Opublikowane w

FAQ (Frequenty Answered Questions)

„Kochanie, czy sądzisz, że pójdziemy za to do piekła ?”

„Co mam zrobić, kiedy nie potrafię przekonać swego sumienia, że to co robimy, jest złe?”

„A jeśli my także się mylimy? Jeżeli Pan Bóg tego nie chce?”

„Czy Ty jesteś najzupełniej pewien tego, co chcesz zrobić? Nie masz żadnych wątpliwości?”

„Naprawdę chcesz się ze mną ożenić? Nie robisz tego z litości? A nie znudzi Ci się po trzech latach?”

„Nie było jeszcze takiego przypadku, żeby ksiądz miał niepełnosprawną żonę.Czy na pewno wiesz, na co się decydujesz? Nie boisz się? Nie będziesz żałował? Przemyśl to wszystko dobrze jeszcze raz! Zastanów się…”

I, oczywiście, nieśmiertelne: „CZY TY MNIE NAPRAWDĘ KOCHASZ? NIGDY MNIE NIE ZOSTAWISZ, PRAWDA?”

I doprawdy chyba tylko anielskiej cierpliwości oraz wielkiej miłości mojego P. należy przypisać fakt, że dziesiątki, a czasem setki razy dziennie odpowiada na te i tym podobne moje pytania, czasem tylko pytając zmęczonym głosem, ile jeszcze razy będziemy wałkować to samo…

No, cóż: kto pokochał Albę, zostanie zbawiony… 😉

POSTSCRIPTUM: Zapytałam go: „Jak myślisz, czy nasze dzieci nam to wybaczą?” Odpowiedział: „Co nam mają wybaczyć – to, że się narodzą?”

Opublikowane w

Grzechy miłości.

W tych rzadkich chwilach, kiedy on śpi obok mnie, śpi spokojnie.

 

Uśmiecha się lekko przez sen i szuka mojej bliskości, wolny od tych wszystkich niepokojów, które w tym czasie dręczą moją duszę.

 

Bo ten piękny mężczyzna, który mnie z taką czułością trzyma w objęciach, szarga przeze mnie swoje kapłaństwo – i chyba nawet o tym nie wie. Jest w tym taki czysty, święty i niewinny.

 

Jednoczy się ze mną w jedno ciało (język hebrajski ma na to piękne określenie – mężczyzna i kobieta „stają się jedną istotą ludzką”) z takim samym radosnym zapamiętaniem, z jakim powinno się celebrować święte obrzędy. My tak właśnie CELEBRUJEMY naszą miłość…

 

Wiem, że „wystudzeni” kapłani znajdują sobie rozmaite drogi ucieczki przed pustką we własnym sercu – dla wielu (zbyt wielu!) jest to alkohol, pieniądze, hazard, pornografia… On znalazł ucieczkę w mojej miłości. Lepiej to, czy gorzej? Nie wiem…

 

Bo ja…kim ja w tym wszystkim jestem? Jego (przyszłą) żoną czy po prostu kochanką? A może – matką jego dziecka? Bo może rośnie już we mnie owoc naszej miłości, tak łagodnie we mnie wkołysany…

 

Na łożu swym nocą szukałam

umiłowanego mej duszy.

Szukałam go – lecz nie znalazłam,

wołałam go – lecz mi nie odpowiedział…

Zaklinam was, córki jerozolimskie,

jeśli umiłowanego mego znajdziecie,

cóż mu oznajmicie?!

Że chora jestem z miłości…

Opublikowane w

„Stara pierwiastka”.

Zbliżają się moje 31. urodziny – i wiem, że jest to dla mnie w pewnym sensie ostatni dzwonek, aby zostać mamą po raz pierwszy. W żargonie ginekologicznym taką kobietę, jak ja nazywa się już „starą (sic!) pierwiastką.”  I wiem, że jeśli nie będę miała dzieci teraz, z nim, to prawdopodobnie nie będę ich miała już nigdy i z nikim. Czy to nie za wielkie poświęcenie dla kalekiej dziewczyny? Mój zegar biologiczny wciąż tyka. I może to tylko niespełniony istynkt macierzyński tak głośno woła teraz we mnie?

 

Ale z drugiej strony (zawsze jest jakaś „druga strona”!) czyż wyrzeczenie się sakramentów nie jest nieporównanie większą ofiarą? Jeżeli pójdę za nim, to NIGDY już (chyba w niebezpieczeństwie śmierci…) nie będę mogła przystąpić do komunii i do spowiedzi…Brrrr!

 

I może on szuka po prostu kogoś, kto by dzielił z nim tę samotność po odejściu z kapłaństwa?

 

Kiedyś mnie zapytał, czy jestem w stanie poświęcić tyle dla niego – i w pierwszym odruchu chciałam zawołać „NIE!” – bo w moim odczuciu jest to coś, o co żaden człowiek nie ma prawa prosić innego człowieka. W sercu każdej istoty ludzkiej jest miejsce zastrzeżone li tylko dla Boga. Żaden też człowiek, nawet najbardziej ukochany, nie wypełni pustki, jaka powstaje w życiu człowieka „po Bogu.”

 

„…i chociaż mam, co chciałam,czuję opuszczenie,

jak gdyby Chleba zbrakło mi na stole…”