Kobiety, które „siedzą” w domu…

Zawsze irytowały mnie szkolne stwierdzenia dzieci typu „moja mamusia NIC nie robi!” w znaczeniu – „nie pracuje zawodowo.”

A przecież cała ta „mało znacząca” praca, którą kobiety (a czasem także mężczyźni) wykonują w domu, ma wartość rynkową kilku tysięcy złotych! I myślę, że sprawiedliwie byłoby, gdyby za nią przysługiwała kobiecie zapłata (choć mogłoby to też sprowadzić całe nasze życie  rodzinne jedynie do rodzaju kontraktu, w którym robię dla innych tylko to, co mam „wyraźnie określone w umowie”), a przynajmniej ubezpieczenie i emerytura.

Wiele kobiet w podobnej sytuacji nigdy nie odejdzie nawet od męża-tyrana, bo przeszkadza im w tym brak niezależności finansowej. Próby wypłacania przez mężów pensji „niepracującym” żonom podejmowano już np. w Szwecji.

Niestety, u nas w Polsce nie ma nikogo, kogo ten problem naprawdę by interesował. Kościół i związane z nim środowiska konserwatywne poprzestają na ogół na gołosłownych zachwytach nad „wielkim powołaniem kobiety do budowania ogniska domowego” – natomiast dla lewicujących feministek cała „kwestia kobieca” zamyka się często w pytaniu, czy aborcja jest dozwolona, a dwóm dziewczynom wolno adoptować dziecko… Proszę wybaczyć, ale mam czasami nieodparte wrażenie, że podejście tych pań do „gospodyń domowych” dałoby się streścić w starym, ludowym porzekadle: „Czemuś głupi? Boś biedny! A czemuś biedny? Boś głupi!”

Całkiem odrębną sprawą jest tutaj często występujący model tzw. „męczennicy domowej”, z tych, co to „tyle dla nich poświęciłam, a oni tego nie doceniają!”

Pewien mój spowiednik odpowiadał na to: „Jeśli to poświęcenie jest dla Ciebie aż takim ciężarem, no, to się…nie poświęcaj!”  Prawdziwa miłość ma to do siebie, że jest BEZINTERESOWNA, to znaczy, że nie oczekuje niczego „w zamian.”

Kiedy, jako rodzic, wstajesz w nocy do małego dziecka, nie liczysz przecież na to, że ono Ci się jakoś za to „odwdzięczy”, prawda? Sądzę, że również Jezus nie chciał od nas takiej „wdzięczności.”

Choć, oczywiście, jest także prawdą, że nie jest dobrze, kiedy w związku czy w rodzinie „stara się” tylko jedna osoba. „Bliźnich należy kochać JAK siebie samego, ale nie BARDZIEJ!” – mawiał mój mądry spowiednik. A Katechizm KK uczy, że miłość to ofiarowywanie się sobie wzajemnie

A na zakończenie, tradycyjnie już, mała anegdotka:

Pewien facet wraca do domu z pracy, patrzy…a tu stosy brudnych ubrań piętrzą się w korytarzu, dziecko płacze, pies wyje z głodu, w kuchni obiadu ani śladu…Wpada do sypialni, a tam jego żona leży w łóżku w rozchełstanej koszuli i czyta sobie książkę.

– Kochanie, co się stało? – pyta zaniepokojony – Chora jesteś?
– Nie, kochanie, nie jestem chora. – mówi ona, uśmiechając się uroczo – Tylko zawsze powtarzasz, że tylko ty ciężko pracujesz, a ja tu nic nie robię…No, więc właśnie dzisiaj tego wszystkiego nie zrobiłam!

15 odpowiedzi na “Kobiety, które „siedzą” w domu…”

  1. Na pewno dużo w tym prawdy – poza tym dramat gospodyń domowych polega na tym, że ich praca jest syzyfową, szczególnie, kiedy w domu mieszkają bałaganiarze, a mężczyźni – niestety – często do nich się zaliczają. Pozdrawiam 🙂

    1. No, tak – żyjąc już od dwóch lat pod jednym dachem z MĘŻCZYZNĄ (stuprocentowym!) zdążyłam zauważyć, że jego pojęcie „porządku” często różni się zasadniczo od mojego. 🙂 Ale (z dwojga złego) lepiej już mieć bałagan w domu i zadowolonego męża, niż odwrotnie…

    2. Dramat polega na tym ze kobieta sama niejako aprobuje zachowanie i bałaganiarstwo męża. Mój mąż miał dwie lewe rece do prac domowych, do tego był tak nauczony że od roboty jest kobieta a mężowi nie przystoi podac zonie choćby szklankę herbaty nie mówiąc juz o umyciu brudnej patelni. Nie traktowałam tego jako dramatu, poprostu wystawiłam walizki na korytarz i po sprawie. W końcu byłam zoną a nie służącą.

  2. Oj i ja tak „siedzę” w domu i czasem przy dziecku nie mam czasu pozmywać czy poprasować, ale co tam najważniejsze, że mama się z nim bawi 😉 Tata jak wróci z „pracy” to sprzątnie 😉

  3. No wszystko pięknie – ładnie.Jak rodzinę stać na to aby kobieta nie pracowała zawodowo to też pięknie.Ja wstaję dzień w dzień przed 6.00 rano.Przygotowuję sobie „robotę”, wyprawiam dzieci do szkół, potem męża-po robotę :-)), potem kawka, buszowanie w sieci, praca, potem zakupy, sprzątanie, przygotowanie obiadu, odebranie najmłodszego dziecięcia ze szkoły, obiad,praca, praca z dziećmi, spacery i rozmowy, praca, kolacja, czytanie bajek,praca do 22.00 czasem do świtu.Miesięcznie muszę zarobić już ponad 800 zł na ZUS-u.Mąz też.Nie należą się nam zadne zasiłki i nie mamy żadnego wsparcie od Państwa.I co??I jestem zadowolona.Bo mam pracę i mój dyplom wyzszej uczelni i papiery nie kurzą sie gdzieś w szafie.Znajduję czas na wszystko.Sa nawet tygodnie kiedy robimy sobie wolne – bo mamy nadgonioną robotę.Ale są tygodnie gdy praca nas zawala i musimy prosić o pomoc moją mamę aby przyjechała i zajęła się dziećmi.Bo dom posprzątać to żaden problem- tojakaś godzinka-i w ramach relaksu chętnie przelatuję go mopem.Ale porozmawiać z dziećmi trzeba-nie wolno ich pozostawiać samym sobą.A co z kobietami które wychodzą z domu wczesnym rankiem na co najmniej 9-10 godzin??One też muszą po powrocie ugotować, posprzątać , poprasować..To nie ejst tak-że tylko te co siedzą w domu mają drugi etat w domu.Ja to przerabiałam -ale przy trójce dzieci już bym się chyba ” nie wyrobila”.Cos bym zaniedbała-a nie darowałabym sobie gdyby to były dzieci. Hmm wyglada ,że sobie ponarzekałam :-)).Ale tak naprawdę nie narzekam.Wszystko jest kwestią organizacji.Ja nawet znajduję czas na czytanie książek i doksztalcanie się.Jak prasuję to słucham wykładow z Pracowni Pytań Granicznych a latem gdy plewię chwasty w ogrodzie też.

    1. Izo, ja zawsze byłam zdania, że czas, kiedy się „siedzi” w domu nie powinien być czasem zmarnowanym – powinno się go (w miarę możności) wykorzystywać na rozwój, kształcenie się, rozwijanie własnych zainteresowań. Inaczej taka kobieta szybko stanie się sfrustrowaną „mamuśką” zakopaną po uszy w zupkach i kupkach. A w końcu to, że się nie musi „chodzić do pracy” także powinno mieć swoje plusy. 🙂 Nigdy też nie twierdziłam, że kobiety pracujące zawodowo nic nie robią w domu – sama jestem córką bizneswoman z czasów, gdy w Polsce mało kto znał to słowo. I wiem, że ona starała się, jak mogła, godzić jedno z drugim, choć czasami tygodniami nie było jej w domu – i wtedy mój tata (również pracując zawodowo) bez słowa skargi gotował kaszki i ucierał noski, a nawet…chodził do szkoły na akademie z okazji Dnia Matki. Nie jestem pewna, czy w dobie Internetu ta opozycja „dom-praca zawodowa” jest jeszcze w ogóle aktualna. Sama pracuję za pośrednictwem Sieci. „Pracuję” więc czy „siedzę w domu”?:)

  4. Przez pewien czas bylam gospodynia domowa i szczerze powiem,ze nie chce juz do tego wracac. Jezeli mezczyzna jest wychowany tak by szanowal prace kobiety w domu to mysle,ze w tym domu nie bedzie sie zle dzialo. Natomiast jezeli Jego 8 godz. w pracy jest tak bardzo wazne i wyczerpujace,ze jak wtaca o 16 do domu to ani noga ani reke i jeszcze sie pyta zony cos Ty dzis robila…no to wybacz, cos jest nie tak/.Zajmuje sie dziecmi, domem i zarabiam-jestem w pewien sposob niezalezna od meza i niech tak zostanie…Caluski Ella

    1. No, coś w tym jest – pisałam już o tym zresztą w poście na temat „wychowywania mężczyzn.” Mój P. też pracuje po 8 godzin a oprócz tego wykonuje jeszcze jakieś 3/4 tego, co „normalnie” powinna robić kobieta – to są rozkosze życia z niepełnosprawną żoną.:) Ale co do tego zmęczenia…Naukowo udowodniono, że mężczyźni są stworzeni do większego, ale KRÓTKOTRWAŁEGO wysiłku, kobiety natomiast mogą pracować dłużej, choć mniej intensywnie. Tak więc JEST MOŻLIWE, że po 8 godzinach pracy on dosłownie „pada z nóg”, podczas gdy Ty jeszcze możesz…:) Staram się brać pod uwagę tę różnicę fizjologiczną w naszym codziennym życiu – i zamiast od progu zarzucać go prośbami, albo (co gorsza!) wymyślać od „leni” pozwalam mu po pracy chwilę odpocząć. Dzięki temu jest potem znacznie bardziej chętny do pomocy. 🙂 Natomiast co do tej niezależności finansowej…ja też zarabiam, ale P. bardzo nie lubi (i uważam, że ma rację) kiedy mówię, że są to „moje” pieniądze. Przecież kiedy „lekką ręką” korzystam z „jego” konta, nie mówię, że to „jego.” 🙂 W małżeństwie – tak nas nauczono – nie ma podziału na „moje” i „twoje” – jest NASZE. Może z wyjątkiem kalesonów i biustonoszy.:)))

  5. Alba powiem krótko: głupotą jest mówić, że kobieta jak siedzi w domu to nie pracuje. Niejednemu mężczyźnie zabrakłoby pieniędzy z wypłaty gdyby miał za pracę kobiety zapłacić w/g wartości rynkowej za wykonywane przez nią usługi. Bardzo dobry temat poruszyłaś. Pozdrawiam

    1. No, właśnie, właśnie – gdyby tak dodać wszystko, wyszłaby z tego całkiem niezła sumka ;))) Pewnie dlatego wszyscy wolą myśleć, że jest to tylko „naturalne powołanie kobiety” i jej „święty obowiązek” 🙂 – tak jest…taniej! Pozdrawiam.

  6. No a co ma powiedzieć kobieta, która pracuje zawodowo i jeszcze musi wypełnić ten „święty” obowiązek ? Przypomniał mi się kawał ;pani na lekcji zwanej przygotowanie do życia w rodzinie zadała dzieciom wypracowanie . Mieli opisać dzień z życia ich rodziny. Skrócę to opowiadanie żeby nie zanudzać. Jasiu napisał, że do ich domu przychodzi Matka Boska, co wywołało różne reakcje rówieśników,a wielkie zdziwienie pani. Jaś skrupulatnie opisał, co danego dnia robili mama i tato. Już o godz. 5 mama zrywała się ze snu, żeby przygotować i wyprawić męża do pracy a dzieci do szkoły. Potem w pośpiechu ogarnęła siebie [poranna toaleta], wrzuciła w biegu coś na rusz. Z językiem na brodzie i duszą na ramieniu, żeby się nie spóźnić, pognała do pracy. Po pracy zakupy i obładowana torbami wróciła do domu, gdzie mąż przywitał ją pretensjami; gdzie tak długo się szwędała zamiast robić obiad. Mąż głodny to zły, więc rzuciła się do kuchni przygotować obiad, a mąż w tym czasie w fotelu studiował prasę. Dzieci zaś w oczekiwaniu na posiłek wariowały w pokoju, o co mąż miał pretensje do żony, bo jego zdaniem źle je wychowuje i nie panuje nad bachorami, które zakłócają mu spokój. Awanturę małżeńską przerwał podany obiad. Po obiedzie zona do zmywania i sprzątania, prania, prasowania, odrabiania lekcji z dziećmi a mąż w fotelu przed ekranem telewizyjnym. Kiedy wreszcie kobieta uporała się z wszystkimi zajęciami Jasiu już zasypiał, ale usłyszał jeszcze jak z sypialni dobiega przerażony głos matki ; MATKO BOSKA jeszcze ty. No wlasnie , jeszcze ty na nocny etat.

    1. Fajne…:) I tak dla wielu kobiet współżycie, które powinno właśnie odprężać je i dawać radość, staje się tylko jeszcze jednym „obowiązkiem małżeńskim” do odhaczenia…

  7. Witaj Albo, bardzo interesujący tekst. Na pewno prace domowe są lekceważone. Nie widzę jednak, żeby dobrym rozwiązaniem było płacenie za nie. Dlaczego kobiety, które chcodza do pracy miałyby dopłacać tym co siedzą w domu? Na pewno jednak przy rozwodzie powinien sie liczyć wkład pracy kobiety.Pozdrawiam

    1. Nie twierdzę, że powinny za to płacić inne kobiety – większość z tych, które pracują poza domem, wykonuje te same obowiązki w domu – ale z pewnością sprawiedliwe byłoby, gdyby płacili za nie (ze swoich dochodów) ich współmałżonkowie.

Skomentuj ~Alba Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *