Wejść do tej samej rzeki…

P. od dawna bardzo pragnął mieć drugie dziecko. Ja też zresztą zawsze uważałam, żeDOBRZE JEST mieć rodzeństwo. No, cóż – jeśli się powiedziało A, trzeba będzie także powiedzieć B…

Nasze drugie dziecko – podobnie jak tamto pierwsze – nie będzie żadną „wpadką”, lecz skutkiem naszej świadomej decyzji. Ale na ile przemyślanej?
No, cóż, sęk w tym, że w naszym przypadku ŻADEN CZAS nie będzie odpowiedni na drugie dziecko. Nie jesteśmy już najmłodsi (P. niedawno skończył 40, a ja 36 lat…), a zdrowa, jak wiadomo, nie byłam nigdy. Szczerze mówiąc, nie znam żadnej kobiety, która miałaby porażenie mózgowe – i dwójkę dzieci…
Czy ja jestem „odważna”? No, cóż, na pewno nie w sensie, w którym za szczyt odwagi uważa się przyznanie się do kilku aborcji… Gdybym kiedykolwiek poczuła się przymuszona, by zrobić coś podobnego (jestem przekonana, że 90% przerwanych ciąż na świecie to skutek osamotnienia i lęku) z pewnością nie uznałabym tego za swój osobisty sukces, lecz za bolesną porażkę. W XXI wieku doprawdy istnieją lepsze sposoby, by nie mieć dzieci, których się nie chce mieć, niż „średniowieczne” (w tym wypadku nie boję się tego słowa!) spędzenie płodu…
A więc może przeciwnie, jestem szalona? „Otumaniona katolicką ideologią milcząca owieczka” – jak by powiedziała o mnie Kazimiera Szczuka…;) Jasne, jasne – takie zastraszone najczęściej poślubiają byłych księży…:)
Moja mama (która chyba całą swoją miłość, także tę, którą nie bardzo umiała mi okazać w dzieciństwie, przelała na mojego syna – i chyba nie ma jej już ani odrobiny więcej…) straszy mnie teraz strasznymi skutkami mojej decyzji: wózkiem inwalidzkim, paraliżem, śmiercią…Nie ma to, jak otrzymać życzliwe wsparcie od rodzicielki… 🙂
A więc jestem szalona? Nie sądzę. Wcale nie chcę umierać (i mam nadzieję, że jednak jakoś to przeżyję…:)). Nie mam zadatków na świętą, ani tym bardziej na męczennicę. Ja bym tylko chciała w każdej sytuacji zachować się PRZYZWOICIE – tzn. tak, by po latach móc bez wstydu spojrzeć sobie w oczy…
Bo, jak powiedział prof. Bartoszewski, którego bardzo lubię, cenię i szanuję, WARTObyć przyzwoitym. A „warto” niekoniecznie oznacza to, co się komu w danym momencie najbardziej „opłaca.”
Poza tym, dobrze wiem, że rację miała niedawno zmarła Noblistka, pisząc w swym bodaj najpiękniejszym wierszu („Rozpoczęta opowieść.”), że „na narodziny dziecka świat nigdy nie jest gotowy.” Dzieci rodzą się zawsze trochę „nie w porę” i jakby poza nami…
W każdym razie, „opowieść” mojego dziecka już się rozpoczęła („wiesz, mamusia i tatuś bardzo się kochali…”:)) – i kimże ja jestem, by ją teraz przerywać?

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *