób „nawracać” czy przekonywać do swoich racji (jak to czynią z kolei ci, dla których blog jest orężem do walki z religią). Są to raczej moje swobodne refleksje i własne przemyślenia na tematy mniej lub bardziej z religią związane – zależnie od tego, co akurat wydaje mi się warte napisania. Niejednokrotnie także (z czego jestem dosyć dumna) zdarzało mi się zmieniać mój początkowy pogląd na jakąś sprawę pod wpływem rozmowy z Gronem Komentatorów Nie dziw się więc, że mogę go łagodzić nawet w trakcie pisania komentarza – ponieważ nieustannie MYŚLĘ, nawet wtedy, gdy już piszę odpowiedź… 😉 A w ogóle, nie traktuj tych moich felietonów tak śmiertelnie poważnie – nawet jeśli się mylę, weź proszę poprawkę na to, że „każdy ma swoją opowieść”, nawet któś tak głupi i nieświadomy jak ja…:)

          15. No fakt byłem trochę nieprecyzyjny. Jako „zestaw dyskutujących” określiłem Twoje linki po lewej stronie, niektórych spotykam na innych blogach. Większość moich znajomych blogowych poznałem ostro się spierając, dzisiaj są moimi dobrymi znajomymi i wcale warunkiem nie był przyjęcie mojego sposobu myślenia wielu z nich zostało przy swoim. Ale wiem, że to są ludzie mający do siebie dystans, znający swoją wartość i tam gdzie się ze mną nie zgadzają jasno to wyartykułują. Nigdy nie traktuję rozmówców śmiertelnie poważnie, siadam przed komputer by się dobrze bawić. Gdybym miał sie tu denerwować, wściekać to poszukałbym sobie innego zajęcia. I nie mów o sobie głupia, bo to kokieteria, ci co tak faktycznie myślą nie dyskutują na otwartych forach.

          16. Zdziwiłbyś się, ilu głupców na różnych forach ma się za mądrych…ba, za najmądrzejszych!:) Chińskie przysłowie mówi, że puste naczynia najgłośniej brzęczą… Ja natomiast, im dłużej rozmawiam z ludźmi, tym wyraźniej widzę, że nie mogę się uważać za „specjalistkę” w żadnej dziedzinie. To nie jest żadna kokieteria, to stwierdzenie faktu. Moja erudycja jest rozległa, ale płytka, jak woda rozlana po stole. Ciągle się douczam, ciągle coś czytam – i cały czas widzę, jak mało jeszcze wiem…(BIGOS np. jest pasjonatem „sindonologii”, Iza – żywienia, Darek Kot jest biblistą, ktoś tam znawcą islamu, jeszcze inny -Żydem… A ja, czym się mogę poszczycić ze swoim dyplomem z historii starożytnej? „Jestem tym, czym za łaską Boga jestem.”)

          17. Wiem jak jest na forach bo czasami bywam, one i tak troche sporządniały bo jakieś 2 lata temu było dużo gorzej. A co do bycia kimś to proponuję Ci być sobą i nie przejmuj się co ktoś o Tobie myśli tylko sama postaraj sie poznać swoją wartość. Bóg dał Ci tyle ile trzeba reszta do Ciebie należy. Masz tu grono swoich znajomych to pierwszy pozytyw. Pomyśl nad własnymi poglądami nie cudzymi a wtedy łatwiej będzie Ci ich bronić. Tyle na razie mojej rady.

          18. Dzięki za dobre chęci, ale zapewniam Cię, że wszelkie poglądy, które na tym blogu prezentuję jako własne, wcześniej gruntownie przemyślałam (co nie znaczy, że nie mogę ich nieco modyfikować czy łagodzić pod wpływem sensownej argumentacji:)). Nie mówiłam także, że jestem „nikim” a jedynie, że jestem świadoma, że zbyt mało wiem, by uchodzić za „eksperta.” Mój przyjaciel filozof w sutannie ujął to lepiej: „Kiedy ukończyłem studia filozoficzne, myślałem o sobie z dumą – no, to teraz jestem FILOZOFEM! Przeszło mi, kiedy pojechałem na jakieś spotkanie, na którym zetknąłem się z prawdziwymi filozofami…” Nigdy również nie byłam przekonana, czy powinnam bronić swoich poglądów tylko z tej przyczyny, że są MOJE. 🙂 Wolę stawać po stronie tych, które uważam za SŁUSZNE, nawet jeśli są „cudze.”:)

          19. Swoich poglądów należy bronić, właśnie dlatego, że są Twoje, bo jeśli do nich doszłaś to przez jakieś przemyślenia, skądś się wzięły. Jeśli będziesz tylko gotowce przyjmować od innych to nie będziesz nigdy dobra. Co nie znaczy, że nie należy słuchać i szanować tego co inni mówią. To właśnie taka różnica jak „filozof” i „prawdziwy filozof” Chociaż osobiście wszelkie przymiotniki do nazw mnie rażą. Bo albo sie jest filozofem albo nie, prawdziwy, wspaniały, idealny itp. to tylko objawy snobizmu.

      1. Jeśli człowiek mający, wybierający, dbający o swój punkt widzenia może określać się jako wolny, to każda religia jest formą niewolnictwa do której dążą tylko leniwe „baranki boże”, które bardzo szybko dowiadują się, że te piękne pieski, które miały ich pilnować przed niebezpieczeństwami pilnują stada by ich teren był na tyle ograniczony by stado było pod kontrolą. Niby subtelna różnica, ale różnica. Prawda? Potrafisz odpowiedzieć jaki kierunek ma przybrać wolna myśl?

        1. Nie, Kacprze, nie potrafię – bo samo pojęcie „wolności” oznacza, że „Duch wieje, gdzie chce” – ale jestem na tyle sceptyczna, że nie potrafię uwierzyć, że „wolna myśl” musi koniecznie oznaczać myśl ATEISTYCZNĄ czy areligijną (nawiasem mówiąc chyba pilnowały mnie inne „pieski” niż Ciebie, bo nigdy jakoś nie czułam się ograniczona w mojej „owczarni.”:)). Natomiast jeśli sama RELIGIA, każda religia, ma być narzędziem „zniewolenia” jednostek – to na jakiej podstawie każecie mi UWIERZYĆ, że koncepcja gnostyków (gdyby to ona zwyciężyła w tym sporze) byłaby mniej „opresywna” niż mój katolicyzm?

          1. Wolna myśl Albo to nie jet anty religijna, gnostyczna czy religijna. Wolna myśl to Twoja myśl. le żeby to osiągnąć to trzeba opuścić pewien rodzaj myślenia wyjść na zewnątrz i popatrzyć na to wszystko z innej perspektywy.

          2. No, to przyjmij do wiadomości (czy też uwierz mi na słowo:)) że moja myśl nie jest wcale mniej „moja” niż Twoja jest „twoja” (jak mi udowodnisz, że się mylę?). 🙂 Niemniej zawsze ciepiałam na myśl o tym, że (rzekomo) Homo rationalis to tylko i wyłącznie Homo a(nty)religiosus… Jako człowiek wolny i myślący (czy niemyślący są wolni, swoją drogą?) mam prawo się nie zgadzać z takim – potocznym a bardzo częstym – rozumieniem „wolnej myśli”. Prawda?

          3. Jeżeli do czegoś dochodzisz sama na podstawie obserwacji, własnych doświadczeń, własnych przemyśleń to nawet jeśli dowiesz się, że przed Tobą ktoś to wymyślił możesz spokojnie powiedzieć, że jest to Twoja myśl, Twoja droga. Nie wiem dlaczego uważasz że człowiek wolny to anty religijny?

          4. Nie ja tak uważam, lecz zdecydowana większość antyklerykałów, którzy z upodobaniem określają siebie mianem „wolnomyślicieli” – tak, jakby wyznawanie jakiejkolwiek religii musiało automatycznie oznaczać „zniewolenie umysłu” (a kto powiedział, że w równym stopniu nie zniewala go dogmatycznie pojmowany ateizm?). Jeśli chodzi o samodzielne poszukiwania, to oczywiście masz rację – ale czy ZAWSZE warto „wyważać otwarte drzwi”? Może lepiej podejmować poszukiwania w oparciu o to, co już przed nami „odkryli” inni? Przecież nie podejmujesz trudu SAMODZIELNEGO udowodnienia sobie np. ruchu obrotowego Ziemi, prawda? Przyjmujesz to za fakt, opierając się na autorytecie innych osób. Czy takie „autorytety”, na których doświadczeniach się opieramy, nie mogą funkcjonować także w dziedzinie religijnej?:) I to mimo tego, że jestem przekonana, że podstawą wszelkiej autentycznej WIARY musi być OSOBISTE doświadczenie.

          5. Dogmatem o ile się nie mylę jest przyjmowanie , że papież jest nieomylny. Więc poszukiwanie nie może być dogmatem, poszukiwanie to dyskusja, szukanie drogi. Nie możesz wiedzieć co uważa zdecydowana większość antyklerykałów. Jakoś nie widzę tu dyskusji tej zdecydowanej wywyższającej się większości. Dlaczego tak sceptycznie jesteś nastawiona do ludzi. Tak nie można jeszcze jakiegoś choróbska się nabawisz. Kto każe ci wyważać otwarte drzwi, wiesz dobrze,że za obroty ziemi ginęli ludzie i gdyby nie determinacja naukowców średniowiecza to do dziś żylibyśmy na płaskiej ziemi a słońce wokół nas krążyło. Więc o jakich utartych szlakach mówisz. Już wyżej powiedziałem, kościół jest autorytetem dopóki sam wypełnia to co głosi. Ja jak wypełnia to widać.

          6. Uff…1) Mnogość „męczenników teorii kopernikańskiej” to w dużej mierze mit – za głoszenie tego poglądu zginęło w historii zaledwie kilku ludzi (nawet Galileusz, wbrew powszechnej plotce, NIE ZOSTAŁ zamęczony przez Inkwizycję) – choć to i tak o tych kilku za dużo 2) Ta „nieomylność papieska”, której wojujący ateiści używają wręcz do tego, by straszyć papieżem swoje dzieci 😉 jest w istocie ograniczona do kilku zupełnie wyjątkowych przypadków (papież Jan Paweł II skorzystał z tego „przywileju” chyba tylko RAZ w ciągu całego pontyfikatu – ogłaszając deklarację Dominus Iesus, która zresztą wywołała mnóstwo kontrowersji). Sądzę zresztą, że za jakiś czas treść tego dogmatu – który został ogłoszony w specyficznej sytuacji geopolitycznej – zostanie zrewidowana 3) I dlatego, wbrew pozorom, „wolność poszukiwań” nie jest w Kościele aż tak ograniczona, jak to się na ogół przypuszcza. Najlepszy dowód, że i ja, i o. Rydzyk możemy się zasadnie uważać za „katolików”, choć – zapewniam Cię – dla każdego z nas to słowo znaczy coś innego. 🙂 „Granice systemu” są więc zakreślone dostatecznie szeroko, aby zapewnić wolność duchową różnym jednostkom. A w religiach, które nie mają „centralnego zarządu”, jak np. judaizm i islam, mogą być nawet jeszcze szersze – choć tam z kolei brak „systemu kontroli” może rodzić więcej skrajności…

          7. Ktokolwiek zginą nie słyszałem by mordercy ponieśli jakiekolwiek konsekwencje, Ty słyszałaś? To tak w imię religii miłości do człowieka?Tzw, Święta Inkwizycja do dziś ma się dobrze w Watykanie. Do czego sa przygotowani? Rydzyk, który regularnie nawołuje do nienawiści faktycznie dobry katolik To tak w imię miłości do człowieka? Nie dyskutowaliśmy o dogmatach, powiedziałem tylko że wolny człowiek nie może im podlegać. A w ogóle to mam wrażenie że zastąpił Cię Albo ktoś kto nie przeczytał dyskusji i pisze jak ksiądz z którym niedawno rozmawiałem. Dokładnie tak samo argumentował swoje wypowiedzi. Kiedy różne źródła historyczne określają , że święta inkwizycja pochłonęła od 40- do 50 mln ludzi to on twierdził, że nie więcej niż w Polsce rocznie jest aborcji. Gratuluje poczucia humoru. Niestety kościół słynie z czarnego humoru.

          8. Nie mogę odpowiadać za tego księdza (choć faktycznie argumentował głupio) natomiast z miłości do „prawdy” i do „ludzkości”popełniali zbrodnie również ludzie, których nie można podejrzewać o przynależność do któregoś z systemów religijnych (a nawet tacy, którzy w ich istnieniu upatrywali całe zło tego świata…). Ja bym powiedziała tak: to prawda, że świat pełen zorganizowanych religii raczej nie przypomina raju, lecz kto może przewidzieć, czym byłby bez nich? W ramach każdego „systemu” (nie tylko religijnego!) każda jednostka może, w miarę swych sił czynić dobro – i to właśnie staram się czynić…A jedyne, co miałam zamiar pokazać przez ten post, to, że nie wiemy także, czy świat byłby lepszy, gdyby zwyciężyła na nim gnostycka wersja chrześcijaństwa (choć z odrazą gnostyków do świata materialnego – śmiem wątpić. Gnostycyzm zresztą – niestety – wpłynął w znacznym stopniu na „ortodoksyjne” chrześcijaństwo, zwłaszcza w kwestiach celibatu, seksualności, etc. Dlaczego na hasło „seks” 99% ludzi odpowie: „A, to to, co Kościół uważa za grzech”? Ano, dlatego, że tak właśnie sądzili gnostycy… Kiedy zbyt długo z czymś „walczysz”, stajesz się do tego podobny).

          9. A ja nie oczekuje odpowiedzi, zwróciłem uwagę, że argumentacja jest podobna. Nie wiem czym byłby świat bez takich religii, może lepszym? Sumerowie bodajże (mogę się mylić) uważali że człowiek jest zły albo dobry i było to jedyne kryterium wartości człowieka. A co się rodzi jak ksiądz na kazaniu mówi o miłości, uchu igielnym, nadstawianiu drugiego policzka czy (pobielonych grobach:-) idziesz do domu i czytasz, że ta sama religia która takimi mądrymi przysłowiami sypie to historia 2000 lat zabijania, to ołtarze kapiące złotem, to buta, pycha i utrzymywanie wiary ogniem i mieczem przez setki lat. Koleżanka użyła fajnego słowa ostatnio „zamordyzm” pasuje jak ulał.

          10. Mogłabym teraz odpowiedzieć, że ta religia (jak zresztą wszystkie inne, które istnieją na świecie…) to także historia wielu ludzi, którzy z miłości dla bliźnich poświęcali własne życie, to wielu mądrych i „świętych” kapłanów, którzy karmili głodnych i pocieszali chorych, to wielu moich przyjaciół, którzy mi wiernie towarzyszyli w życiu (jeden z nich mi to życie ocalił, kiedy wszyscy inni się ode mnie odwrócili, a inny się we mnie…zakochał i opiekuje się mną z tak wielką miłością, na jaką nie mógł się zdobyć żaden „zwykły” facet) – ale Ty przecież nie oczekujesz odpowiedzi. 🙂 Zresztą jest to tylko MOJE doświadczenie Kościoła – i wiem, że wielu (zbyt wielu!) ludzi ma zupełnie inne, tak, jak Twoja znajoma. Tych chciałabym przepraszać…i przepraszać…bez końca.

          11. Albo czy ksiądz to nie zwykły facet? Zakochał się i co brakuje mu cywilnej odwagi by zostać ojcem, mieć rodzinę iść do pracy a może to swój egoizm bardziej kocha? Wiesz nie napisałbym tego ale mam kuzyna, który po przyjęciu święceń zakochał się i nawet chwili się nie zastanawiał. Ma żonę, dziecko i tworzą szczęśliwa rodzinę. Osobiście jestem za małżeństwami księży przynajmniej mówiąc o rodzinie mieliby pojecie o czym mówią, bo w tej chwili to pouczają innych w sprawach rodziny a sami rodzinie mówią „TO BE” tak najwygodniej. Ja też poznałem księdza który był człowiekiem. Swego czasu pracowałem w instytucji kościelnej, wiesz moje doświadczenia z niej wyniesione to lepiej nie mówić. Moja koleżanka mówisz hmmm, to kobieta instytucja ale to nie doświadczenia tylko obserwacje. Przypatrz się sama. Tacy ludzie jak moja koleżanka czy ja na pewno nie będą Ci niczego narzucać, ale różnice pomiędzy tym co sie głosi i robi, to co innego. I tak na koniec, mówienie rozmówcy, że wiesz co on by chciał usłyszeć, wiesz co on myśli, no nie chce mi się teraz szukać ale użyłaś kilku zwrotów tego typu, które wykorzystałem. No i nie przepraszaj rozmówcy jak go nie obraziłaś, ośmieszyłaś itp. Nikt poważnie traktujący dyskusje nie przyszedł tu po to.

          12. No, mojemu P. z pewnością nie brakowało odwagi – mamy szczęśliwą rodzinę i pięknego zdrowego synka, który na pewno jest darem Boga. A jednak mówiąc o „zwykłych facetach” też wiedziałam, o czym mówię – mężczyźni na ogół chcieli się ze mną kumplować, ewentualnie przespać (na zasadzie „chciałbym zobaczyć, jak to będzie z niepełnosprawną!”) – życie ze mną na co dzień to już jest całkiem „insza inszość” – i na to, dziwnym trafem, zdecydował się tylko taki jeden, który wcześniej był księdzem. Pewien zaprzyjaźniony dziennikarz po wysłuchaniu całej historii stwierdził, że on, jako mężczyzna, by się raczej na to nie zdecydował… I jakoś nie chce mi się wierzyć, by cała formacja P. nie miała na to żadnego wpływu – Kościół zatem nie może być „z gruntu” zły, skoro kształtuje takich mężczyzn, jak mój mąż…:) A co do pogardy, jaką część duchowieństwa żywi dla kobiet i dla małżeństwa, to ja w tym widzę właśnie te zgubne wpływy gnostyckie…Wiesz, jaka argumentancja znajduje się w średniowiecznej bulli papieskiej, wprowadzającej celibat? „Kapłan nie byłby godzien dotykać Ciała Chrystusa tymi samymi rękoma, którymi wcześniej dotykał ciała swej żony…”Gnostycyzm czystej próby! Ale dziś już to może zwykła zazdrość i resentyment? („Skoro ja nie mogę tego mieć, znaczy, że to jest BE!”) Ps. Ale ponieważ nasze czasy są raczej „antygnostyckie” w tym sensie, że ubóstwiamy wszystko, co cielesne – tym bardziej dziwi mnie zainteresowanie gnostyckim chrześcijaństwem. To chyba trochę na zasadzie: „Każdy, kto sprzeciwiał się Kościołowi z pewnością miał rację – mniejsza o to, co głosił!”

          13. A to gratuluję, pozdrawiam szanownego małżonka i synka. Wiesz jak to jest, jak imprezujesz w barze to masz szanse wyjść za pijaka imprezowałaś wśród księży więc z takiego środowiska masz męża, nie wiem czemu masz pretensję do kolegów że chcieli być „tylko” kolegami ja mam dziesiątki koleżanek czy przyjaciółek z którymi spotykam się na co dzień i żadnej nie proponowałem małżeństwa. To nie ma być pobieranie się z litości tylko z miłości, jeżeli którąś pokocham to… W tej sytuacji nie bardzo rozumiem o jakim wpływie formacji P mówisz. Dla mnie ktoś jest gościem albo nie, ma klasę albo jej niema to wszystko. Wyglądasz mi na fajną dziewczynę ale z tym katolickim slangiem, który naprawdę jest niechętny ludziom i na ogół wprowadza ich w błąd a jeśli już znajdzie się ktoś kto próbuje to wszystko uporządkować to staje się „wrogiem klasowym” i zaczyna się awantura. Jeden przykład. Na ogół katolik nie rozróżnia pojęć kościół, bóg, religia, pytałem na forach, pytałem sąsiadów, nie rozróżniają, niektórzy tylko udają że wiedzą o co chodzi ale właśnie taką sieczkę dostają. Albo katolik i niewierzący. Katolik to przyjaciel a reszta to wrogowie takie teksty czytałem nawet wśród świętych tego zgromadzenia. Nie raz nie tylko w historii widać jak KK atakuje i rzuca teksty jak to jest atakowany ze wszystkich stron. To nie moda na atakowanie kościoła, to (obrońcy wiary). No właśnie jeszcze jeden slogan, obrońcy jakiej wiary? To utożsamianie siebie z jedyną słuszną władzą ludu. Wszystko inne to herezja. Czy to nie język agresywny?

          14. Współczuję, że tylko takich katolików spotykałeś (dla których wszystko, co się mówi o Kościele czy religii to zaraz „obraza Boska”) – ja z pewnością taka nie jestem. Niemniej, chciałabym zauważyć, że to co piszesz, że „na ogół” katolicy robią, to tylko takie samo uogółnienie, jakie ja zastosowałam w odniesieniu do „większości” antyklerykałów, których spotykałam. 🙂 Katolików jest na świecie ok. miliarda, znasz poglądy WIĘKSZOŚCI z nich?:) Masz rację, język niektórych bywa bardzo agresywny – ale i druga strona wcale nie pozostaje dłużna…Masz rację – dziewczyny lubiące piwo spotykają mężczyzn w pubie, a te, które się modlą – w świątyni.:) Niestety, nie wszyscy to rozumieją. Spotykałam tu wielu ludzi, którzy pisali mi: „Twój blog jest na wskroś religijny, niemożliwe, byś była żoną księdza!” No, tak, dla wszystkich byłoby łatwiejsze do przyjęcia, gdybym została wojującą ateistką. 🙂 Ach, ten dyskretny urok stereotypów…:) Natomiast co do wpływu dobrej „formacji duchowej” to jednak będę twardo obstawać przy swoim – o tym, że charakter mężczyzny powinien być odpowiednio kształtowany, wiedzą zarówno społeczności pierwotne (one mają różnego typu ryty inicjacyjne), jak i zupełnie świeckie (taką rolę pełniła w nich do niedawna służba wojskowa). W niektórych państwach buddyjskich jest obyczaj, że aby młody człowiek mógł się ożenić, musi najpierw spędzić pewien czas w klasztorze. I wydaje mi się, że to wcale nie jest taki głupi pomysł. 🙂

          15. Mieszkałem w różnych miejscach w Polsce z racji poszukiwań. Ten język był podobny. „antyklerykał” czy to jedno z tych słówek, które ma określić takich jak ja? gratuluję poczucia humoru. Ja bym siebie nigdy tak nie nazwał. A może „parafianin” bo to też słówko, które jest jakimś chichotem historii w nasze czasy. Naprawdę uważasz, że Wasz „kleru” język nie jest agresywny? Nie jest obraźliwy. Nie jest arogancki? Czy może w zamian powinienem mówić „klerykał” Agresja rodzi większą agresje. Zawsze tak było. Nie bez powodu fora religijne wyzwalają w ludziach tyle agresji. W jednych bo czują się oszukani inni obrażani a do tego wierni łajani na każdym kroku no bo to przecież „baranki”, które mają słuchać i cicho siedzieć. Tak? I to wszystko nazywasz „antyklerykał”?

          16. Nie wiem, czemu uważasz, że „antyklerykał” to taka łatka, którą przylepiam wszystkim, którzy się ze mną nie zgadzają? Nawet mi to w głowie nie postało… Zresztą uważam, że pewna zdrowa dawka antykleralizmu jest niezbędna dla psychicznej równowagi – takze dla dobra samego kleru… Na temat agresji, wyzwalającej się samoistnie na forach religijnych mam własną, bardzo prostą teorię: siłą rzeczy ludzie traktują te sprawy bardzo osobiście i jeśli np. ktoś doświadczył od wierzących wiele złego, to siłą rzeczy będzie te swoje doświadczenia absolutyzował – tak samo jak ten, kto z religią ma doświadczenia raczej pozytywne. Czy gdyby ktoś obrażał kogoś, kto jest Ci bardzo bliski, umiałbyś się zawsze chłodno, obiektywnie i kulturalnie odnieść do stawianych zarzutów, tak jakby nie dotyczyło to Ciebie samego? Zresztą to, co tutaj uprawiamy, to też nic innego jak uogólnianie własnych doświadczeń. Ale logika matematyczna uczy że ŻADNE twierdzenie nie jest prawdziwe, jeśli można znaleźć choć jeden wyjątek od reguły.

          17. „Zresztą to, co tutaj uprawiamy, to też nic innego jak uogólnianie własnych doświadczeń. Ale logika matematyczna uczy że ŻADNE twierdzenie nie jest prawdziwe, jeśli można znaleźć choć jeden wyjątek od reguły.” No tak, w taki sposób ze zbrodniarza świętego można zrobić. ŚWIĘTY KOŚCIÓŁ POWSZECHNY Prawda?

          18. Nie, Kacprze – wyciągnąłeś wniosek dokładnie odwrotny do tego, który miałam na myśli.:) Kościół jako całość ani nie jest „święty” (bo, jak wszędzie, wielu w nim grzeszników, szubrawców, a nawet zbrodniarzy), ani „przeklęty” (bo jednak można w nim znaleźć wiele przykładów heroizmu, miłości i nieobłudnej wiary). A jak mówił jeden mój spowiednik, u Boga to się wcale nie sumuje do zera. „Świętość” Kościoła (który rozumiem zwykle jako wspólnotę wierzących w Chrystusa, obejmującą więcej, niż hierarchię – i więcej, niż tylko jedno wyznanie), jak powiedział kiedyś jeden z „najświętszych” kapłanów, jakich w życiu znałam – nie polega wcale na tym, że są w nim sami święci ludzie (chociaż, jak się słucha niektórych, to można odnieść inne wrażenie:”Kadży, kto podnosi na nas rękę, kala świętość Boga!”) – ona polega wyłącznie na świętości Boga, którego ludzie (czasami) mogą w tej wspólnocie doświadczyć. W takim sensie (dla mnie) „świętym zgromadzeniem” jest każda religia, która pozwala swoim członkom autentycznie tego doświadczyć.

          19. ” „Świętość” Kościoła (który rozumiem zwykle jako wspólnotę wierzących w Chrystusa, obejmującą więcej, niż hierarchię – i więcej, niż tylko jedno wyznanie),” O jakich wyznaniach mówisz? a ci co nie wierzą w Chrystusa? ” ona polega wyłącznie na świętości Boga, którego ludzie (czasami) mogą w tej wspólnocie doświadczyć. W takim sensie (dla mnie) „świętym zgromadzeniem” jest każda religia, która pozwala swoim członkom autentycznie tego doświadczyć.”Widzisz pierwsza część Twojej wypowiedzi i druga to dwa różne sprawy. Pierwsza mówi o Chrześcijaństwie a druga o wszystkich religiach. A to zasadnicza różnica, nie wszystkie religie są kościołami a co za tym idzie nie potrzeba żadnego kościoła by wierzyć w Boga. No i czyżby coś się zmieniło w modlitwach? „wierzę w święty kościół powszechny, świętych obcowanie, grzechu odpuszczenie” itd. bo kiedyś na każdej mszy się to klepało i obojętnie jak to wytłumaczysz efekt manipulacji miał być taki, że religia, Bóg, kościół to jedno. Nie bez powodu wspomniałem o katolikach, którzy nie rozróżniają tych pojęć. Właściwie to się dziwię bo coraz więcej religii jest w szkole a wierni nie znają podstaw. Czyżby efekt zamierzony?

          20. Ja wierzę – za Soborem Watykańskim II – że wszyscy ludzie, także ci, którzy wyznają inne religie a również niewierzący – w jakiś sposób przynależą do „Kościoła” (choćby dlatego,, że za wszystkich umarł Chrystus:)) i w takim razie na pewno jest on „powszechny” i „jeden”. O relacji między „religią” a „wiarą” już tu pisałam kilka razy, ale powtórzę w BARDZO dużym uproszczeniu: „Wiara” to jest pewien system wewnętrznych przekonań jednostki, a „religia” – zewnętrzny i społeczny wyraz tychże przekonań. W takim sensie Cesarstwo Rzymskie było tolerancyjne w kwestii „wiary” (bo PRYWATNIE każdy mógł sobie czcić takie bóstwo, jakie chciał albo też nie czcić żadnego – natomiast okresowo nietolerancyjne w kwestiach religijnych (bo od czasu do czasu każdy MUSIAŁ złożyć przepisane prawem ofiary – nie wymagano, by w nie „wierzył”. Jako przypadek nie nadający się do nawrócenia na państwową „religię” zostali potraktowani tylko Żydzi – a i to nie od razu. Musieli zresztą w zamian za to płacić swoistą grzywnę…) Czy „wiara” może egzystować bez „religii”? Zapewne. Ale są to rzadkie przypadki, bo człowiek jest jednak istotą społeczną – i nawet „deiści” którzy nie wyznawali nic poza wiarą w Istotę Najwyższą, tworzyli własne „związki wyznaniowe.” Masz rację, że poziom (nie)wiedzy religijnej w społeczeństwie jest zatrważający – zresztą zawsze uważałam, że w szkołach publicznych zamiast religii/etyki powinno być wspólne dla wszystkich RELIGIOZNAWSTWO. Po raz kolejny wszakże zwracam Ci uwagę, że to co mówisz o katolikach, którzy rzekomo „nie rozróżniają” między religią, Bogiem a Kościołem – to znowu jest tylko twierdzenie uogólniające.;) Ja to odróżniam. A przynajmniej mam taką nadzieję. 🙂

          21. Albo Bóg jest jeden a kościołów tysiące a w nich jeden wierzy w Chrystusa inny w Buddę jeszcze inny w Mahometa itd. itp. i każdy z nich ma swoich bogów, bożków i każdy z nich uważa się za ten najlepszy i właściwy. I każdy z nich ma takie argumenty w swoim zestawie jak Twój „Jezus umarł za wszystkich” tylko biedni źli ludzie mają to gdzieś, prawda? Trzeba ich do tego zmusić najlepiej ogniem i mieczem, tak?Skoro jesteś taka pełna wiary to może mi wytłumaczysz dlaczego 2 przykazanie Boga zostało wykreślone z 10 przykazań? a 9 podzielono na dwa?Godzi się to przykazania boskie naginać do własnej prywaty? A może kościół wie lepiej co Bóg powinien chcieć? Czy o te srebrniki chodzi:-)

          22. Insynuacjami, jakobym miała zamiar zmusić kogokolwiek do przyjęcia mojej wiary „ogniem i mieczem” (czy też w jakikolwiek inny sposób) obrażasz mnie, Kacprze. GDZIE w moich wypowiadziach doszukałeś się takiego podtekstu?! Moim zdaniem to nieważne, czy ludzie „mają to gdzieś” – Odkupienie dokonało się niezależnie od tego. A Jezus nie oczekiwał od ludzi „wdzięczności”.Jestem również przekonana, że wszystkie religie są jak drogi, które prowadzą ludzi do jednego Celu, nawet, jeśli o tym nie wiedzą. Przykro mi, ale mam wrażenie, że od pewnego czasu Twoje wypowiedzi stały się jakby bardziej napastliwe: „Jeśli jesteś taka pełna wiary…” – a czy ja powiedziałam tak o sobie?! Jestem raczej pełna pytań i wątpliwości, ale wierzę, że i one przybliżają mnie do Boga. Co do przykazań, to protestancka wersja Dekalogu zachowuje żydowską wersję 2 przykazania, bo tamte Kościoły wierzą, że wszelki kult obrazów jest bałwochwalstwem, tzn. czczeniem ich JAKO czy ZAMIAST Boga. Naprawdę sądzisz, że ja uważam, że obrazek Jezusa, który mam na ścianie jest „moim Bogiem”? Zapewniam Cię, że nie – choć zgadzam się, że są ludzie, którzy tak uważają. (Choć, z drugiej strony, skoro Bóg jest „wszędzie” to dlaczego nie w obrazach?;) Zawsze mnie dziwi, że wszyscy „czepiają się” o to tylko i wyłącznie katolicyzmu, podczas gdy np. prawosławni wierzą, że „obecność Boga” zstępuje na ikonę napisaną przeż śwątobliwego męża w podobny sposób, jak istnieje w Eucharystii). Katolicy natomiast, opierając sę na listach Pawła, w których mówi się że sam Jezus stał się „obrazem Boga niewidzialnego” sądzą, że nie ma nic złego w przedstwianiu Chrystusa czy Apostołów, którzy byli ludźmi, jak my. A skoro tak świetnie znasz Biblię to powinieneś też wiedzieć, że co najmniej dwa razy Bóg zdaje się „złamał” własne przykazanie: raz, kiedy nakazał Mojżeszowi sporządzić podobiznę węża z miedzi, a ukąśzeni musieli spoglądąć na niego, by odzyskać zdrowie; drugi raz, kiedy na Arce Przymierza (która była przedmiotem kultu, „relikwią” żydowską, umieszczoną w najświętszym miejscu świątyni), kazał umieścić podobizny dwóch aniołów. I tu też mówi się, że „chwała Pańska” spoczęła na tym przedmiocie…

          23. Idąc Twoim tropem myślowym to znaczy, że Bóg kazał skasować przykazanie, tak? Może faktycznie nie znam czegoś, możesz mnie oświecić?Nie mogłem Ciebie obrazić, bo nie rozmawiamy o Tobie a obydwoje dobrze wiemy jaka jest historia KK w którym uważam, że nic się nie zmieniło. Gdyby mu tylko dać więcej władzy znowu będzie mordował w imię miłości do boga. Wystarczy popatrzyć na Radio Maryja, szkoła nienawiści do ludzi. A jak sama Albo wiesz w kościele katolickim jest jak w wojsku każdy komuś podlega, gdyby Rydzyk nie miał przyzwolenia na taką działalność to by tego nie robił. Jak już wspominałem pracowałem w kościele, do szkoły chodziłem z zakonnicami. Chyba mam prawo znać Biblię prawda? Czy może w dalszym ciągu to jest grzechem, bo jako historyk wiesz, że tak było. Może powiesz mi dlaczego, bo jakoś tego nigdzie nie znalazłem. Może odpowiesz mi dlaczego jest taka rozbieżność pomiędzy tym co kler naucza a sam robi? Mogę dać przykłady jeżeli sobie życzysz. No ja tak mogę jeszcze i jeszcze, tylko po co? I tak na moje wątpliwości nie odpowiadasz. Starałem się odnosić raczej do Twoich komentarzy i to mi musi wystarczyć.Ale jeżeli poczułaś się urażona moimi wywodami na temat kościoła i wiesz jakoby z racji zawodowej, że są prawdziwe to Ty właściwie w Boga wierzysz czy starasz się wierzyć w kościół? Pytam całkiem poważnie, bo zauważyłem, że katolicy też tej wiary nie rozróżniają. No powiedzmy, że tylko mnie znani katolicy.No i jeśli poczułaś się urażona nie było to z mojej strony zamierzone. Napastliwy bywam, fakt ale tylko w stosunku do krętaczy i kombinatorów ale to taki mój sposób bycia, tego nie mam zamiaru zmienić.

          24. Odniosłam wrażenie, że staram się, jak mogę, odpowiadać na Twoje wąpliwiośći. I nie czuję się kętaczem ani kombinatorem. TAK, z analizy tych fragmentów mi wynika, że Bóg POZWOLIŁ (nie: nakazał, bo niektórxzy nadal go przestrzegają) skasować to przykazanie – a przynajmniej, że malowanie religijnych oberazków nie zawsze jest grzechem bałwochwalstwa. Grzechem jest tylko uważać, że TEN PRZEDMIOT sam w sobie jest Bogiem. 2) Dlaczego księża nie żyją tak, jak nauczają? Od razu robimy zastrzeżenie, że nie znasz WSZYSTKICH księży – ja znam takich, którzy żyją, i takich, którzy nie żyją…Ano, dlatego, że tak jak my wszyscy nie są aniołami. Czy Ty sam postępujesz zawsze tak, jakbyś tego pragnął? Ale to NIE ZNACZY że zasady które głoszą są na pewno nieprawdziwe. Lekarz, który mówi pacjentowi, że palenie szkodzi, i sam pali, oczywiście nie jest wiarygodny – ale czy to znaczy, że papierosy naprawdę nie wywołują raka? Nie – i prof. Religa, który był właśnie takim lekarzem „niewierzącym” w ich szkodliwość sam się o tym przekonał. 3) Czytanie Biblii nigdy nie było grzechem w sensie ścisłym, chociaż czasami bywało traktowane „podejrzliwie” zwłaszcza dlatego, że z Biblii każdy może wyczytać co chce – i czasami bardzo dziwaczne sekty rodzą się właśnie z takiej lektury. Dlatego św. Piotr napisał, że „Pismo nie jest dla prywatnego wyjaśniania” – i dlatego uznano, że lepiej zostawić to w ręku „fachowców”, niemniej uważam, że panujący dziś jeszcze strach przed samodzielnym czytaniem Biblii jest wielkim błędem, dziś, gddy już jesteśmy dobrze wykształceni. Św. Hieronim napisał, że „nieznajomość Pisnma to nieznajomość Chrystusa” – i obawiam się, że wielu z tych, którzy co niedziela uczęszczają do kościoła, wcale Go nie zna. Zresztą nie dotyczy to tylko katolicyzmu., bo i protestanci uważają, że tylko ICH interpretacja jest prawdziwa. Kalwin, który sam domagał się „wolnośći” czytania Pisma, kazał spalić na stosie swego przyjaciela Serveta za to, że ten nie mógł się w Biblii doszukać niczego na temat Trójcy Św. 4) Wierzę i w Boga i w Kościół, ale rozumiany tak, jak Ci to już pisałam – jako wspólnota ludzi odkupionych przez Chrystusa a w węższym sensie – wszyscy, którzy o tym WIEDZĄ. Na pewno natomiast „Kościół” nie oznacza dla mnie samej tylko hierarchii kościelnej.

          25. Albo, dlaczego wszystko co powiem o kościele niepochlebnego bierzesz do siebie? Mówimy o kościele nie o Tobie. Możesz mi pokazać gdzie to pozwolenie Bóg wydał na skasowanie 2 przykazania? Ja nie mówię o poszczególnych księżach w sprawie nieprzestrzegania choćby przypowieści Jezusa tylko o kościele katolickim. Sam mówiłem, że spotkałem jednego wspaniałego księdza dwóch wspaniałych zakonników ale szanuję ich nie za ich profesję tylko za to jakimi byli ludźmi. O kościele Albo, który nie przestrzega tego co sam głosi, ustami swoich księży oczywiście głosi. Mam wspomnieć o ołtarzach kapiących złotem i przypowieści Jezusa, albo księżach pedofilach o których wiadomo kościołowi ale to dziennikarzom od biskupów się dostaje, że nie zajmują się swoimi sprawami jak o tym rozgłosili. To nie był jeden przypadek. Da kościoły chrześcijańskie katolicy i prawosławni oba uczące o miłości i zrozumieniu itd. przez 700 lat ich hierarchowie nie potrafiły się dogadać. Sam żyje w miejscu gdzie katolicy żyją z ewangelikami, jeszcze w ubiegłym wieku się mordowali a do dziś w niektórych domach uważają że innowiercy to szatani, myślisz że słyszałem z ust któregokolwiek tam księdza o zgodzie między nimi. O podaniu sobie ręki? Dwa kościoły prawie obok siebie. Masz rację dr. Relidze płuc swoich bym nie powierzył ale serce i owszem. Nie wiem co tu do rzeczy ma jego ateizm. Nie wiem też dlaczego wciąż szukasz złych przykładów w innych kościołach, nie wiem co to ma dowodzić. Trochę to tak wygląda „jak kolega kradnie to mnie też wolno” A czytanie Biblii było zakazane i było grzechem, (musiałbym poszukać stosowny tekst) ale bodajże do końca XIXw. KK jest hierarchią. Wiesz jak chodziłem do szkoły z zakonnicami to te przez dwa pierwsze miesiące nie odzywały się do reszty uczniów, były cztery i rozmawiały tylko z sobą. Cokolwiek ktoś inny zapytał , nic cisza. W końcu jak się zaczęły odzywać to powiedziały, że im siostra przełożona zabroniła rozmawiać. Nie przytoczę tutaj słów owej siostry bo nie wypada. A Ty przyjmując, że jesteś „wierną” masz prawo do decydowania o czymkolwiek w kościele? Czy możesz tylko słuchać?Dla mnie wspólnota to obowiązki i prawa, tu są tylko obowiązki. To nie wspólnota to niewolnictwo. A jeśli do tego jasno forowane przekazy przez Jezusa są wykonywane odwrotnie do owych to jak to widzisz?

          26. Zupełnie nie mam pojęcia, dlaczego WSZYSTKO, cokolwiek napiszę odnosisz do religii – PISZĄC O TYM, ŻE PROF. RELIGA BYŁ „NIEWIERZĄCY” miałam na myśli TYLKO I WYŁĄCZNIE to, ŻE NIE WIERZYŁ (jak sam przyznał) W WYNIKI BADAŃ DOTYCZĄCE SZKODLIWOŚCI PALENIA, nie zaś jego ateizm! Sam mówiłeś, że słowo „wiara” można stosować na różnych płaszczyznach, dlaczego teraz je zawężasz? Czyżby kolejny stereotyp („Katolicy nienawidzą ateistów”)? Co do drugiego przykazania: dla mnie (i Kościołów katolickiego i prawosławnego) trzy fakty, które podałam już Ci z Biblii świadczą o tym, że przykazanie to nie obowiązuje nas tak bezwzględnie, jak np. muzułmanów 1)Jezus sam stał się „obrazem” (dosł. „ikoną”) Boga niewidzialnego (Kol 1,15) 2) Bóg nakazał Izrealitom na pustyni sporządzić węża miedzianego (Lb 21,9), który zresztą potem został zniszczony, ponieważ Izraelici zaczęli go czcić JAKO swego Boga, nie zaś tak, jak trzeba, jako symbol (2 Krl 18,4). 3) Bóg nakazał sporządzić podobizny cherubinów nad Arką Przymierza, co więcej, Jego „chwała” (czyli Obecność) spoczęła na tym przedmiocie. Poza tym – i to już jest dowód historyczny – pierwsi chrześcijanie z pewnością używali obrazów. Czy myślisz, że gdyby Apostołowie (którzy wszyscy byli Żydami) widzieli w tym grzech, to „zapomnieliby” o tym wspomnieć? PODZIAŁ chrześcijaństwa i waśnie pomiędzy poszczególnymi wyznaniami wielu ludzi uważa za SKANDAL – i ja również. Osobiście znam jednak wielu ludzi różnych wyznań i wszyscy jesteśmy przyjaciółmi. Ale żeby znowu nie było, że tylko katolicy są „agresorami”, spróbuj wejść na którekolwiek protestanckie forum i powiedzieć, że jesteś katolikiem…:) Ślepe posłuszeństwo, praktykowane w niektórych zakonach, zawsze uważałam za przeciwne rozumowi i wolnej woli, jednak: 1) zważ, że ci ludzie SAMI, dobrowolnie wyrzekają się części swojej wolności – i tak jest też w klasztorach np. buddyjskich. Chciałbyś im tego zabronić? 2) Jeżeli uważasz, że ja nie mam na to najmniejszego wpływu, to czemu te wszystkie pretensje kierujesz pod moim adresem? Aż tak Ci przeszkadza, że wierzę w co wierzę i mam odwagę tego bronić? Czego byś pragnął? Bym myślała tak, jak Ty? Nie mogę i nie chcę – ponieważ będąc katoliczką (i żoną byłego księdza, nie zapominaj o tym) mam tyle wolności, ile pragnę. Nikt mi nigdy nie mówił co mam myśleć. I sądzę, że każdy może sobie taką wewnętrzną wolność wypracować, niezależnie od tego, jaką religię wyznaje. Niektórym się po prostu nie chce. A jeżeli, jak mówisz, znasz jednego czy dwóch „przyzwoitych ludzi” w tym straszliwym Kościele, to czy pytałeś ich, dlaczego mimo wszystko tkwią w tym „bagnie”?:) Ps. Przypadki pedofilii nie zdarzają się wcale w Kościele częściej, niż gdzie indziej – aczkolwiek są bardziej nagłaśniane, bo ksiądz ma „psi obowiązek być bez skazy – i koniec!” Nie usprawiedliwia to oczywiście tych przestępców, ale – skoro tak dużo mówisz o tym, że Bóg i kościół to nie to samo – pamiętaj o tym, że kiedyś (być może) staniesz przed Sędzią, który Cię zapyta o TWOJE życie – i Jemu nie będziesz mógł powiedzieć – „odczep się, Panie, popatrz lepiej na to, co na ziemi wyprawiali Twoi słudzy!” Dlatego ja się zawsze staram patrzeć najpierw na siebie (kim ja sama jestem, by kogokolwiek osądzać?!Czy moje życie jest idealne?), nie na innych. Wiesz, jaka jest, moim zdaniem, głowna przeszkoda w porozumieniu między nami? Że Ty patrzysz na „kościół” abstrakcyjnie, jako na pewną całość – ja zaś patrzę przez pryzmat konkretnych ludzi: dobrych, i złych, mądrych i głupich, świętych i zboczeńców. Według mnie,żaden „Kościół jako całość” nie istnieje. Są tylko LUDZIE którzy go tworzą.

          27. No wiesz, jeżeli medycyna to kwestia wiary to Religa miał prawo nie wierzyć w szkodliwość palenia bo sam znam ludzi którzy po 40- 50 lat palą i są zdrowi a większości mi znajomych bardziej szkodzą warunki pracy czy środowisko, tytoń to może być tylko dodatek. Ja pamiętam też jego wywiad w którym stwierdził, że kawa nie szkodzi sercu, kiedy wszędzie słyszało się, że szkodzi. Możliwe, że to tylko część prawdy ale na pewno wiedział co mówi. Ja nie mówiłem, że katolicy nienawidzą ateistów, to raczej Twoja interpretacja. Zastanowiło mnie tylko dlaczego na pogrzeb Religi, (skoro o nim mowa) nie wybrał się żaden z biskupów. Byli znajomymi, nie raz się spotykali. Nie jako biskup, jako kolega, znajomy, tak z szacunku dla człowieka. Nie było szacunku, była obojętność, obraza, po co by tam mieli iść (to chyba bp. Pieronek)No cóż jeśli Bóg (według Ciebie) kazał zlikwidować jedno ze swoich przykazań to po co to kręcenie. Nie wystarczyło uczyć się 9ciu? Właściwie to nie musisz odpowiadać, to ostatnia moja wizyta. Nikogo nie mam zamiaru przekręcać. Liczyłem na ciekawego rozmówcę ale w wielu dziedzinach sama religia mnie nie interesuje i tyle. Pozdrawiam.

          28. Racja. Ksiadz to zwykly facet który wybrał z takich czy innych powodów takie a nie inne studia. I jak zwyczajny, zdrowy, młody chłop ma swoje potrzeby ktore zapokaja albo mając kochankę, albo bywając w agencji, albo mając kochanka albo w ostateczności stosujac samogwałt co tez wg nauki kościoła jest grzechem.

          29. Zdziwisz się, ale ja znam wielu takich, którzy nie stosują żadnego z zaproponowanych przez Ciebie sposobów…:) Naprawdę. A samogwałt…no, cóż, wszyscy jesteśmy grzeszni – i ja ani myślę zaglądać księdzu pod kołdrę. Nie jest to zresztą grzech, który by powodował, że się będziesz „smażyć w ogniu piekielnym.” Ciekawe, swoją drogą, że współczesny zachodni świat nie może uwierzyć, że można żyć bez seksu (a można – są nawet spore grupy „aseksualnych” tzn. ludzi, którzy żyją w związkach, ale nie odczuwają potrzeb tego typu). Skoro normalni, zdrowi faceci (a swoją drogą, jakby byli np. niepełnosprawni to by było oczywiste, prawda? Przecież „kaleki” są aseksualne, nie?;)) „tego” nie robią, to musi być z nimi coś nie tak…Na pewno się tylko maskują, fałszywcy! Ciekawe, że nikt się np. nie zastanawia, czy Dalaj Lama ma kochankę…A to co – nie facet?;)

  6. Witaj :)No właśnie i dziś na pierwszej stronie Onetu również poruszająten temat, dopiero skończyłem oglądać ten ciekawy reportaż.W sumie to samo co napisałaś tutaj.W Twojej notce brakuje mi pytania dotyczącego wolnej woli Judasza…był narzędziem w rękach Boga czy dysponował wolnym wyborem ?Myślę, że Jezus wielokrotnie próbował zmusić Judasza do refleksji nad przyszłą zdradą czego dowodem jest chociażby wyróżnienie…pierwszemu podał chleb podczas Ostatniej Wieczerzy./ nie muszę chyba nikomu tłumaczyć, że to oznaka ogromnego szacunku/.Jezus dał mu ostatni raz przemyśleć chęć zdrady…No właśnie i ostatnie słowo – „przyjacielu” , czy „wybacz im Boże gdyż nie wiedzą co czynią”…Bóg przewidywał ale nie zmuszał…nawet nie naprowadzał.Myślę, że Judasz mógł się zrehabilitować swoich późniejszym życiem / jak Piotr który też przecież zdradził/ ale on wybrał samobójstwo…niestety.Czytam apokryfy…ale jak do tej pory żadna z tych „rewelacji” nie zmąciła mojego umysłu na tyle by zacząć wierzyć na nowo, z innego punktu widzenia…nawet nie zmusiła mnie do większych refleksji…Ktoś powie -debil czy jak?A ja mówię – po prostu moja wiara jest mocna i naprawdę nie potrzebuję odkrywania nowych „rewelacji” bo taki jest wymóg współczesnego świata goniącego za sensacją.Nie musiałem czytać tej gnostyckiej księgi według Judasza by mieć współczucie dla tego człowieka.Bóg to miłosierdzie…po prostu.Życzę dobrego czasu :)Pozdrawiam

    1. Witam Cię ponownie w moich wirtualnych progach, Bigosiku! 🙂 O problemie wolnej woli Judasza już tu chyba z kimś rozmawiałam, ale na wszelki wypadek powtórzę, co JA o tym myślę (zastrzegając, że nie istnieje dogmat o mojej nieomylności;)): myślę, że Judasz był w pewnym sensie „wykonawcą planu Bożego” – była to zatem „szczęśliwa wina” – ale to nie znaczy, że NIE MÓGŁ wybrać inaczej. Zawsze mi się wydawało, że relacja pomiędzy Boską wszechwiedzą a naszą ludzką wolnością polega na tym, że Bóg widzi nasze WSZYSTKIE możliwe decyzje i ich konsekwencje, ale wybór którejś z nich pozostawia zawsze nam samym. Kiedyś zastanawiałam się poważnie, czy gdyby Judasz wybrał inną opcję, Jezus by nas odkupił? I pomyślałam, że pewnie znalazłby inny sposób, by do tego doprowadzić – bo wydaje mi się, że takie właśnie było Jego pragnienie.

  7. Judasz zostal wybrany przez Jezusa do aktu zdrady,aby wypelnilo sie Pismo Sw.Jako jedyny z apostolow byl wyksztalcony-reszta to byli prosci ludzie-dlatego Jezus postawil na Judasza,bo tylko on byl w stanie pojac wage sytuacji.Judasz zgodzil sie i przyjal brzemie zdrajcy ze swiadomoscia konsekwencji!Jego postawa byla pelna pokory i oddania swojemu Nauczycielowi!Mozna powiedziec,ze byla ofiara dla Baranka..

    1. Nie zgodziłabym się tylko z jednym: wcale niekoniecznie trzeba widzieć w Apostołach grono „prostaczków Bożych” a w Judaszu jedynego, który na tym tle błyszczał intelektem…Mateusz, na przykład, był – było nie było – urzędnikiem państwowym, Filip za to musiał być człowiekiem otwartym na świat i z wieloma w tym świecie kontaktami, skoro to do niego zwracają się „poganie”, którzy pragną ujrzeć Jezusa. Sceptycyzm Tomasza także nie świadczy na jego niekorzyść…

  8. wydaję mi się, że Judasz na tyle wierzył w Jezusa, że był przekonany, że w chwili skazania okaże wszystkim swoją 'moc’ i się oswobodzi. Gdyby Judasz zrobił to dla pieniędzy to nie popełniłby później samobójstwa

  9. 1. Ewangelie Dzieciństwa Tomasza i Ewangelia Tomasz to to samo? Nie wiedziałem. 2. Ewangelia Prawdy /znienawidzona przez dawnych biskupów/ jest chyba starsza niż piszesz. Część Ewangelii Tomasza na pewno też.Celsus – żyjący w II wieku jeden z pierwszych krytyków chrześcijaństwa, traktował chrześcijaństwo i gnostycyzm łącznie. Jak myślisz, dlaczego?

    1. Nie, Ewangelia Tomasza i Ewangelia Dzieciństwa Tomasza to dwa różne teksty, choć wyrosłe w tym samym środowisku gnostyckim. Pierwsza z nich zawiera jedynie zbiór luźnych mów („słów”, gr. logia) włożonych w usta dorosłego już Jezusa, druga – kilka dość szokujących opowieści o tym, jak to mały Jezusik wciąż udowadniał ludziom swoją boskość. Tym bardziej dziwi mnie ich popularność w naszych czasach (tak, wiem, że wywodzi się to z założenia, że „w kwestii Boga Kościół na pewno też kłamie i coś ukrywa.”). Różni uczeni trudzą się dziś nad odtworzeniem sylwetki „prawdziwego”, historycznego Jezusa – tymczasem gnostyków zupełnie to nie obchodziło. Jezus interesował ich wyłącznie jako „byt duchowy.”A dlaczego Celsus wymienia „chrześcijan” zamiennie z „gnostykami”? No, cóż – greckie słowo gnosis oznacza w ogóle wszelką wiedzę, zwłaszcza wiedzę tajemną, wtajemniczenie. Piersi chrześcijanie otaczali swoje obrzędy pewną dyskrecją, stąd „poganinowi” Celsusowi łatwo mogły się one skojarzyć np. z misteriami z Eleusis, które także „gnostyckimi” (wymagającymi wtajemniczenia) nazywano. W tym ogólnym sensie CAŁE chrześcijaństwo (jak również np. mitraizm) jest „gnostyckie” – jest religią wtajemniczenia, choć myśmy dziś już trochę o tym zapomnieli i dlatego zachodnie chrześcijaństwo jest, jakie jest. (Do tych pierwotnych tradycji stopniowego „wchodzenia w tajemnicę” nawiązuje zresztą Droga Neokatechumenalna). Po drugie, Celsus pisze swe dzieło po to, by zdyskredytować nową religię – a do tego wielbiący wszelkie „cudowności” gnostycy dobrze się nadawali. Po trzecie wreszcie – różnych grup gnostyckich było w tym czasie więcej, niż „ortodoksyjnych” chrześcijan i być może Celsus myli jednych z drugimi, ponieważ tylko takich zna. Podobna przygoda przytrafiła się zresztą kilka wieków później Mahometowi, który też poznał (jak się zdaje) chrześcijaństwo tylko „z drugiej ręki”, przez pryzmat różnych sekt. I z tego powodu powziął na jego temat kilka błędnych przekonań.

Skomentuj ~Alba Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *