Święty Mikołaj na ławie oskarżonych.

Wielu już przede mną pisało o św. Mikołaju, jako o tej „kukułce”, która rzekomo zajęła miejsce Dzieciątka w stajence betlejemskiej – a przede wszystkim w świadomości dzieci (i dorosłych!) na całym świecie. No, ale myślę, że o tym nigdy dosyć…

Zastanawiałam się zawsze, dlaczego nasza kultura, która oparła się swego czasu inwazji ateistycznego Dziadka Mroza ze Wschodu, tak łatwo i prawie bez walki poddała się zalewowi tych przerośniętych, komercyjnych krasnali, utrzymujących, że mają cokolwiek wspólnego ze świętym biskupem starożytnej Myry w Azji Mniejszej? I sądzę, że powody są co najmniej dwa.

Po pierwsze, ten nowy, laicki Mikołaj został zupełnie oderwany od swoich chrześcijańskich korzeni, skojarzono go za to np. ze skandynawskim trollem, który przemieszczał się saniami zaprzężonymi w kozy lub renifery, przez co stał się bardziej „multikulti”, bardziej „trendy” i znacznie bardziej do zaakceptowania dla współczesnego świata, któremu – niestety – coraz częściej religia kojarzy się jedynie z fanatyzmem i ciemnotą.

Proces ten poszedł już tak daleko, że tę „nową, świecką tradycję” z entuzjazmem praktykują ludzie, którzy z chrześcijaństwem nie mają nic wspólnego, a nawet niewierzący. Obecnie nawet niektórzy żydowscy rodzice kupują dzieciom prezenty gwiazdkowe po to, aby „nie było im przykro.” Słyszałam też o Japończyku (buddyście), który, widząc odświętnie przystrojony kościół, ze zdumieniem zapytał: „To chrześcijanie też obchodzą Christmas?!”

Historyk Ammian Marcellinus, zresztą bardzo niechętny wyznawcom Chrystusa, już w IV w. n.e pisał, że ludzie lubią święta, ponieważ wtedy jedzą do syta i noszą piękne szaty. W takim kontekście oczywiście obojętne się staje, Z JAKIEJ OKAZJI się właściwie świętuje…

Podejście to wydaje mi się jednak o tyle nieuczciwe, że – przy całym moim zainteresowaniu i szacunku dla innych tradycji religijnych – ja nie zamierzam świętować Ramadanu ani święta Chanuki…

Skradziono nam te Święta – i ukradziono też św. Mikołaja…

(Choć z punktu widzenia chrześcijańskiego upominki można byłoby sobie wręczać równie dobrze z okazji wspomnienia świątobliwego biskupa, który ponoć hojnie wspomagał ubogich, jak i na przykład na święto Trzech Króli, na pamiątkę tych darów, jakie „Mędrcy ze Wschodu” złożyli Dziecięciu – i tak zresztą drzewiej bywało…)

Innym powodem tak oszałamiającej kariery naszego oskarżonego jest na pewno fakt (znany także z niektórych popularnych ostatnio reklam), że ta postać przyczynia się w doskonałym stopniu do wzrostu…sprzedaży. I czy ktoś w ogóle jeszcze pamięta, że w tym całym obdarowywaniu się powinno chodzić bardziej o wzajemną miłość i bliskość, niż o kosztowne prezenty?

I wypada chyba w tym miejscu zacytować mądrą sentencję, którą – przy okazji którejś z przedświątecznych akcji charytatywnych – przypomniał znakomity aktor, Franciszek Pieczka: „Ja, święty Mikołaj, ale ten prawdziwy, zachęcam do DAWANIA, a nie do KUPOWANIA!” Nic dodać, nic ująć.

Jedna odpowiedź do “Święty Mikołaj na ławie oskarżonych.”

Skomentuj ~Leszek Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *